Θα υπάρχει πάντα αυτή η ατάκα του Νίκου Παναγιωτόπουλου: «Αν κινηματογραφήσω την Πανεπιστημίου και αυτό που θα δείξω θυμίζει την Πανεπιστημίου, τότε δεν είμαι σκηνοθέτης».
Η ελληνική επαρχία δεν στερείται κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αναπαραστάσεων, όμως το Milky Way του Βασίλη Κεκάτου ήρθε να ανασυστήσει μια άλλη εκδοχή της ελληνικής επαρχίας. Πάνω στις δυναμικές των σχέσεων, των κλειστών κύκλων και τους ασφυκτικού περιβάλλοντος, ο Κεκάτος ακούμπησε το δικό του βλέμμα και μεταμόρφωσε τα πάντα. Στο Milky Way αναγνωρίζεις την επαρχία, αλλά όχι με τρόπο που να έχεις συνηθίσει. Είναι μια ιστορία πάει προφανώς πολύ πιο πίσω από το απόφθεγμα του Παναγιωτόπουλου. Αυτή η μεταμόρφωση είναι μια υπόθεση τόσο παλιά όσο το προπατορικό αμάρτημα απλώς από την ανάποδη: εκεί όπου δεν υπάρχει το δέντρο της γνώσης πρέπει να το φυτέψεις, εκεί όπου δεν υπάρχει φίδι πρέπει να το επωάσεις, εκεί όπου όλα είναι προστατευμένα πρέπει να φτιάξεις τις ρωγμές.
Υπάρχει και η αλήθεια των credits. Ο κόσμος αυτός έχει τη σφραγίδα του Βασίλη Κεκάτου, όμως δεν θα έφτανε ποτέ στις οθόνες μας χωρίς την πολύτιμη συμβολή των συνεργατών του. Λίγο πριν το σημερινό φινάλε της σειράς, μιλάμε με τους συντελεστές που δεν είδαμε ποτέ στην οθόνη, παρά μόνο στους τίτλους των credits. Με αλφαβητική σειρά, οι άνθρωποι που έδωσαν θέρμη και πνοή στον κόσμο του Milky Way μιλούν στο BHMA.
Γιώργος Βαλσαμής, διευθυντής φωτογραφίας
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Πώς θα περιέγραφες εικαστικά τον κόσμο του Milky Way;
Ο Βασιλής κι εγώ είχαμε μεγαλώσει στην Κεφαλονιά και είχαμε σφαιρική εικόνα της επαρχίας, η οποία αλλάζει ανάλογα με τις εποχές. Το καλοκαίρι είναι πιο φωτεινή, πιο χαρούμενη, με πολύ κόσμο. Από την άλλη, το χειμώνα έχει μια σκοτεινιά. Ο πληθυσμός είναι λιγότερος, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οι σχέσεις είναι πιο περίπλοκες απ’ ό,τι φαίνονται. Ήταν πολύ εύκολο να μας βγει στην κάμερα αυτός ο χαρακτήρας, που συνδυάζει μια σκοτεινή με μια πιο αισιόδοξη και νεανική πλευρά.
Κινηματογραφικές αναφορές που κατάφερες να χωρέσεις μέσα σε αυτόν τον κόσμο;
Σίγουρα από την φιλμογραφία του Κασσαβέτη ή από ταινίες που μου αρέσουν όπως το «Παρίσι-Τέξας» ή το «American Honey». Ωστόσο, δεν είναι κάτι που είχαμε συζητήσει εκ των προτέρων. Είναι επιρροές και αναφορές που καβαλάς μέσα σου και βγαίνουν οργανικά και αβίαστα στη δουλειά σου.
Ποιο ήταν το κάδρο που σε ζόρισε;
Δεν ήταν μόνο ένα. Κυνηγούσαμε το φως γιατί ήταν πολύ συγκεκριμένες ώρες των γυρισμάτων, πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Το πιο απαιτητικό για μένα ήταν η σκηνή όπου η Μαρία με τον Τζο κάθονται στον καναπέ σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο και από μια πόρτα μπαίνει φως, ένα φως που του είχαμε συγκεκριμένες ώρες τη μερα. Είχε τραβήξει πολλές ώρες αυτή η σκηνή γιατί αφού τελειώσαμε με το γενικό πλάνο, τα κοντινά έπρεπε να φωτιστούν με τον ίδιο τρόπο και ήταν αρκετά απαιτητικό.
Αγαπημένη σκηνή…
Μου αρέσει πολύ η σεκάνς στο 6ο επεισόδιο με το τραγούδι των ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ. Μου αρέσει πολύ σαν σύλληψη να έχει το χαρακτήρα του μιούζικάλ. Του Βασίλη ήταν ιδέα και όταν το είδα, επειδή μου άρεσε πολύ και το κομμάτι από πριν, σκέφτηκα αμέσως ότι θα είναι τέλειο.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Ένα τεράστιο ταξίδι. Ζούσα σε αυτό τον κόσμο για αρκετό καιρό, είχα αποκοπεί από την υπόλοιπη καθημερινότητά μου. Είναι ένα ταξίδι απελευθέρωσης.
Εύα Γουλάκου, ενδυματολόγος
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Για το outfit ποιου χαρακτήρα είσαι περήφανη;
Για όλους είμαι περήφανη. Μου χαροποίησε πάρα πολύ η αλλαγή του Αλέξανδρου Βούλγαρη, που, οκ, πάντα φόρμες φοράει, αλλά είναι μια πολύ εντυπωσιακή αλλαγή. Επίσης, ξεχωρίζω τη σκηνή που οι κοπέλες φορούσαν τις μπαλακλάβες (σ.σ. full face masks), τις οποίες τις έφτιαξα μία-μια μέσα σε ένα ΣΚ και έπρεπε να μοιάζουν με μπαλακλάβες που θα μπορούσε να είχε φτιάξει η Κάτε.
Τα ρούχα μας δηλώνουν την ταυτότητά μας. Σε ποιους χαρακτήρες ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα
Ένα στοίχημα ήταν πώς τα απλά ρούχα που φορούσε η Θέμις Μπαζάκα θα έδεναν πάνω της για να δείξει τόσο κλασική γιαγιά. Νομίζω το κερδίσαμε. Αλλά και ο Τζο ήταν μια πρόκληση διότι θα μπορούσαμε το στυλ του να ήταν τα πάντα. Επιλέξαμε να κάνουμε ένα αγόρι το οποίο να έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία με βάση το μαύρο. Επίσης, θέλαμε να δείξουμε όλη τη ρευστότητα που έχει η ταυτότητά του. Αν προσέξετε δεν φοράει ποτέ τα ίδια σκουλαρίκια χωρίς να ξέρουμε γιατί τα έβαλε, χωρίς να το σκέφτεται πριν τα επιλέξει. Τα φορούσε γιατί κάθε φορά αντανακλούσαν και μια διαφορετική πτυχή της queer ταυτότητά του με ένα τρόπο πηγαίο και ελεύθερο.
Μια δυσκολία στα γυρίσματα που μπορείς να την καταλάβεις μόνο εσύ;
Στους περισσότερους χαρακτήρες έπρεπε τα ρούχα τους να φαίνονται ζωισμένα. Να μην δείχνουν του κουτιού, αλλά ότι είναι φορεμένα και χρησιμοποιημένα. Είχε δυσκολίες αυτό
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Ένα μεγάλο ταξίδι στη διάρκεια του οποίου δημιουργήσαμε ένα δικό μας σύμπαν, έναν κόσμο στο μεταίχμιο πραγματικότητας και ονείρου, αλλά και πολύ δυνατούς δεσμούς μεταξύ μας.
Ιωάννα Λυγίζου, Make Up design
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Πόσα TikTok make up trends βρίσκουμε στο Milky Way…
Θα σου πω κανένα TikTok trend διότι δεν είμαι αυτής της γενιάς. Ρώτησα όμως την ανιψιά μου, η οποία τότε ήταν 19 ετών και έψαξα πολύ και στην αγορά για υλικά, χρώματα και υφές που μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε.
Make up δημιουργία για την οποία είσαι περήφανη;
Ξεκάθαρα για το bald cap της Τόνιας Σωτηροπούλου. Το φτιάξαμε μαζί με τη Χαρά Βασιλειάδη που έχει πολύ μεγάλη εμπειρία στο θέμα των special FX. Ξεκινήσαμε 4 το πρωί, σε ένα τροχόσπιτο και κράτησε 4 ώρες. Η δυσκολία ήταν πως αν γίνονταν λάθη δεν υπήρχε χρόνος για διορθώσεις. Το υποστήριξε τέλεια η Τόνια.
Από τους βασικούς πρωταγωνιστές, ποιοι σε «βασάνισαν» δημιουργικά;
Όλο το θέμα ήταν να αναδειχθεί το πρόσωπο της Κορίνας ως μιας έφηβης σε φάση αναζήτησης. Αλλά και με το Νικολάκη έπρεπε να βρούμε ένα σωστό στυλ ώστε να είναι «κάγκουρας» με μια όμορφη αισθητική.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Είναι ένας κόσμος γοητευτικός. Προσωπικά ήταν μια πρόκληση για μένα διότι δεν είχα ξαναδουλέψει με τόσα πολλά πρόσωπα σε μια παραγωγή. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι το κρύο που φάγαμε και το χιόνι.
Κωστής Μαραβέγιας, πρωτότυπη μουσική
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Ποιες προκλήσεις είχε για σένα η σύνθεση πρωτότυπης μουσικής στο Milky Way;
Πάντα κάθε δουλειά κατά παραγγελία είναι μια πρόκληση. Ακούγεται περίεργο αυτό το «κατά παραγγελία», αλλά έτσι τις βαφτίζουμε αυτές τις δουλειές γιατί δεν είναι κάτι που το έχεις οραματιστεί, αλλά κάποιος σε βάζει μέσα σ’ έναν κόσμο και σου ζητάει να κάνεις πράγματα. Μπορεί να μην υπάρχει συνεννόηση, μπορεί να υπάρχει κοινός κώδικας, μπορεί να μην καταλάβεις τι θέλει να πει. Εδώ η πρόκληση ήταν πολύ μικρότερη, επειδή ο Βασίλης είχε τον τρόπο να εξηγήσει κι εγώ είχα τον τρόπο να καταλάβω για να μη χρονοτριβούμε και να μη χάσουμε την επικοινωνία και τον ενθουσιασμό μας.
Αν μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά σου στο Milky Way, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες;
Ω! Δύσκολο αυτό, δεν είμαι καλός σε αυτά, ρε γαμώτο. Κοίταξε, υπάρχει μια προσωπική σχέση για μένα με τον Milky, γιατί κάπως έφερε στην επιφάνεια τη δικιά μου εφηβεία. Ξέρεις, κι εγώ σε ένα μικρό μέρος, απομακρυσμένο, που υπήρχε και ένα σπιτάκι έξω από το Αγρίνιο που πήγαινα με την παρέα μου και ήταν η πρώτη μας αυτονόμηση και ανεξαρτησία. Αισθανόμουν ότι κάπως υπερβατικά ένας άνθρωπος μικρότερος από μένα έζησε κάτι παρόμοιο και είχε παρόμοιες αναφορές. Και αυτά που ήθελα εγώ τότε να έχω δει στην τηλεόραση τα είδα τώρα, τόσα χρόνια μετά.
Τι είναι εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος για αυτή τη δουλειά;
Πιο πολύ περήφανος νιώθω γιατί είμαι κομμάτι μιας δουλειάς που φέρνει μια αλλαγή σε στερεοτυπικές τηλεοπτικές καταστάσεις. Μ’ αρέσει πολύ το ότι είμαι μέλος αυτής της ομάδας και όχι για λόγους ηρωισμού, αλλά για λόγους αποτελεσματικότητας. Γιατί μπορούν να δουν παιδιά σε μακρινά, απομακρυσμένα μέρη, στην επαρχία κλπ. και να εμπνευστούν από αυτό και να πάρουν δύναμη. Οπότε νιώθω πιο πολύ περήφανος γι’ αυτό παρά για το υπόλοιπο. Γιατί το υπόλοιπο – ξέρεις τι – εντάξει, ρε παιδί μου, θα ακούσει κάποιος τη μουσική, θα συγκινηθεί, θα το βάλει στο Spotify ή θα βάλει να δει το επεισόδιο κλπ., αλλά τελικά αυτό που μένει σε αυτά τα πράγματα είναι το αποτύπωμα τους στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο όταν εμφανίζονται.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Καταρχάς, το όραμα ενός νέου ανθρώπου για ένα δικό του κόσμο, ένα δικό του κινηματογραφικό σύμπαν, που ήμουν βέβαιος ότι θα το πετύχει στο έπακρο. Έπειτα, είναι η συνύπαρξη, η φιλία και η συνεργασία μαζί του. Γιατί ήταν πολύ βασικός συντελεστής ο Βασίλης Κεκάτος στη δουλειά που έκανα, ήταν σαν ένας παραγωγός, πέρα από ένας σκηνοθέτης. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει από μουσική, που μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, να βρούμε κοινό κώδικα, να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί, να φιλοσοφήσουμε, να γελάσουμε, να δουλέψουμε, να τραγουδήσουμε. Κάναμε τα πάντα, Παίξαμε και όργανα, δηλαδή και εκείνος πειραματίστηκε αρκετά. Ήταν πάρα πολύ όμορφο. Σε προσωπικό επίπεδο, είναι ένας κόσμος κινηματογραφικός, ο οποίος είναι ξεχωριστός. Διότι η ιστορία, η αφήγηση, η φωτογραφία, τα σκηνικά, η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί, οι ερμηνείες, όλα με έβαλαν μέσα σε ένα σύμπαν όπου αισθάνθηκα σαν να είμαι σε μια σκοτεινή αίθουσα και το απολαμβάνω. Και όχι με το ψυχρό βλέμμα ενός τεχνικού που καλείται να φέρει εις πέρας πράγματα σε σχέση με αυτό που βλέπει. Κι επίσης, αυτό που μου έμεινε και είναι πολύ βασικό είναι ότι έκανα ένα άλμπουμ που δεν θα είχα φανταστεί ποτέ ότι θα το έκανα. Κι αυτό είναι ένα άλμπουμ που πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που υπάρχει στη δισκογραφία μου και μακάρι να έρθουν κι άλλα τέτοια.
Kid Moxie, πρωτότυπη μουσική
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Αν μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά σου στο Milky Way, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες;
Θα έλεγα ότι είχε αρκετή δυαδικότητα. Δηλαδή ήταν όμορφη και ταυτόχρονα μελαγχολική. Ήταν πολύ γήινη και ταυτόχρονα αστρική. Ήταν πολύ ανθρώπινη και ταυτόχρονα πολύ απόκοσμη.
Πόσα synths χωράνε στην ελληνική επαρχία;
Για μένα, ο τόπος στη συγκεκριμένη σειρά είναι ένας από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες. Οπότε κάπως με αφορούσε να βρω κατά κύριο λόγο το ηχοτοπίο που θα του ταίριαζε. Γιατί από τη μία είναι η ελληνική επαρχία, αλλά, από την άλλη, είναι και μια ελληνική επαρχία που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στην τηλεόραση. Οπότε αυτό το αστρικό ηχοτοπίο, που προσπάθησα να συνεισφέρω στη σειρά, έχει να κάνει με το γεγονός ότι εμένα δεν μου έμοιαζε με την κλασική ελληνική επαρχία που ήξερα. Μου έμοιαζε για κάτι που θα μπορούσε να είναι στην Ισλανδία, είχε κάτι πολύ σκανδιναβικό και, ταυτόχρονα, κάτι πάρα πολύ απέραντο, όπως κάποια τοπία της Αμερικής. Γι’ αυτό κιόλας έχει ένα στυλ ο ήχος του Milky Way που μου αρέσει να αποκαλώ space Americana. Δηλαδή έχει αυτές τις φολκ ανοιχτές κιθάρες, αυτά τα πιο ανοιχτά synths που κάπως θεωρούσα ότι ταίριαζαν σε αυτό το τοπίο, έτσι όπως το διάβαζα στο σενάριο. Έπειτα, όταν πλέον πήραμε το μοντάζ, η σειρά είχε πολύ περισσότερο κωμικό χαρακτήρα απ’ ό,τι περίμενα διαβάζοντάς την. Οπότε μερικά πράγματα που ήταν λίγο πιο dark στο κεφάλι μου έγιναν λίγο πιο φωτεινά και κάπως έτσι πινελιές προστίθονταν μέχρι το τέλος.
Υπάρχει κάποια σκηνή που έντυσες με τους ήχους σου και για την οποία είσαι πολύ περήφανη;
Θα έλεγα την τελευταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου που ο Γιώργος, ο πατέρας της Μαρίας, ίπταται σαν αστροναύτης. Ήταν νομίζω η αγαπημένη μου γιατί ήταν από τις πιο ονειρικές, συμβολικές και ταυτόχρονα συναισθηματικές σκηνές της σειράς -τουλάχιστον για εμένα, δεδομένης της σχέσης που έχω με τον πατέρα μου, τον οποίο θαυμάζω και τον έχω πολύ ψηλά. Παράλληλα, όσο γνωρίζουμε τους γονείς μας, διαπιστώνουμε ότι είναι ευάλωτοι και αυτοί. Οπότε κάπως αυτό με συγκίνησε πολύ σε προσωπικό επίπεδο, και έτσι η σκηνή αυτή, με τη φωτογραφία της και τον τρόπο που γυρίστηκε ήταν ίσως η πιο δυνατή για μένα.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Είναι σίγουρα κάτι πολύ καινοτόμο. Καταρχάς καινοτόμο για μένα, γιατί είναι η πρώτη σειρά που κάνω. Κατά δεύτερον, είναι καινοτόμο και για την ελληνική τηλεόραση και από άποψη θεματολογίας και από άποψη κινηματογράφου γενικότερα, καθώς δεν το θεωρώ τόσο πολύ τηλεοπτική σειρά, αλλά είναι πιο πολύ σαν να βλέπεις ταινία. Και αυτό το λέω πάρα πολύ και λόγω της φωτογραφίας. Θεωρώ ότι η φωτογραφία σε αυτή τη σειρά έχει παίξει τεράστιο ρόλο. Εννοείται ότι υπάρχει μια περηφάνια για το γεγονός ότι είμαι ένα κομμάτι αυτού του καινούριου τηλεοπτικού γαλαξία.
Κωνσταντίνος Σκουρλέτης, σκηνογράφος
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Αν μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά σου στο Milky Way, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες;
Τι σημαίνει όνειρο στην Ελλάδα, τι σημαίνει να κάνουμε όνειρα στην Ελλάδα. Αυτό είναι το βασικό.
Σκηνογραφικά ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες;
Νομίζω όλο το Milky Way ήταν μια πρόκληση, διότι εγώ προέρχομαι και από τον θεατρικό χώρο. Δεν είχα κάνει γύρισμα ποτέ ζωή μου ξανά, εννοώ με τη συνθήκη του σκηνογράφου. Αλλά αν πιάσω κάτι συγκεκριμένο, σίγουρα ήταν η συνεχής διαδοχή του ενός πολύ μεγάλου σετ μετά το άλλο. Δηλαδή μπορεί Σάββατο να ήμουν στην Ξάνθη και να στήναμε ένα άλλο σπίτι τεράστιο και να έπρεπε να έρθω Κυριακή για να ολοκληρώσουμε το σπίτι της πρωταγωνίστριας που χτιζόταν για να πάμε γύρισμα Δευτέρα, ας πούμε. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα. Το να προλάβεις να είναι όλα αυτά στην ώρα τους.
Και τι σε έκανε να νιώσεις περήφανος;
Το κεντρικό σπίτι, το σπίτι της οικογένειας της Μαρίας το χτίσαμε εμείς από το μηδέν σε ένα λιβάδι στο πουθενά. Όπως και το σπιτάκι του Τάσου που θα δούμε στο τελευταίο επεισόδιο. Το χτίσαμε όλο από την αρχή. Και όλο αυτό έγινε επειδή με το Βασίλη δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα σπίτι που πραγματικά θέλαμε να είναι το σπίτι της κεντρικής ηρωίδας. Πήραμε την απόφαση να το χτίσουμε μόνοι μας και μας βοήθησε εννοείται και η παραγωγή για να το υλοποιήσουμε.
Η επιλογή του ξύλου έχει από πίσω κάποια σκέψη; Δηλαδή, γιατί ξύλο;
Η αλήθεια είναι πως λειτουργήσαμε ενστικτωδώς. Δεν μπήκαμε μέσα από το συναίσθημα που μας έφερνε το ίδιο το τοπίο της και κάπως το επενδύσαμε με αυτό το υλικό. Αλλά νομίζω δεν ήταν ανάγκη να περιγράψουμε με ακρίβεια μια ελληνική πραγματικότητα, αλλά κυρίως ένα ψυχικό τοπίο της πρωταγωνίστριας.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Η πρώτη μου μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία. Οπότε είναι, ξέρεις, ένα όνειρο που το ζήσαμε. Είχε και μεγάλη διάρκεια. Αυτή τη στιγμή, είναι σαν μια πολύ γλυκιά αίσθηση.
Ιουλία Συγριμή, hair design
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Αν μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά σου στο Milky Way, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες;
Ήταν μια χαρούμενη συνθήκη, μα ταυτόχρονα και μια δύσκολη συνθήκη. Ωστόσο, υπήρχε και πολλή χαρά μέσα σ αυτό. Είχε πάρα πολύ γέλιο, πέρα από τις δυσκολίες που ανέφερα και πριν, το κρύο, τα ωράρια… Οπότε, δυσκολία και χαρά, που ενώ είναι κάπως αντιφατικά, υπήρχαν παράλληλα.
Και στα μαλλιά ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις;
Στα μαλλιά σίγουρα υπήρχαν πολλές προκλήσεις γιατί ήταν αρκετά άτομα. Έπρεπε λίγο να τους διαφοροποιήσεις ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός, αλλά να είναι και στην εποχή. Επίσης, ήταν βασικό να μην είναι και όλα υπερβολικά γιατί μιλάμε και για παιδιά.
Τι δεν θα ξεχάσεις;
Το κρύο! Ήταν από τα πιο κρύα γυρίσματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μου έχουν ξανατύχει κι άλλα. Απλώς επειδή διήρκησαν και αρκετό διάστημα, ήταν κάτι το οποίο μας ένωνε πάρα πολύ, Δηλαδή τον πρώτο καιρό δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Πολλές φορές πάγωναν τα χέρια, πάγωναν τα μέλη μας και ήταν δύσκολο να δουλέψουμε.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Κοίταξε να δεις. Καταρχάς, επειδή με τον Βασίλη δουλέψαμε και στην ταινία που γυρίστηκε το καλοκαίρι και συμμετείχαν και σε αυτό το πρότζεκτ αρκετά παιδιά από το Milky, μπερδεύομαι δεν σου κρύβω, γιατί είναι και πολύ κοντά χρονικά και είναι και η ομάδα ίδια, οπότε είναι σαν μια συνέχεια για μένα. Σίγουρα ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω γνωρίσει τον Βασίλη βασικά γιατί ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ, οπότε ήρθε μόνο του και χάρηκα πάρα πολύ και δέσαμε και πάρα πολύ και με τον Βασίλη και με τα άλλα παιδιά. Έχω χαρεί πάρα πολύ γενικότερα για όλη αυτή τη συνεργασία.
Λάμπης Χαραλαμπίδης, μοντάζ
Φωτό: Νίκος Κόκκας
Αν μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά σου στο Milky Way, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες;
Τόλμη, θράσος και ευαισθησία.
Υπήρχε κάποια σκηνή που είχε τις μεγαλύτερες προκλήσεις για ‘σένα…
Σχεδόν σε όλες. Ήδη από το πρώτο επεισόδιο, η σκηνή, την οποία πλέον νομίζω την ξέρει όλη η Ελλάδα, με τα πατουσάκια του Τζο. Τη διαβάζεις, εντυπωσιάζεσαι και αναρωτιέσαι πώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια σκηνή που διαδραματίζεται μέσα σε ένα σχολείο, με έναν μαθητή που είναι ανήλικος. Κι όμως, όλο αυτό το δραματικό πράγμα δεν το αφηγούμαστε με έναν παλιό, μελοδραματικό τρόπο, αλλά με χιούμορ και εξυπνάδα και σκληράδα. Γιατί όσο και χιουμοριστική αν είναι η συγκεκριμένη σκηνή είναι πάρα πολύ σκληρή στη φύση της και στη βάση της. Άλλωστε, πάντοτε σε μια ταινία το κυρίαρχο είναι το σενάριο. Το μοντάζ ακολουθεί. Πρέπει όλοι να υπηρετήσουν ένα σενάριο. Το σενάριο είναι που κάνει τις φρέσκες σκηνές. Το σενάριο είναι που φτιάχνει τους χαρακτήρες. Το μοντάζ έρχεται να απογειώσει το σενάριο, μαζί με τη μουσική και όλα τα υπόλοιπα. Σίγουρα το μοντάζ μπορεί να βάλει το κερασάκι στην τούρτα, αλλά δεν φτιάχνει την τούρτα.
Και κάποια για την οποία είσαι περήφανος…
Για όλη τη σειρά είμαι περήφανος, αλλά σίγουρα ξεχωρίζω τη σκηνή του χορού του Τζο στην αποθήκη που στη συνέχεια έρχεται κι ο πατέρας του και ακούνε μαζί μουσική. Γιατί εντάξει, αυτή ήταν μια πολύ όμορφη σκηνή που μέσα από το χορό δείχνει πολλά πράγματα, φωτίζει ένα εσωτερικό δράμα. Προσωπικά μού αρέσει επειδή έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με τον χορό. Πέρα από τη δική μου άποψη, πολλοί θυμούνται αυτή τη σκηνή, η οποία έχει μείνει και στο εξωτερικό που δείξαμε τη σειρά. Πιστεύω ότι είναι αρκετά φρέσκια.
Ο κόσμος του Milky Way είναι για ‘σένα…
Μια πολύ όμορφη εμπειρία που μέσα από αυτήν, για πρώτη φορά, προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι πιο τολμηρό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Και εντάξει, είναι πολύ σημαντικό αυτό να γίνονται και τέτοια πράγματα και κρατάω όλο αυτό και τη συνεργασία μου με τον Βασίλη και τη γνωριμία μας μέσα από αυτό. Άλλωστε νομίζω ότι το Milky και ο Βασίλης είναι ένα πράγμα, το οποίο έρχεται και σε σηκώνει και σε παίρνει μαζί του. Οπότε και ο Βασίλης είναι μια εμπειρία.
*Ευχαριστούμε το Apoteka (Δεριγνύ 31, Αθήνα) για τη φιλοξενία.
