Σόνια Λίζα Κέντερμαν: «Στην Ελλάδα η ψήφος γίνεται συνήθεια»

«Στη δική μου τη γενιά το μόνο που μένει είναι να είμαστε αισιόδοξοι» λέει η Σόνια Λίζα Κέντερμαν. «Οσο πιο δύσκολες άλλωστε είναι οι εποχές που ζούμε τόσο περισσότερες ιδέες γεννιούνται. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν ισχύει για τα μεγάλα θέματα. Ισχύει κυρίως στα μικρά, τα προσωπικά του καθενός». Αν κρίνει κανείς από τις δεκάδες ελληνικές ταινίες που προβλήθηκαν στο τελευταίο φεστιβάλ της Δράμας, θα δούμε ότι η 30χρονη σκηνοθέτρια έχει κάτι παραπάνω από δίκιο.

Ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες άλλωστε ήταν και μια δική της, η «Νικολέτα», που διακρίθηκε στα βραβεία κερδίζοντας το πρώτο σπουδαστικής ταινίας. Ισάξια χαρά όμως πρόσφερε στην Κέντερμαν και το βραβείο Κινηματογραφικών Λεσχών που της απονεμήθηκε την περασμένη Κυριακή. «Βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό αυτό το βραβείο των Λεσχών» είπε.

Η Σόνια Λίζα Κέντερμαν, η οποία σήμερα έχει ήδη έτοιμο το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας της και αναζητεί παραγωγό, θυμάται ότι από μικρή στο Νέο Ψυχικό αγαπούσε τις ιστορίες, παρ’ ότι μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον χωρίς τηλεόραση («οι γονείς μου ήθελαν να με προστατεύσουν από την αποχαύνωση»). Η ιδέα της δημιουργικής ενασχόλησής της με τον κινηματογράφο αρχίζει από τα χρόνια που πήγαινε στο Λύκειο. Εφόσον όμως δεν υπήρχε σχολή κινηματογράφου για τις γνώσεις που ήθελε, η Κέντερμαν στράφηκε κατ’ αρχάς προς την Κοινωνιολογία που σπούδασε στο Πάντειο.

Ακολούθησε η κινηματογραφική σχολή Λυκούργου Σταυράκου, αλλά και περισσότερες σπουδές στη London Film School, όπου γύρισε δύο ακόμη ταινίες, τις «Smithfield» και «Interiors» –και οι δύο του 2010. Εναν χρόνο πριν, με τα «Θραύσματα» που γύρισε ενώ σπούδαζε στη Σταυράκου, κατάφερε να πάει στη σχολή του Λονδίνου.

Η «Νικολέτα» τοποθετείται στην Ηπειρο το 1951 και εστιάζει σε ένα οκτάχρονο αγόρι (Γιώργος Τριανταφυλλάκης), ένα από τα πολλά θύματα του μίσους του εμφυλίου πολέμου. Το αγόρι αναλαμβάνει την ευθύνη της μοίρας της νεογέννητης αδελφής του. Θα σηκώσει το μωρό στους ώμους του, θα διασχίσει τα αφιλόξενα βουνά και θα έρθει αντιμέτωπο με αδιέξοδες καταστάσεις ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.

Η ιδέα της «Νικολέτας», στην οποία εκτός άλλων συμμετέχουν ο Γιώργος Νινιός, η Κόρα Καρβούνη και ο Γιάννης Τσορτέκης, ξεκίνησε από μια άσκηση στη London Film School, μας είπε η σκηνοθέτρια. Η άσκηση αφορούσε τη δημιουργία μιας ταινίας γύρω από ένα πραγματικό πρόσωπο που έχει ζήσει κάποιο βίωμα το οποίο έμελλε να αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Η Κέντερμαν ήθελε να κάνει μια ταινία για το ζήτημα της υιοθεσίας. Γιατί; «Ισως επειδή ανέκαθεν με ενδιέφερε η ιδέα της ταυτότητας» είπε, «αυτό το μυστηριώδες ταξίδι προς τα πίσω, στο γενεαλογικό σου δέντρο…». Γνώριζε μια περίπτωση και την έκανε ταινία.

«Το πολιτικό υπόβαθρο της ταινίας ήρθε αργότερα» είπε. «Το παιδί δεν έχει καμία επιλογή», είπε, «νιώθεις ότι φέρει το βάρος και την ευθύνη των πολιτικών επιλογών του πατέρα του. Ορίζεται από την ίδια του τη μοίρα ως κατσαπλιάς, χωρίς να έχει την ωριμότητα να επιλέξει». Αυτό άλλωστε είναι ένα ελληνικό φαινόμενο που ενοχλεί τη Σόνια Κέντερμαν. «Στην Ελλάδα τα πράγματα πηγαίνουν κληρονομικά» είπε. «Υπάρχουν παραδοσιακά αριστερές οικογένειες, παραδοσιακά δεξιές οικογένειες, όπως υπάρχουν παραδοσιακά οικογένειες που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Εχουμε μέσα μας την οικογενειοκρατία και κατά συνέπεια η ψήφος να γίνεται συνήθεια. Ωσπου να το καταλάβουμε όμως και να ξεφύγουμε από αυτό, θα πρέπει να φτάσουμε στο αμήν. Στην πτώχευση».