Το μνημόνιο που υπέγραψε η Τουρκία με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη δεν ανέδειξε μόνο προβλήματα νομιμότητας στη συμπεριφορά της· ταυτόχρονα αποδυνάμωσε σε σημαντικό βαθμό τη διάσταση της «εξωτερικής νομιμοποίησης» της πολιτικής της, με το σύνολο σχεδόν της διεθνούς κοινότητας, την ΕE και συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Γερμανία), τις ΗΠA (κυρίως το State Department), τη Ρωσία καθώς και κράτη της περιοχής (Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος, Ισραήλ) είτε να καταδικάζουν την παράνομη αυτή κίνηση, ζητώντας από την Τουρκία να σεβαστεί την κυριαρχία των γειτονικών της κρατών, είτε να δείχνουν την Τουρκία ως τον ταραξία της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Τουρκία είναι εγκλωβισμένη σε αυτή τη συμπεριφορά και η συνέχισή της αποτελεί μονόδρομο για το καθεστώς Ερντογάν. Οι οριοθετήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Αίγυπτο (2003), τον Λίβανο (2007) και το Ισραήλ (2010) ανέδειξαν τη «μικρή Κύπρο» σε ενεργειακό παίκτη και στη συνέχεια συνοδεύτηκαν από τριμερή ή / και τετραμερή σχήματα περιφερειακής στρατηγικής συνεργασίας. Η Τουρκία εξέλαβε τη νέα αυτή πραγματικότητα ως σαφή αποκλεισμό της από τις μελλοντικές ενεργειακές διευθετήσεις. Ετσι η υιοθέτηση στρατηγικής «εξαναγκαστικής διπλωματίας», που μέσω της απειλής περιορισμένης χρήσης βίας στόχευε στην ανατροπή εξαιρετικά δυσμενών τετελεσμένων μέσω της δημιουργίας νέων τετελεσμένων από την πλευρά της, αποτέλεσε μονόδρομο για τη σημερινή «ερντογανική» Τουρκία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
