1. Τροφή για σκέψη

Οι προθέσεις της Τζώρτζιας Κεφαλά, σύμφωνα με το διευκρινιστικό της ποστ, παρερμηνεύτηκαν γιατί δεν χρησιμοποίησε «τους γνωστούς αφορισμούς που βάζουν όλοι σαν καραμέλα στο στόμα» όταν δήλωσε στην κάμερα ενός πρωινάδικου ότι οι «Σπαρτιάτες» «αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο θέλει να προχωρήσει λίγο πιο δυναμικά».

Η βουλευτής αγωνιά να καταλάβει τον μηχανισμό που οδηγεί στον φασισμό. Γι’ αυτό, για να μας δώσει τροφή για σκέψη, είπε πως δεν συμφωνεί με τις περισσότερες θέσεις τους. Μια απάντηση στις ανησυχίες της, πάντως, κρύβεται στα γκάλοπ που προηγήθηκαν των εκλογών του Μαΐου και στο exit poll του Ιουνίου. Στα πρώτα οι δημοσκόποι παρατηρούσαν σημαντικές μετακινήσεις ψηφοφόρων από το κόμμα Κασιδιάρη στο δικό της, ενώ στο δεύτερο εκροές της τάξεως του 12% από την Πλεύση Ελευθερίας προς στους «Σπαρτιάτες».

2. Το πρόβλημα μένει

Πολλοί κακοί διαδρομιστές βρήκαν την αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου πιο προβλέψιμη και από το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου. Σύμφωνα με την ψύχραιμη ανάγνωση της κίνησης, αυτή ήταν καζάν-καζάν (που θα έλεγε κι ένας παλιός πρωθυπουργός του Λοβέρδου). Εκείνος απελευθερώθηκε από το κόμμα που δεν του ταίριαζε και η Χαριλάου Τρικούπη λυτρώθηκε από μια διαρκώς επικριτική φωνή. Σύμφωνοι. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός πως δεν θα μιλάει πλέον πάνω από ένα σούπερ που γράφει «στέλεχος ΠαΣοΚ» δεν λύνει το πρόβλημα που έβγαζε στον αφρό της επικαιρότητας η παρουσία του: το Κίνημα πρέπει να αποφασίσει ποιους ψηφοφόρους θέλει να προσεγγίσει προκειμένου να αποκτήσει ξανά το περασμένο κομματικό του στάτους, όποιους το εγκατέλειψαν μια ενδεκαετία νωρίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ ή αυτούς που τρεις αναμετρήσεις τώρα προτιμούν τη ΝΔ;

3. Η δουλειά του υπουργού Εργασίας

Προφανώς δεν περίμενε κανείς να μετακινηθεί ο Αδωνις Γεωργιάδης στην πλατεία Κλαυθμώνος για να προσέξει ότι τιτιβίζει πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά του. Οι ενδοκυβερνητικοί θαυμαστές του τού αναγνωρίζουν πως παρότι πήρε το δέκατο τη τάξει υπουργείο, πρωταγωνιστεί στη σοσιαλμιντιακή σκηνή. Τα tweets για το beach bar στη Ρόδο και οι σπόντες για την αριστερή καταπάτηση της εργασιακής αξιοπρέπειας των δημοσιογράφων που κάλυπταν τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Κυριακή – με αφορμή ένα μπουκαλάκι νερό – έκαναν θόρυβο. Οι αληθινοί γκρούπις του, όμως, αδημονούν για τη στιγμή που θα κάνει αναμετάδοση του πρώτου ντου του ΠΑΜΕ στο υπουργικό του γραφείο. Γιατί τότε η νέα του δουλειά θα γίνει πολύ μεγαλύτερη διασκέδαση από τη διασκέδαση.

4. Οι ελίτ και οι λάθος υποψήφιοι

Οι γνώστες της συριζαϊκής ανθρωπογεωγραφίας διατείνονται ότι στο κόμμα επικρατεί τέτοια θολούρα ώστε δεν διακρίνονται πια ούτε τα άλλοτε ευκρινώς χαραγμένα όρια των τάσεων. Πιθανόν. Υπάρχουν κάποιες διαπιστώσεις οι οποίες φαίνεται να ενώνουν, εξάλλου. Για παράδειγμα: αφού ο προεδρικός Χρήστος Σπίρτζης μέμφθηκε τον τομέα οικονομικών πως «δεν γνώριζε ότι πραγματικά η αγορά έχει πάρει μια μεγάλη ανάσα» από τις γαλάζιες παροχές, ο ομπρελικός Δημήτρης Βίτσας παραδέχθηκε ότι όλοι δεν είχαν «πάρει χαμπάρι τι γινόταν στην κοινωνία», λοιδορώντας «τα 100 και τα 150 και τα 50 ευρώ επίδομα». Αμφότερες οι τοποθετήσεις εξελήφθησαν ως κριτική στην Εφη Αχτσιόγλου εν όψει της κατάθεσης υποψηφιοτήτων. Οι μπηχτές ίσως έχουν και βαθύτερη εξήγηση, βέβαια. Οι κομματικές ελίτ τείνουν να έλκονται από τους λάθος υποψήφιους προέδρους, από εκείνους που όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα γοητεύσουν κάπως το ευρύ κοινό.