Σάββατο νωρίς το απόγευμα στο Studio Mαυρομιχάλη και οι λιλιπούτειοι θεατές είναι καθισμένοι αναπαυτικά στην αγκαλιά των γονιών τους. Η παράσταση «Κάτι σαν κήπος» της ομάδας Αrtika ξεκινά. Μπορεί λοιπόν ένα παιδί που δεν έχει σβήσει ούτε καν το πρώτο κεράκι στην τούρτα του να παρακολουθήσει μια παράσταση; «Φυσικά» απαντά η σκηνοθέτρια της παράστασης Μαριλένα Τριανταφυλλίδου. «Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες έχουν φοβερά οξυμμένες αισθήσεις και αντίληψη. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τα πεντέμισι χρόνια του ένας άνθρωπος έχει διαμορφώσει το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς του».
Η ομάδα Αrtika ήταν η πρώτη που έφερε το βρεφικό θέατρο στην Ελλάδα το 2007. «Σίγουρα συναντήσαμε και καχυποψία, ακόμα συναντάμε. Ομως υπάρχει και θερμή υποδοχή».
Πράγματι, αν και το βρεφικό – νηπιακό θέατρο στην Ελλάδα θεωρείται νεοσσός, τα τελευταία χρόνια κάνει σταθερά βήματα, με τις παραστάσεις να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Αθήνα.
Η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Νάντια Δαλκυριάδου, η οποία παίζει στην πολύ επιτυχημένη παράσταση «Θα βγω απ’ το αβγό» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αβατον – και σκηνοθετεί στον ίδιο χώρο και την παράσταση «Λευτέρης, ένα περιστέρι δίχως ταίρι» -, εξηγεί τους κώδικες του βρεφικού θεάτρου. «Σίγουρα σε μια βρεφική παράσταση δεν μπορείς να κρατήσεις την προσοχή ενός παιδιού με τον λόγο. Επιστρατεύεις ερεθίσματα. Τη μουσική, την αλλαγή των φωτισμών, ακόμη και αντικείμενα». Για την ίδια πολύ σημαντική είναι και η συμμετοχή του συνοδού του παιδιού. «Ο γονιός είναι αυτός που θα επιλέξει να φέρει το παιδί στην παράσταση. Και είναι σημαντικό πως αυτή θα λειτουργήσει έπειτα. Αν θα γίνει αφορμή για συζήτηση, για παιχνίδι».
Ενα παιδί 18 μηνών μπορεί να θυμάται όμως μια παράσταση; «Φυσικά» απαντά η Αννα Σεβαστή Τζίμα που σκηνοθετεί και παίζει στην ιδιαίτερα διαδραστική παράσταση «Κούκου! Μια βόλτα στο δάσος!», η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο «Μορφές Εκφρασης», καλώντας τα παιδιά να ανακαλύψουν το πουλάκι Κούκου στο δάσος. «Εφέτος ήρθε να παρακολουθήσει για δεύτερη φορά την παράστασή μας μια μαμά με τον γιο της. Την πρώτη φορά ο μικρός ήταν 18 μηνών. Λοιπόν το καλοκαίρι, ενώ κολυμπούσαν, της ζήτησε να τον πάει στο δάσος να δει τον Κούκου. Κάποιοι θεατές μας είναι σαφώς πιο «φασαριόζοι» από τους άλλους· αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Σπάνια συμβαίνει ένα παιδί να μην μπορεί να συμμετάσχει».
Μαζί της συμφωνεί και η χορογράφος και χορεύτρια Σάνια Στριμπάκου που συντονίζει την παράσταση αυτοσχεδιασμού με χορό και μουσική «Στη Χώρα του Πουπωσγιατί!» που παρουσιάζεται στον χώρο «Κινητήρας». «Είναι άριστοι δέκτες. Οι αισθήσεις τους είναι ορθάνοιχτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απλουστεύσουμε τα πράγματα. Δεν είμαστε διασκεδαστές. Δεν πρόκειται για παιδικό πάρτι. Στόχος είναι τα παιδιά να έρθουν κοντά μας, να μπουν στον αυτοσχεδιασμό της μουσικής και του χορού. Να τα κερδίσουμε όπως και κάθε άλλον θεατή».
