Δον Κιχώτες

Με τις 26 μεγάλου και τις 17 μικρού μήκους ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν σε διάφορα προγράμματα του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το ελληνικό σινεμά εκ των πραγμάτων βρίσκεται και πάλι στον πυρήνα των γεγονότων. Αλλωστε στα τρία χρόνια που στο πιλοτήριο της διοργάνωσης βρίσκονται οι Ελίζ Ζαλαντό (διευθύντρια) και Ορέστης Ανδρεαδάκης (καλλιτεχνικός διευθυντής) η έμφαση στο εγχώριο σινεμά είναι μεγαλύτερη από εκείνη παλαιότερων διοικήσεων – χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι το φεστιβάλ «εθνικοποιήθηκε» (όπως αναχρονιστικά θα ήθελαν κάποιοι). Τουναντίον, η ισορροπία ελληνικού και ξένου προγράμματος είναι αξιοσημείωτη.

Εκτός από τα βραβεία που αναμφίβολα σημαίνουν κάτι, το φεστιβάλ στηρίζει και εμπράκτως τον ελληνικό κινηματογράφο. Εμπράκτως σημαίνει χρήματα: εφέτος, πέρα από το βραβείο αξίας 5.000 ευρώ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σε πρωτοεμφανιζόμενο δημιουργό, το βραβείο Best Location (καλύτερης τοποθεσίας γυρισμάτων) αξίας 1.500 ευρώ και το πρώτο βραβείο της ΕΡΤ αξίας 3.000 ευρώ, προστίθεται και το βραβείο του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, αξίας 3.000 ευρώ. Θα απονέμεται σε ταινία η οποία «επιδεικνύει μια ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση, προάγει την κινηματογραφική τέχνη και αναδεικνύει τις συγγένειές της με τις άλλες τέχνες».Ποια είναι όμως η άποψη των ιδίων των δημιουργών σχετικά με το πού βρίσκεται σήμερα ο ελληνικός κινηματογράφος; Τι πιστεύουν όσοι ντεμπουτάρουν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την πρώτη ταινία τους και ποια μπορεί να είναι η γνώμη εκείνων που πήραν πριν από πολλά χρόνια το βάπτισμα του πυρός και τώρα επιστρέφουν με μια δεύτερη ταινία;