Τη μεταπολεμική περίοδο διαμορφώθηκε στις δυτικές χώρες ένα ριζικά διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον, που επέτρεπε την πλατιά πρόσβαση των νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι αριθμοί των φοιτητών αυξάνονταν με εκρηκτικούς μηχανισμούς. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς ποτέ να χάσει τη στενή σχέση της με την επαγγελματική αποκατάσταση, απέκτησε ωστόσο ένα νέο, πολύ πιο διευρυμένο, περιεχόμενο. Για σημαντική μερίδα του πληθυσμού έγινε πια κάτι σαν αυτονόητο. Σαν μια απαραίτητη προϋπόθεση, αν είναι κανείς να διεκδικήσει κάποια αξιόλογη θέση στην κοινωνία. Διαβατήριο για τη νέα εποχή, όπου η γνώση είναι ο βασικός μοχλός παραγωγής οικονομικού πλούτου.
Η διεύρυνση αυτή ήρθε και στη χώρα μας. Ηρθε όμως με πολλές στρεβλώσεις. Και ήρθε παραμερίζοντας κάποια χαρακτηριστικά του Πανεπιστημίου, που είχαν αναμφίβολα έναν θετικό χαρακτήρα. Υπονόμευσε και τελικά αναίρεσε τη λειτουργία του ως μηχανισμού κοινωνικής μείξης, ως διεξόδου κοινωνικής ανόδου για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
