Παιγνιώδης, εφευρετική, γλωσσικά ακάματη, αλλά και ως εκ πεποιθήσεως μινιμαλιστική, η Ρούλα Γεωργακοπούλου στο Ανάπτυγμα βατράχου (εκδ. Στερέωμα) αφήνει πίσω της τις οικογενειακές διαδρομές ή τις ιστορίες δωματίου των πρώτων βιβλίων της, επανακάμπτοντας στην πεζογραφία (υπενθυμίζω τη δημοσιογραφική και τη χρονογραφική της δραστηριότητα και τις επιδόσεις της στο θέατρο και στη μετάφραση) με μια νουβέλα ονειρικής διάπλευσης θαλασσών, που είναι ταυτοχρόνως λογοτεχνική παρωδία και διακειμενικό ταξίδι στον Ερρίκο Ιψεν και στον Ανδρέα Καρκαβίτσα. Και όχι μόνο. Με ένα πυκνό υφαντό παραπομπών, από τον Προυστ, τον Σαίξπηρ, τον Σεφέρη και τον Ελύτη μέχρι τους στίχους της νεκρώσιμης ακολουθίας, τις αρβανίτικες βρισιές και τα πειράματα νευροφυσιολογίας, η Γεωργακοπούλου επικεντρώνεται στο θεατρικό έργο Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν του Ιψεν και στο διήγημα «Η δικαιοσύνη της θάλασσας» από τα Λόγια της πλώρης του Καρκαβίτσα, γραμμένα αμφότερα κατά τη δύση του 19ου αιώνα. Κι εκεί πιάνει να ξετυλίγει το νήμα της παρωδίας της, που έχει ως οδηγό τον βάτραχο Βρε, αντλημένο από το βρεκεκεκεξ κουάξ κουάξ και τα λημναία κρηνών τέκνα, τους Βατράχους του Αριστοφάνη. Γάργαρα νερά για τους βατράχους και για τον Βρε, αλλά και για τον Ιψεν και για τον Καρκαβίτσα. Κι αν ο πρώτος παλεύει με τα κύματα του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού και με τη λατρεία του χρήματος, ο δεύτερος εξορμά ξανά και ξανά από την Υδρα προς τη Μεσόγειο κάτω από τις πιο διαφορετικές περιστάσεις.
Χωρίς να παρακάμπτει την ειρωνική σημασία της παρωδίας και τη διακωμώδηση, η Γεωργακοπούλου προτιμά να ανακινήσει αλλιώς τις πηγές της: όχι να τις ξηλώσει από το βάθρο τους ούτε να ανασύρει από τον σκληρό τους πυρήνα πρωτόγνωρα νοήματα, ούτε καν να τις βάλει σε παράλληλη ή αντικριστή πορεία, αλλά να τις εντάξει σε ένα πλαίσιο ευφρόσυνων συμφυρμών, όπου τα πάντα ξεκινούν από την αρχή, και εν πολλοίς ερήμην των λογοτεχνικών αρχετύπων από τα οποία κατάγονται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
