Εδώ και μέρες πασχίζουν κυβερνητικά στελέχη, νυν και πρώην, με επικεφαλής τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, να απολογηθούν για το «ολίσθημα», το «λάθος», την «παράλειψη» κ.λπ. ψελλίζοντας δικαιολογίες που περιλαμβάνουν και επιχειρήματα περί νομιμότητας ή «τυπικής επάρκειας» της παρακολούθησης από την ΕΥΠ του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη. Οι περιστάσεις, τα πρόσωπα, οι χρόνοι, οι διασυνδέσεις είναι τέτοια που ειλικρινά περιττεύει, πιστεύω, να γραφτεί οτιδήποτε παραπάνω από όσα έχουν ήδη αναλύσει σχετικά όλοι σχεδόν οι συνταγματολόγοι που παρενέβησαν δημόσια. Αυτή δεν ήταν μια νόμιμη παρακολούθηση, προσβάλλει βαρύτατα πλειάδα συνταγματικών αρχών και αντιτίθεται σε κάθε έννοια δημοκρατικού κράτους δικαίου. Και οι ευθύνες, πολιτικές και ποινικές, πρέπει να αποδοθούν, διαφορετικά το ήδη μεγάλο τραύμα για τη δημοκρατία θα βαθύνει.
Ωστόσο, με αφορμή αυτό το μείζον πολιτικό γεγονός, ήρθαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας και άλλες προσβολές της ιδιωτικότητας, όπως οι εκτεταμένες, αυθαίρετες και ανεξέλεγκτες άρσεις απορρήτου για λόγους εθνικής ασφάλειας εναντίον δημοσιογράφων καθώς και δεκάδων χιλιάδων πολιτών κάθε χρόνο. Φαίνεται μάλιστα ότι η έννοια της εθνικής ασφάλειας έχει κυριολεκτικά ξεχειλώσει, επεκτεινόμενη διαρκώς για να καλύψει κάθε είδους υπαρκτό ή μη κίνδυνο, σε μια εποχή που με την κατάχρηση του επιθέτου «υβριδικός» πόλεμος, «υβριδική» απειλή κ.λπ. τα πάντα, από την οικονομία ως τη μετανάστευση και από το κλίμα και την ενέργεια ως το Διαδίκτυο, αντιμετωπίζονται ως πηγή κινδύνων. Με συνέπεια όλοι μας – ή περίπου – να θεωρούμαστε ύποπτοι ή δυνητικά επικίνδυνοι και πάντως χρήσιμα αντικείμενα παρακολούθησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
