Η επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας προοριζόταν να κρατήσει λίγες μέρες. Το εγχείρημα έμοιαζε περισσότερο με «εξωτερικό πραξικόπημα» παρά με πόλεμο. Ενας γνώριμος γείτονας – εθνολογικά και πολιτισμικά συγγενής – θα αποκαθήλωνε τη διεφθαρμένη ουκρανική ελίτ για να εγκαταστήσει τις δικές του μαριονέτες και, με το καλό ή με το άγριο, να σύρει τη χώρα αυτή στον ημι-ολοκληρωτισμό της ελεγχόμενης φτώχειας και της αστυνομικής τακτοποίησης της καθημερινότητας που τόσο καλά γνωρίζει. Με ρωσικά μάτια, ο σχεδόν ομόγλωσσος, ομόθρησκος και κάποτε ενσωματωμένος στη σοβιετική αυτοκρατορία ουκρανικός λαός, όφειλε με άνθη να υποδεχθεί τον μετα-σοβιετικό λυτρωτή που θα τον άρπαζε από τον δυτικό-φιλελεύθερο παγετώνα, για να τον βουτήξει στους ζεστούς ζωμούς της αρχέγονης ρωσικής ουσίας του.
Ολο αυτό δεν ήταν παρά μια πλάνη τόσο για το «τι είναι η Ουκρανία» όσο για το «τι μπορεί να είναι η Ουκρανία».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
