Μακριά από κάθε κοινωνική ή συνδικαλιστική διεκδίκηση, μακριά από κάθε διάθεση διδακτισμού, ο Ζαν Ζενέ (1910-1986) έγραψε τις «Δούλες» με στόχο να μιλήσει για κρυμμένες, ανομολόγητες σχεδόν, αλήθειες. Και τα κατάφερε. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, στις 19 Απριλίου του 1947 στο Παρίσι (θεάτρο Ατενέ), από τον Λουί Ζουβέ, το έργο (το οποίο εφέτος σκηνοθετεί και σκηνογραφεί ο Γιώργος Σκεύας, στο θέατρο Αποθήκη) παραμένει όχι μόνο επίκαιρο αλλά και εξαιρετικά δημοφιλές.
Δύο υπηρέτριες, αδελφές μεταξύ τους, η Κλερ και η Σολάνζ, ονειρεύονται να σκοτώσουν την Κυρία τους. Μόνο που η «Μαντάμ» πάντα καταφέρνει να τους ξεφεύγει – όχι όμως κι αυτή τη φορά. Γι’ αυτό και, όσο εκείνη απουσιάζει, παίζουν το παιχνίδι τους, αλλάζουν ρόλους, με τη μία να ντύνεται Κυρία και την άλλη να παραμένει «δούλα»: φοράνε τα ρούχα της, μιμούνται τη φωνή και τις κινήσεις της, πίνουν το τσάι της, εκδηλώνουν την επιθυμία τους για τον άνδρα της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
