Η συστηματική συλλογή αντικειμένων της αρχαιότητας, έργων τέχνης, επιγραφών και χειρογράφων άρχισε στα χρόνια της Αναγέννησης, όταν η αρχαιότητα έδωσε ώθηση στην τέχνη και τη φιλοσοφία. Η εποχή των ανακαλύψεων και της αποικιοκρατίας πρόσθεσε το ενδιαφέρον για το αρχέγονο, το εξωτικό και το παράξενο, συνδυασμένο με το αίσθημα ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού. Εντελώς διαφορετική είναι η συλλεκτική αντίληψη που σταδιακά επεκτάθηκε από την εποχή του Βίνκελμαν στα τέλη του 18ου αιώνα και επικρατεί και σήμερα. Κίνητρο δεν είναι κυρίως η ικανοποίηση της επιστημονικής περιέργειας αλλά η αισθητική απόλαυση. Ζητούμενο είναι το «ωραίο» ή το «σπάνιο». Αυτή η αντίληψη γεμίζει στην αρχή τους πύργους της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας και αργότερα τα σαλόνια των εκατομμυριούχων με αρχαιότητες ως διακοσμητικά αντικείμενα και επίδειξη πλούτου. Ακόμα και οι θεματικές συλλογές με ομοειδή αντικείμενα (χάλκινα, νομίσματα, κοσμήματα, κυκλαδικά, μινωικά, αγγεία κ.ο.κ.) είναι συλλογές τέχνης, όχι πολιτισμού.
Για να ικανοποιηθεί η συλλεκτική μανία, λεηλατούνται επί δύο και πάνω αιώνες αρχαιολογικές θέσεις με αποτέλεσμα την καταστροφή ιστορικών πληροφοριών. Ενα νόμισμα της Ρόδου που βρίσκεται στη Ρόδο χρονολογεί ένα αρχαιολογικό στρώμα· όταν βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια δίνει πληροφορίες για ανταλλαγές· όταν βρίσκεται στο κατάστημα ενός εμπόρου αρχαιοτήτων στη Βασιλεία έχει μόνο αισθητική και όχι ιστορική αξία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
