«Συνολικά, βλέπω τον γιο μου τρεις μέρες τον μήνα, ενώ θέλω να είμαι κοντά του. Εμαθα πού θα πάει το παιδί μου σχολείο πέντε μέρες πριν. Δεν είμαι κανένας παραβατικός άνθρωπος. Είναι δικαίωμα κάθε παιδιού να μεγαλώνει και με τους δυο γονείς, ανεξάρτητα από το αν αυτοί είναι ακόμα παντρεμένοι· ισχύει και από τη σύμβαση των δικαιωμάτων του παιδιού και σε πολλές χώρες αποτελεί πραγματικότητα. Δυστυχώς εδώ το θεσμικό πλαίσιο δεν προστατεύει το συγκεκριμένο δικαίωμα. Δυο γονείς θεωρούνται γονείς αν είναι σε έναν γάμο προβληματικό, για την πολιτεία όμως παύουν να είναι ισότιμοι μόλις χωρίσουν. Δεν μπορεί να υπάρχει ένα παιδί – εργαλείο, να είναι αντικείμενο ή ιδιοκτησίας ή διεκδίκησης. Πιστεύω πως αν κάτσουν δυο πρώην σύζυγοι στο τραπέζι με τον κανόνα του 50%-50%, αφαιρείται κάθε προδιάθεση να εκμεταλλευτούν το παιδί και να κάνει ο ένας γονέας τη ζωή του άλλου δύσκολη. Σε ό,τι αφορά και τις υποχρεώσεις, αν περάσει η συνεπιμέλεια, θα είναι αναγνωρισμένες, θα βρίσκεται ο καθένας προ των ευθυνών του, θα αλλάξει η κουλτούρα και δεν θα χρειάζονται 100 δίκες για να πάρει κάποιος ένα απόγευμα παραπάνω», λέει ο Κώστας Καρακώστας, διαζευγμένος πατέρας.
Η συνεπιμέλεια των παιδιών χωρισμένων γονέων είναι ένα θέμα που πάντα δίχαζε και προκαλούσε αντιδράσεις, οι οποίες ανάγκασαν διαδοχικές κυβερνήσεις σε άτακτες οπισθοχωρήσεις. Το αίτημα χιλιάδων διαζευγμένων ανδρών που ελπίζουν σε μια γενναία μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο, η οποία θα τους επιτρέψει να έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή των τέκνων τους, προκαλεί τρόμο στις μητέρες που δεν θα ήθελαν να δουν τόσο δραστικές αλλαγές στις ζωές των παιδιών τους, αλλά και στο status της «βιοκοινωνικής υπεροχής» τους που σήμερα αναγνωρίζουν παραδοσιακά τα δικαστήρια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
