Στους Αμπελόκηπους Αθηνών πρωτοβρέθηκα κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του πενήντα καθώς έπρεπε να έρθω στην Αθήνα για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στη διάσημη των φιλοσόφων Σχολή, όπως μας έμαθαν να λέμε. Κάποιος μακρινός συγγενής, που διέμενε σε αυτή τη συνοικία, μου βρήκε ένα δωματιάκι σε ένα δίπατο κτίριο. Στο ισόγειο λειτουργούσε μια ταβέρνα της εποχής όπου συνήθως έτρωγαν παρέες ανδρικές. Χωρίς γυναικόπαιδα. Οχι λίγες φορές το έριχναν στο τραγούδι απελευθερωμένοι, το δίχως άλλο, από τη συζυγική παρουσία…
Τα χρόνια εκείνα οι Αμπελόκηποι ήταν σχεδόν αυτό που λέει τo όνομά τους. Αμπέλια (ναι!) και κήποι. Σχεδόν μια εξοχή. Με ελάχιστα αυτοκίνητα πέρα από τα αργόσυρτα και πάντα καθυστερημένα λεωφορεία. Η γνωστή λεωφόρος που οδηγεί σήμερα από την Αλεξάνδρας στην Κηφισίας (για όσους γνωρίζουν την περιοχή) σταματούσε κάπου στο μέσον, πολύ πριν από τις εργατικές κατοικίες στις οποίες ακόμη και τώρα διακρίνονται οι τρύπες από τις σφαίρες των μετακατοχικών συγκρούσεων. Σε όλη την περιοχή υπήρχαν δέντρα, πεύκα κυρίως, και όχι λίγοι κήποι μέσα σε περιφραγμένα οικόπεδα, εκεί όπου σήμερα ανυψώνονται πολυκατοικίες κατοικημένες από ανθρώπους μεσαίας, κυρίως, τάξεως. Ανοικτός τύπος, όπως ήμουν, γνωρίστηκα με πολλούς από τους τακτικούς πελάτες της ταβέρνας, από τους οποίους (αθώος και άβγαλτος) πήρα τα πρώτα μαθήματα κοινωνικού και κομματικού περιεχομένου…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
