Η Σοφία Παυλίδου ξέρει ποιος φταίει και αναλαμβάνει την ευθύνη (της)

Ένας άνθρωπος φωτεινός. Αυτό είναι η Σοφία Παυλίδου. Ένας άνθρωπος που έμαθε (και συνεχίζει καθημερινά να μαθαίνει) να αγκαλιάζει τις αδυναμίες του και να τις θεραπεύει. Ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να αναλάβει την ευθύνη του, προς τον εαυτό του και προς τον κόσμο. Μια μουντή ημέρα στο Παγκράτι, η Σοφία Παυλίδου έδωσε απλόχερα το φως της χωρίς να ωραιοποιεί συνθήκες και καταστάσεις.

Αφετηρία της κουβέντας μας το Famagusta του MEGA, μια σειρά που τη γέμισε κι ένα την καρδούλα της να πεταρίσει, θέτοντας τον πήχη για τις επόμενες συνεργασίες της. Λίγο πριν τη συνάντησή μας μπήκα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram. «Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να βλέπεις τον εαυτό σου χαρούμενο και να ενθουσιάζεσαι ξανά με πράγματα που σε παθιάζουν. Να τον θεραπεύεις από πράγματα που σε πληγώνουν και να μπορείς να ακτινοβολείς και να χαμογελάς ξανά», είχε μόλις ανεβάσει.

Μετά από σχεδόν τρεις ώρες μπορώ να επιβεβαιώσω πως δεν ήταν μόνο ένα στόρι από εκείνα τα ενδυναμωτικά που επιλέγονται για να συμβαδίσουν με τις σοσιαλ-μιντιακές νόρμες που επιβάλλουν την προβολή ενός ιδεατού εαυτού.

Για τη Σοφία Παυλίδου αυτές οι λέξεις είναι ένας συνειδητός τρόπος ζωής. Είναι τα μικρά (μα τόσο βαριά) κομμάτια που συνθέτουν την προσωπικότητά της. Είναι η απόφαση που πήρε, έχοντας τα παιδιά της στο μυαλό και στην καρδιά, ότι θα εξελίσσεται στιγμή με τη στιγμή με στόχο την κατάκτηση του αυτοσεβασμού και της αυτοφροντίδας.

Το πήγαινε για βροχή όμως την αποχαιρέτησα με τον ήλιο να ξεπροβάλλει στον συννεφιασμένο ουρανό.

Να ξεκινήσουμε από το MEGA και το Famagusta, τη σειρά με την οποία επιστρέφεις στην τηλεόραση μετά από αρκετά χρόνια.

Είχα κάνει γκεστ τα τελευταία χρόνια, στη Μουρμούρα, στο Μάλιστα Σεφ και στο Φόνοι στο Καμπαναριό. Επιστρέφω με το Famagusta σε ρόλο γιατί πέρσι έκανα το Just The 2 Of Us που ήταν κι αυτή μια πολύ ωραία και διαφορετική εμπειρία.

Μιλώντας για το Famagusta δεν θα μπορούσε να μου συμβεί τίποτα καλύτερο. Είναι μια καλογυρισμένη σειρά, πολύ φροντισμένη και καταπιάνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα το οποίο αφορά σε όλους τους Έλληνες. Ένα θέμα με το οποίο ποτέ κανένας δεν είχε ασχοληθεί. Είναι μια ευχάριστη συγκυρία για ‘μενα, γιατί συνεργάζομαι με πολύ ωραίους συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Η πρόταση για το Famagusta σε βρίσκει στη Σεβίλλη;

Ναι, ήμουν στη Σεβίλλη. Είχα ταξιδέψει στη Βαρκελώνη για επαγγελματικούς λόγους κι αφού είχα φτάσει μέχρι εκεί, επισκέφθηκα έναν φίλο μου στη Σεβίλλη. Το τηλεφώνημα από τον Αντρέα Γεωργίου με βρήκε εκεί και ευτυχώς είχα κλείσει εισιτήριο να γυρίσω Δευτέρα γιατί Τρίτη έπρεπε να είμαι στην Κύπρο για το πρώτο μου γύρισμα.

Τόσο άμεσα είπες το «ναι».

Αμέσως. Μόλις μου έστειλαν και διάβασα τα σενάρια κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Μου είπαν ποιοι θα είναι οι συνεργάτες, ήξερα ότι στη σκηνοθεσία θα είναι ο Αντρέας Γεωργίου, στο σενάριο η Βάνα Δημητρίου και στην παραγωγή ο Κούλλης Νικολάου. Οπότε ναι, σε μία τέτοια δουλειά πώς μπορείς να αρνηθείς;

Με το που παίρνεις τα σενάρια καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι πολύ δυνατό;

Το αποτέλεσμα μιας δουλειάς δεν το ξέρεις ποτέ. Άρχισα να διαβάζω τα σενάρια και είδα ότι ο ρόλος της Κατερίνας αφορά στους αγνοούμενους. Κλάματα, πολλά κλάματα. Και μόνο που διαβάζεις αυτές τις αληθινές αφηγήσεις. Περισσότερα κλάματα όταν ήρθαν οι συνάδελφοι που υποδύονταν αυτούς τους ρόλους. Μιλάμε για συγκλονιστικές ιστορίες από όλες τις απόψεις.

Είναι κάποια από αυτές τις αληθινές ιστορίες που σε ταρακούνησε;

Ό,τι σχετίζεται με παιδιά με ταράζει ούτως ή άλλως. Η μητέρα που έχασε το παιδί της, η μητέρα που είδε να δολοφονείται ο γιος της μπροστά στα μάτια της. Εξίσου συγκλονιστικές οι ιστορίες των δύο γυναικών που περιέγραψαν τα στρατόπεδα που είχαν φτιαχτεί για τα γυναικόπαιδα και ήταν στην ουσία στρατόπεδα βιασμών. Ανά πάσα στιγμή, και όπως λέει η ηρωίδα, έπαιρναν τα κορίτσια και τα βίαζαν.

Κάποιες από αυτές έμειναν έγκυες. Υπήρχε μια κλινική που ήταν ειδικά φτιαγμένη για να γίνονται εκτρώσεις, όμως υπάρχει μια ηρωίδα που είχε το κουράγιο να κρατήσει το παιδί της. Είχε να αντιμετωπίσει την εκκλησία και την κοινωνία που τη θεωρούσαν μίασμα και αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό, να γεννήσει το παιδί της και να το μεγαλώσει εκεί χωρίς να διατηρήσει καμία σχέση με την Κύπρο.

Και το ακόμα πιο σοκαριστικό είναι ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν πολλά χρόνια πίσω.

Μην ξεχνάς ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε γίνονται τα ίδια αίσχη δίπλα μας με άλλους δύο λαούς και από πάνω μας με άλλους δύο. Οπότε βλέπεις ότι οι άνθρωποι δεν διορθωνόμαστε, δεν βάζουμε μυαλό. Δεν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι ίσοι και δεν έχουμε ουσιαστικά τίποτα να χωρίσουμε. Πικραινόμαστε και αλληλοσκοτωνόμαστε, χωρίς να απολαμβάνουμε το υπέροχο δώρο της ζωής.

Μοτίβο επαναλαμβανόμενο.

Το ίδιο μοτίβο. Δεν ξέρω. Ξεχνάμε γρήγορα; Έχουμε τόσο εγωισμό;

Υποδύεσαι την Κατερίνα Σεφερτζή. Τι άνθρωπος είναι;

Η Κατερίνα Σεφερτζή είναι εικονολήπτρια. Ακολουθεί τον έρωτα της ζωής της, τον Μάικλ (Χρήστος Λούλης), και έρχεται στην Κύπρο για να κάνουν μαζί ένα ντοκιμαντέρ για τους αγνοούμενους μετά την τουρκική εισβολή. Ξαφνικά, αντιμετωπίζει έναν σύντροφο ο οποίος τη βάζει στο περιθώριο. Αισθάνεται ότι είναι βάρος πια και την απομακρύνει από κοντά του. Η Κατερίνα βρίσκεται σε ένα νησί χωρίς κάποιον δικό της άνθρωπο.

Όπως βλέπουμε ο Μάικλ, πέρα από κάποιες φιλίες που έχει ήδη στην Κύπρο, έχει τη μητέρα και τη θεία του κοντά του. Η Κατερίνα αισθάνεται πάρα πολύ μόνη και πληγωμένη γιατί είναι πολύ ερωτευμένη. Το λέει και η ίδια «ο Μάικλ δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου, απλά περνάει τον χρόνο του». Τελικά τη χωρίζει και τη διώχνει από τη δουλειά.

«Μας αποφεύγουμε. Αποφεύγουμε τα λάθη μας, τα τρωτά μας σημεία, τις ευαισθησίες μας, ακόμα και τα θετικά μας στοιχεία».

Η Κατερίνα είναι μια πικραμένη γυναίκα η οποία θα θελήσει να εκδικηθεί χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνει, γιατί πιστεύω υπάρχει μια πάλη μέσα της.

Για εκείνη στη συγκεκριμένη στιγμή αυτό είναι μια λύση. Για να αισθανθεί καλύτερα; Για να της δώσει προσοχή;

Όταν ο άνθρωπος είναι θολωμένος μπορεί να κάνει πολλά. Ξέρει ότι μετά από αυτή την πράξη της δεν θα είναι ποτέ ξανά μαζί. Θέλει όμως να δείξει στον Μάικλ ότι δεν μπορεί κάποιος να της συμπεριφέρεται έτσι, θα έχει επιπτώσεις. Για αυτό και φεύγει τρέχοντας. Όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή, είναι και στην πένα της Βάνας η οποία πάντα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού και δημιουργεί συνεχείς ανατροπές.

Λαμβάνεις μηνύματα που σου ζητούν να τους πεις τι θα γίνει παρακάτω;

Πάρα πολλά. Έχουν φοβερή αγωνία για το τι θα γίνει στη συνέχεια και θέλουν να κάνω σπόιλερ. Εννοείται δεν κάνω (γέλια). Και δεν είναι μόνο τα μηνύματα στα social, με πιάνουν και στον δρόμο να με ρωτήσουν. Προχθές ήμουν έξω και με πλησίασε μία κυρία και μου είπε «με συγχωρείτε, δεν θέλω να σας ενοχλήσω, αλλά μπορείτε να μου πείτε τι θα γίνει»;

Θεωρώ πολύ τιμητικό που ο κόσμος ξοδεύει τον χρόνο του για να μου στείλει ένα μήνυμα, είτε αυτό είναι κολακευτικό, είτε είναι μια κριτική, είτε είναι ένα αρνητικό σχόλιο. Τα ακούω όλα, τα διαβάζω όλα. Και εννοείται ότι το κάθε ένα παίρνει τον χώρο του μέσα μου. Την ίδια αξία δίνω και στα θετικά και στα αρνητικά σχόλια.

Έχεις αναπτύξει μια ωραία σχέση με τους ανθρώπους που σε ακολουθούν στο Instagram.

Είναι αλήθεια αυτό. Και πέρα από τα επαγγελματικά μου, επειδή τον τελευταίο καιρό έχω εστιάσει στην αυτοαγάπη που ειναι παρα πολυ σημαντικη για τον ανθρωπο, λαμβανω μηνυματα οτι κόσμος έχει μετακινηθεί λίγο με αυτά που δημοσιεύω.

Έχω δώσει μεγάλη βάση στον αυτοσεβασμό, στην αυτοεκτίμηση και στην αυτοαγάπη. Κάτι που κι εγώ κατάλαβα τα τελευταία χρόνια: ότι αν δεν καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους. Λαμβάνω μηνύματα που μου λένε ότι τους βοήθησα να αγαπήσουν τον εαυτό τους.

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Πολύ ωραίο και πολύ σημαντικό.

Πάρα πολύ σημαντικό. Οφείλουμε να στραφούμε μέσα μας και κάνουμε αυτή τη δουλειά, η οποία δεν είναι εύκολη. Γιατί; Γιατί είμαστε πονεμένα πλάσματα, έχει μεγαλώσει ο καθένας με τις δικές του καταγεγραμμένες πεποιθήσεις (που είναι λανθασμένες τις περισσότερες φορές), με τα τραύματά μας.

Αν δεν αυτοϊαθούμε, δεν θα μπορέσουμε να διορθώσουμε και τον κόσμο μας. Γι΄αυτό και ζούμε μέσα σε αυτό το χάος. Γιατί δεν είμαστε συνειδητοί, γιατί δεν εξελισσόμαστε συνειδητά. Ακολουθούμε τους ρυθμούς της ζωής και δεν βρίσκουμε πέντε λεπτά να μείνουμε εμείς με τον εαυτό μας.

Πολλές φορές αποδεικνύεται δύσκολος ο δρόμος της κατανόησης του εαυτού, ακόμα και επίπονος.

Τίποτα δεν είναι δύσκολο, αρκεί να αρχίσουμε να το παρατηρούμε και μετά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Πάντα για ό,τι συμβαίνει, φταίει κάποιος άλλος. Για τον πόλεμο δίπλα μας έχουμε κι εμείς ευθύνη.

Αυτό δεν καταλαβαίνουμε, νομίζουμε πως επειδή συμβαίνει μακριά από εμάς, δεν μας επηρεάζει κιόλας. Ό,τι εκπέμπεις επηρεάζει και τον συνάνθρωπό σου. Οπότε όταν είσαι εσύ σε θετικές δονήσεις, θα έλξεις κάτι θετικό, θα εκπέμπεις κάτι θετικό και θα γίνει μια θετική αναβάθμιση.

Καθυστέρησες να «φτάσεις» στον αυτοσεβασμό και την αυτοφροντίδα;

Δεν θα πω ότι καθυστέρησα γιατί ο κάθε άνθρωπος το κάνει τη στιγμή που είναι έτοιμος. Παίζουν ρόλο τα ερεθίσματα που θα λάβεις και πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά ώστε όταν θα έρθει η ευκαιρία να την αρπάξεις. Δεν αισθάνομαι ότι καθυστέρησα.

Για ‘μένα είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε το 2008. Οδηγήθηκα σε αυτή την ανάγκη γιατί μεγάλωνα δύο παιδιά και συνειδητοποίησα ότι έχω μεγαλύτερη ευθύνη για το τι εκπέμπω ενεργειακά, σε τι δονήσεις είμαι, τι λέω σε αυτά τα παιδιά. Δεν είναι μόνο όσα λες στα παιδιά, οι πράξεις σου, ο τρόπος που λειτουργείς και φέρεσαι, τα επηρεάζει.

Τα παιδιά ρουφάνε ό,τι εκπέμπεις.

Ό,τι εκπέμπει το σώμα σου. Κι αν εσύ έχεις τραύματα τα οποία δεν έχεις γιατρέψει, άσχετα αν τα γνωρίζεις ή όχι, το σώμα σου τα εκπέμπει. Η ανάγκη να μεγαλώσω δύο παιδιά που να μπορούν να έχουν γαλήνη μέσα τους, να είναι ισορροπημένα και να έχουν θετική ματιά στη ζωή, με οδήγησε στο να ασχοληθώ κι εγώ με όλα αυτά. Να βελτιωθώ εγώ για να μπορέσουν κι αυτά να σταθούν στα πόδια τους.

Ο τρόπος δεν είναι ένας.

Πρέπει να βρεις τι είναι αυτό που θα σου ταιριάξει. Δεν ταιριάζουν όλα σε όλους. Ξεκίνησα κάνοντας βελονισμό και ήμουν τυχερή γιατί εκεί γνώρισα τη δασκάλα μου, τη Σοφία Σαμαρά. Μετά από τον βελονισμό ήρθε η ρεφλεξολογία, η αριθμολογία, η ιριδολογία, το ρέικι, το NLP. Και φυσικά η ψυχοθεραπεία, έκανα πέντε χρόνια.

«Μετά από το Famagusta, που έκανε την ψυχούλα μου να πεταρίσει, δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο, ούτε σε επίπεδο συνεργασίας, ούτε σε επίπεδο καλλιτεχνικό».

Όλα είναι μια ευκαιρία να εξελιχθείς. Κι αυτή η εξέλιξη δεν σταματά. Όλα είναι σπείρα και πάντα υπάρχει κάτι ακόμα να δουλέψεις περισσότερο, πάντα υπάρχει κάτι ακόμα που δεν έχει ιαθεί.

Συνέχεια εξελίσσεσαι και δουλεύεις με τον εαυτό σου. Σημασία έχει να ψάχνεσαι, να αυτοπαρατηρείσαι, με στόχο να γίνεσαι όλο και καλύτερος.

Μεγαλώνεις σε μια χαρούμενη κι ευτυχισμένη οικογένεια κι όμως ήσουν ένα παιδί που ένιωθε μοναξιά.

Τότε που ήμουν παιδί δεν το καταλάβαινα. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να καταλάβω ότι παρόλο που ήμουν ένα παιδί χαρούμενο σε μια χαρούμενη οικογένεια, γιατί οι γονείς μου ήταν φύσει και θέσει αισιόδοξοι άνθρωποι, ήμουν κι ένα παιδί θλιμμένο. Ήμουν το τρίτο παιδί της οικογένειας.

Έχω δύο μεγάλα αδέρφια, έχουμε 8 χρόνια διαφορά με τον πρώτο και 7 με τον δεύτερο, τα οποία πολύ γρήγορα άνοιξαν τα φτερά τους κι εγώ έμεινα μόνη μου. Δεν κατηγορώ τους γονείς μου, αλλά σήμερα βλέπω ότι οι γονείς νοιάζονται πιο πολύ όταν βλέπουν ένα παιδί μοναχικό.

Τότε, δεν έδιναν και πολλή σημασία σε αυτό, οπότε ήμουν ένα μοναχικό παιδί, ένα παιδί που έπαιζε πολλές ώρες με την κούκλα του. Αυτό με έκανε και ένα θλιμμένο παιδί, κάτι που καταπίεσα μέσα μου. Αυτή η μοναξιά και η θλίψη ήταν μέσα μου κρυμμένες για χρόνια. Τις σωματοποίησα και κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και τις θεράπευσα.

Αφού είχες γίνει μητέρα;

Είχα κάνει οικογένεια, ναι. Βρισκόμουν στην ψυχολόγο κι έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν μου και συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια κρυμμένη θλίψη. Αυτό το μικρό κορίτσι, το μικρό Σοφάκι, όπως όλοι οι ψυχολόγοι λένε και συμφωνώ κι εγώ, το βρήκα μέσα μου, το αγάπησα, το συγχώρησα.

Γιατί κι ένα θλιμμένο παιδί σίγουρα έχει κάποιες άλλες αντιδράσεις από ένα εντελώς χαρούμενο παιδί. Οπότε εκεί πάνω χτίζεις την προσωπικότητά σου και συνειδητοποιείς ότι πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά σου δεν είναι ακριβώς δικά σου, είναι του παιδιού που είναι πληγωμένο και θλιμμένο.

Σιγά σιγά αγαπώντας αυτό το παιδί και δίνοντάς του τη δυνατότητα να πει ότι είναι θλιμμένο, αυτομάτως ανθίζει κάτι άλλο. Γίνεσαι ακόμα πιο ισορροπημένος με τον εαυτό σου, βρίσκεις μια γαλήνη που ίσως δεν ήξερες γιατί δεν υπήρχε. Και ανακαλύπτοντας αυτά τα μικρά κομματάκια φτιάχνεις την προσωπικότητά σου. Είναι πολύ ωραία αυτή η στιγμή και πολύ λυτρωτική. Φωτίζεις.

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Μια πολύ προσωπική απόφαση και μια ακόμα πιο προσωπική διαδρομή.

Δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει στη ζωή. Μόνος σου πρέπει να πάρεις και την απόφαση να τα ψάξεις όλα αυτά και μόνος σου να τα γιατρέψεις. Υπάρχει ο επιστήμονας που θα σου δώσει τα ερεθίσματα να πάρεις την απόφαση. Αφενός πρέπει να απευθυνθείς στον ειδικό και αφετέρου πρέπει να μπεις μέσα σε αυτή την επώδυνη διαδικασία.

Δεν μπορείς να πηγαίνεις χαρούμενη, να λες πέντε πράγματα χωρίς να σκάβεις μέσα σου και να φεύγεις πάλι χαρούμενη χωρίς να γίνεται δουλειά. Πρέπει να πεις «εδώ είμαι, θα σκάψω μέσα βαθιά, θα στεναχωρηθώ, θα κλάψω, αλλά θα βγω πολύ πιο δυνατός, πολύ πιο φωτεινός, πολύ πιο υγιής».

Είσαι περήφανη για την πορεία σου ως μητέρα; Γιατί όλη αυτή η προσωπική δουλειά συνδέεται αναπόφευκτα με τα δικά σου παιδικά χρόνια και το πώς ένιωθες εσύ ως παιδί εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Αυτή είναι μεγάλη κουβέντα και πρέπει τα παιδιά μου να ερωτηθούν. Αυτό που εγώ αισθάνομαι και με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου είναι ότι έχω μια ουσιαστική σχέση με τα αγόρια μου, τα οποία τώρα είναι 20 ετών.

Θα με πάρουν τηλέφωνο, θα μοιραστούν μαζί μου καταστάσεις από τη ζωή τους, κάτι που εγώ δεν το έκανα με τους γονείς μου. Όχι γιατί δεν έπαιρνα αγάπη, ή γιατί δεν με αγαπούσαν, αλλά δεν είχαμε αυτή τη σχέση.

Ήταν μια άλλη συνθήκη και είμαι χαρούμενη γιατί δεν την έχω επαναλάβει με τους γιους μου. Είναι πολύ σπουδαίο κάνοντας οικογένεια να μην επαναλάβεις τα ίδια που έχεις βιώσει ως παιδί. Θέλει μεγάλο κουράγιο, θέλει δουλειά. Οπότε ναι, είμαι χαρούμενη που με τα παιδιά μου έχω μια διαφορετική σχέση και είμαι μέσα στη ζωή τους.

Άρα, κάτι έχεις καταφέρει. Να τα δίνουμε τα εύσημα στον εαυτό μας.

Είναι σημαντικό να λες μπράβο στον εαυτό σου και να μην τον «χτυπάς» συνέχεια.

Να αγγίξουμε κι ένα δύσκολο κομμάτι, αυτό της βίας. Ήρθες αντιμέτωπη στον επαγγελματικό σου χώρο και μίλησες αμέσως για όσα σου συνέβησαν, πριν το κίνημα του #ΜeΤoo αφήσει το αποτύπωμά του στον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε την έμφυλη βία.

Οι γυναίκες να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και σε περίπτωση που έρθουν αντιμέτωπες με οποιαδήποτε μορφή βίας να μην θεωρήσουν ποτε πως είναι ντροπή και να μιλήσουν. Για ‘μένα ήταν μονόδρομος να το κάνω. Δέχτηκα μια δράση και πάντα σε μια δράση υπάρχει μια αντίδραση, παρόλο που οι συνθήκες τότε ήταν εντελώς διαφορετικές.

Υπήρχε η άποψη ότι δεν μιλάμε, δεν λέμε παραέξω όσα συμβαίνουν στο θέατρο. Δεν πέρασε από το μυαλό μου, ούτε για μια στιγμή, να σιωπήσω. Η βία είναι κατακριτέα από όπου κι αν προέρχεται. Απευθύνθηκα στη δικαιοσύνη γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Έχω μάθει από την οικογένειά μου να υπερασπίζομαι το δίκιο μου αλλά και το δίκιο του διπλανού μου. Επικοινώνησα αυτό που μου συνέβη, χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα έχανα τη δουλειά μου ή αν θα είχα ανθρώπους με το μέρος μου.

Ήξερα πολύ καλά τι μου έχει συμβεί και φυσικά είχα μάρτυρες να το επιβεβαιώσουν γιατί έγινε μπροστά στα μάτια τους. Ήξερα πολύ καλά ότι οι δικοί μου άνθρωποι θα ήταν κοντά μου, όπως και ήταν. Τι θα έλεγαν τα μίντια ή τι θα έλεγε ο τάδε συνάδελφος που δεν ήταν καν μπροστά, δεν με ενδιέφερε. Και φυσικά τότε βγήκαν πάρα πολλοί και είπαν πάρα πολλά, παρόλο που δεν ήταν μπροστά στο συμβάν.

Τα άκουσα όλα, έφαγα πάρα πολλή λάσπη, έπεσα και στην περίοδο της πανδημίας, οπότε αυτό το δικαστήριο άργησε πολύ να γίνει για να δικαιωθώ. Είχε και ένα τίμημα επαγγελματικό όλο αυτό, μου το είπαν ανοιχτά άνθρωποι του χώρου.

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Έχεις μετανιώσει; Θα έκανες κάτι διαφορετικά;

Δεν έχω μετανιώσει καθόλου. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικά. Είχαμε συνηθίσει να ζούμε με κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. Ήταν λάθος που τις δεχόμασταν, τις ανεχόμασταν. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που έχει αλλάξει αυτό, που οι άνθρωποι μπορούν να πηγαίνουν χωρίς φόβο στη δουλειά τους.

Γιατί πραγματικά δεχόμασταν τρομοκρατία από κάποιους σκηνοθέτες και κάποιους πρωταγωνιστές. Πολύς πόνος που ήταν κρυμμένος βγήκε, γιατί δεν μίλησα μόνο εγώ. Χρειαστήκαμε χρόνο αλλά έγινε και όλοι μαζί είναι σαν να πήγαμε προς το φως.

Ένιωσες σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μέσα σου;

Έφυγε ένα βάρος κι ένιωσα λυτρωτικά όταν βγήκε η δικαστική απόφαση (για την οποία έχει ασκηθεί έφεση). Είναι δικαίωμά του να ασκήσει έφεση. Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι στην απόφαση. Δεν έχει σημασία για ‘μενα αν οι τέσσερις μήνες φυλάκισης με αναστολή, θα γίνουν δύο. Μου φτάνει που το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η πράξη έγινε.

Έλαβες ετεροχρονισμένες συγγνώμες;

Ναι. Ο κόσμος είχε μια άγνοια τότε, δεν ήταν έτοιμος. Ήρθε το #ΜeΤoo και πολλοί συνειδητοποίησαν ότι κάτι σημαντικό είχα να πω. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι σταματώντας από την αρχή την παραβατική δράση γλιτώνουμε τα μελλοντικά πιθανά θύματα.

Από την τοξικότητα πώς προστατεύεσαι;

Η αυτοπαρατήρηση και ο σεβασμός προς τον εαυτό σου σε βάζει σε μια συνθήκη που αμέσως αντιλαμβάνεσαι την τοξικότητα. Και προστατεύεσαι, οχυρώνεσαι.

Πότε αποφάσισες ότι ήρθε η ώρα να βάζεις τα όριά σου με τρόπο ξεκάθαρο;

Αυτό το περιστατικό που μου συνέβη μου έδειξε ότι χρειάζεται να βάζω τα όριά μου. Πριν, μάλλον, δεν τα έβαζα και ίσως δεν τα έβαζα και στη ζωή μου αφού δεν τα έβαζα στα επαγγελματικά μου. Σε αυτό το επίπεδο μετακινήθηκα. Επίσης, ένα άλλο πολύ σημαντικό είναι η δύναμη της συγχώρεσης.

«Αυτό το μικρό κορίτσι, το μικρό Σοφάκι, όπως όλοι οι ψυχολόγοι λένε και συμφωνώ κι εγώ, το βρήκα μέσα μου, το αγάπησα, το συγχώρησα».

Μπορεί να συμβαίνει κάτι κακό, αλλά έχεις την ευκαιρία να βιώσεις ένα συναίσθημα που είναι πολύ βαθύ, αυτό της συγχώρεσης. Το να συγχωρέσεις τον άλλον, είναι κατά κάποιο τρόπο, σαν να συγχωρείς και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν στεκόμαστε στον θρήνο και στον πόνο. Θα τα βιώσουμε κι αυτά τα συναισθήματα, αλλά για λίγο. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά. Αυτή η στάση θα σου προσφέρει μόνο ωραία πράγματα που έχουν να κάνουν με εσένα.

Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να βλέπεις τον εαυτό σου χαρούμενο και να ενθουσιάζεσαι ξανά με πράγματα που σε παθιάζουν. Να τον θεραπεύεις από πράγματα που σε πληγώνουν και να μπορείς να ακτινοβολείς και να χαμογελάς ξανά. Αυτό ήταν το τελευταίο στόρι που ανέβασες στο Instagram πριν συναντηθούμε.

Ειλικρινά, αυτό είναι το μυστικό της ζωής. Αν το αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι δεν θα ασχολούνταν με τον διπλανό τους. Επικρίνουμε και κρίνουμε κι αυτό απορρέει από το γεγονός ότι δεν έχουμε αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αντί λοιπόν να ξοδέψουμε χρόνο για να δούμε εμάς κοιτάμε τον διπλανό μας. Μας αποφεύγουμε. Αποφεύγουμε τα λάθη μας, τα τρωτά μας σημεία, τις ευαισθησίες μας, ακόμα και τα θετικά μας στοιχεία.

Το ότι κουνάμε το δάχτυλο συνέχεια στους άλλους και όχι στον εαυτό μας, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Το είπαμε ξανά. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Δεν κοιτάμε μέσα μας και χάνουμε την ουσία. Οποιαδήποτε σκέψη κάνουμε αφορά στο παρελθόν και στο μέλλον και έτσι χάνουμε τη στιγμή, το τώρα.

Αλλάζει όμως ο κόσμος. Δεν είσαι αισιόδοξη;

Διανύουμε μια περίοδο που γίνεται μια στροφή. Το πιστεύω ότι έχει έρθει πολύ φως στον πλανήτη, ότι υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εναλλακτικές θεραπείες ανθίζουν.

Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Ασχολείσαι με το breathwork.

Είναι μια μέθοδος σχετικά πρόσφατη στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Είχα την τύχη η αδελφική μου φίλη, Θωμαΐς Ανδρούτσου, να γίνει θεραπεύτρια και να μπω σε αυτόν τον μαγικό κόσμο της αναπνοής.

Την αναπνοή που καταστρέφουμε με το που γεννιόμαστε. Δεν αναπνέουμε συνειδητά, κόβουμε την αναπνοή μας. Υπάρχουν στιγμές στην ημέρα μας, η αυτοπαρατήρηση που λέγαμε, που δεν αναπνέουμε καν. Η συνειδητή αναπνοή είναι αυτή που σε συνδέει με τον ανώτερο εαυτό σου και σε βοηθά να «πετάξεις» από πάνω σου βαρίδια. Το συστήνω ανεπιφύλακτα το breathwork.

Συνειδητά, τι ωραία λέξη.

Το συνειδητό είναι το άλφα και το ωμέγα. Πώς μπορείς να είσαι υγιής και να έχεις στη ζωή σου γαλήνη όταν κάνεις χιλιάδες πράγματα τα οποία δεν είναι μέσα στα πραγματικά θέλω σου; Πόσο πιο ωραία θα ήταν οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι.

Ευτυχισμένοι ουσιαστικά, όχι επειδή πήραν ένα καινούργιο αυτοκίνητο ή αγόρασαν πέντε ρούχα παραπάνω. Για να βρούμε την ευτυχία πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα μέσα μας, συνειδητά και με αυτοαγάπη.

Επόμενα πλάνα;

Δεν έχω πλάνα. Συνεχίζω να αυτοβελτιώνομαι, να εξελίσσομαι, να είμαι ανοιχτή και στη δουλειά μου, χωρίς πια να με αγχώνει τίποτα. Ό,τι είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει. Δεν κυνηγάω, έλκω. Και μετά από το Famagusta, που ήταν μια δουλειά που πραγματικά με γέμισε κι έκανε την ψυχούλα μου να πεταρίσει, δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο, ούτε σε επίπεδο συνεργασίας, ούτε σε επίπεδο καλλιτεχνικό.

Με τη δουλειά μου δεν έχω εμμονή. Δηλαδή, μπορεί να έρθει μια συνεργασία που να μην έχει να κάνει αμιγώς με την υποκριτική. Θέλω να είμαι ευχαριστημένη και να είμαι σε θετικές δονήσεις. Αυτός είναι ο στόχος μου. Τίποτα λιγότερο.

Famagusta: Κάθε Κυριακή στις 21:00 στο MEGA.

Μακιγιάζ: Λευτέρης Πρίμος

Μαλλιά: Hair Goals – By Anna Vouzouneraki

Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία «Το Λούβρον» (Ερατοσθένους 6, Παγκράτι)