«Ο έρωτας είναι η βίζα της ψυχής»

Εύκολες απαντήσεις δεν βρίσκουμε ποτέ στις ταινίες του Κρίστιαν Πέτσολντ, του «αρχιερέα» του Νέου Γερμανικού Κινηματογραφικού Κύματος που άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 2000 και σήμερα κατέχει εξέχουσα θέση στον χάρτη του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στη φιλμογραφία του Πέτσολντ, που γεννήθηκε το 1960 στο Χίλντεν της Γερμανίας και αφού ολοκλήρωσε τις θεατρικές σπουδές του στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου σπούδασε σκηνοθεσία στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Βερολίνου, θα βρούμε δύσκολα υπαρξιακά δράματα όπως η «Yella» (2007), το «Jerichow» (2008) και το «Τραγούδι του Φοίνικα» (2014). Στην «Μπάρμπαρα» (2012), ίσως την πιο γνωστή στη χώρα μας ταινία του, ο αριστερών καταβολών Πέτσολντ χρησιμοποίησε το ιστορικό πλαίσιο της διχοτομημένης Γερμανίας της δεκαετίας του 1980 ως εργαλείο για να σκάψει βαθύτερα στην τραυματισμένη ψυχή των χαρακτήρων του.

Κατά μία έννοια, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο «Transit», την τελευταία ταινία του, αφορμή για μια σύντομη συνάντησή μας στο φεστιβάλ του Βερολίνου όπου πέρυσι η ταινία έκανε πρεμιέρα. Εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα «Τράνζιτο» (Εκδόσεις Αγρα, 2006) της σημαντικής γερμανίδας συγγραφέως Ανα Ζέγκερς, η ταινία παρακολουθεί τη δράση ενός μυστηριώδους αντιστασιακού, του Γκέοργκ (Φραντς Ρογκόφσκι) ο οποίος κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης αποστολής στη Μασσαλία μπλέκει σε μια δαιδαλώδη κατάσταση και εγκλωβίζεται μέσα σε έναν έρωτα πάθους που τελικά ορίζει τη ζωή του. Ολα δείχνουν ότι το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, μόνον που καθετί που βλέπουμε στην οθόνη (κοστούμια, αυτοκίνητα, στολές, όπλα κ.ο.κ.) έχει σύγχρονη όψη. Και αυτό σημαίνει ότι με έναν περίεργο τρόπο ο Κρίστιαν Πέτσολντ έχει μεταφέρει τον τότε πόλεμο σε μια άλλη εποχή, στις μέρες μας ίσως. Γιατί ποτέ δεν ορίζεται με ακρίβεια ο δραματουργικός χρόνος της ιστορίας. Αλλο ένα στοιχείο που προσθέτει ενδιαφέρον στο «Transit» κάνοντάς το μια πραγματικά μυστηριώδη και γοητευτική εμπειρία.