Χρόνια τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική κινείται με αργά βήματα, με αποτέλεσμα σε πολλές των περιπτώσεων, όχι πάντα, να χάνεται το momentum. Τα διεθνοπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα όμως μεταβάλλονται διαρκώς και στην εποχή του εδραιωμένου πολυπολισμού σε συστημικό επίπεδο απαιτούνται νέες μεθοδολογικές προσεγγίσεις ως προς τη χάραξη υψηλής στρατηγικής.
Ορθώς η Αθήνα, από την εποχή της πρωθυπουργίας του Γ. Α. Παπανδρέου, επένδυσε πολιτικά στην οικοδόμηση ενός ισχυρού συνεργατικού τριγώνου με την Ιερουσαλήμ και τη Λευκωσία στην Ανατολική Μεσόγειο που έρχεται να συμπλεχθεί δημιουργικά με το έτερο τρίγωνο συνεργασίας μεταξύ Αθηνών, Καΐρου και Λευκωσίας. Δύο σχήματα δηλαδή που έρχονται να αυξήσουν το γεωστρατηγικό, οικονομικό αλλά και ήπιο αποτύπωμα ισχύος της Ελλάδας στη ΝΑ Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο και υποσημειώνουν την ανάγκη δημιουργίας και ενός νέου μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας και Αμμάν. Είναι σημαντικό όμως, προς άρση οποιασδήποτε παρερμηνείας, να αναφερθεί ότι ο ρόλος των δύο προαναφερομένων κομβικών τριγώνων συνεργασίας είναι ενισχυτικός για την οικοδόμηση ενός αποδοτικού μηχανισμού αποτροπής του τουρκικού αναθεωρητισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά χρειάζονται επιπρόσθετα μέτρα ενίσχυσης, εξίσου σημαντικά, προς αυτή την κατεύθυνση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
