Επικούρειες γευστικές αναμνήσεις

Βουτυράτες πουλάδες και μαύρες τρούφες του Περιγκόρ, φρεσκοφουρνισμένες ηπειρώτικες πίτες και ζουμερά γεμιστά, γαλλικές πάπιες με αιθέριες σάλτσες, ψάρια καλυμμένα με μαγιονέζα και μπουρεκάκια μελιτζάνας δίνουν γεύση σε κάθε ανάμνηση ζωής του Αλβέρτου Αρούχ, καθηγητή Οικονομίας στο Deree College την ημέρα, κριτικού εστιατορίων τη νύχτα. Ο γνωστός Επίκουρος του γαστρονομικού κόσμου πέθανε πρόωρα τον περασμένο Απρίλιο, αφήνοντας ως τελευταίο αποχαιρετισμό μια αυτοβιογραφική αφήγηση γεμάτη γεύσεις και αρώματα. «Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκα τον μήνα Μάρτη. Τον μήνα αυτόν ο κόσμος της γαστρονομίας βρίσκεται στον αστερισμό τού οδηγού Μισλέν, τα αστέρια του οποίου καθορίζουν τις τύχες των εστιατορίων» αρχίζει. Ακολουθεί το χρονικό διαμόρφωσης ενός καλοφαγά νεαρού από εβραϊκή οικογένεια της Θεσσαλονίκης σε ώριμο γευσιγνώστη, στο οποίο η μαγειρική είναι παρηγοριά για τα δεινά του χωρισμού και το φαγητό αφορμή πολιτισμικών συγκρίσεων ανάμεσα στις τραπεζαρίες των κολεγίων του Κέιμπριτζ και εκείνες των μονών του Αγίου Ορους. Το καλομαγειρεμένο ηδονικό φαγητό αναδεικνύεται σε εγκαρδιωτικό σύντροφο, είτε προέρχεται από τα χέρια εκλεπτυσμένων σεφ όπως ο Νίκος Λαδένης, ο Πιερ Γκανιέρ και ο Αλέν Ντικάς είτε βγαίνει από τα τίμια τηγάνια ενός μεζεδοπωλείου στα Βριλήσια. Η αφήγηση του Επίκουρου καταγράφει την εξέλιξη της γαστρονομίας και του σχετικού Τύπου στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1980 παράλληλα με τις διεθνείς τάσεις, μνημειώνει θρυλικά εστιατόρια που δεν γνωρίσαμε και φιλοσοφεί για το φαγητό ως τέχνη, ως παράδοση, ως στοιχείο εθνικής και ατομικής κουλτούρας. Από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχουν γραφεί για το φαγητό στην Ελλάδα, αναφέρεται στην απόλαυση του φαγητού όχι με τους τεχνικούς όρους του γευσιγνώστη αλλά με τους όρους του βιώματος και υμνεί το μαγείρεμα για τους οικείους ως προσφορά αγάπης που καταγράφεται στη μνήμη γλυκαίνοντας τη ζωή.