Δεν είναι ωραίο το ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να αναφερόμαστε στα μη δυαδικά άτομα στην ελληνική γλώσσα με τρόπο που να μην προκαλεί αμηχανία όμως μέχρι να βρεθεί κάποια λύση θα χρησιμοποιούμε το κάπως άβολο ουδέτερο γένος. Άβολο για όλους εμάς δηλαδή διότι το Σαμ Σμιθ αποδεικνύει με τα καινούργια του τραγούδια ότι ποσώς ενδιαφέρεται για την άποψη μας, they are what they are and what they are needs no excuses, για να παραφράσουμε ελαφρώς και το γνωστό κομμάτι της Γκλόρια Γκέινορ, το μικρό όνομα της οποίας μας δίνει ωραία πάσα αφού το νέο άλμπουμ του 30χρονου artist λέγεται έτσι ακριβώς: «Gloria». Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει επισήμως μεθαύριο και αποτελεί ένα ποπ κάλεσμα προς την αυτοπραγμάτωση, μια και τα βασικά θέματα που αγγίζει σχετίζονται με την επίτευξη μιας κάποιας ελευθερίας, με τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την εικόνα μας και την έλλειψη αποδοχής των ελαττωμάτων και της ευαλωτότητάς μας – όλα αυτά με πολλά κλεισίματα του ματιού στην κυρίαρχη ΛΟΑΤΚΙ+ κουλτούρα.Τον τόνο δίνει από την αρχή το «Love Me More», μια μπαλάντα με γκόσπελ άρωμα που μιλά για όλες τις φορές που μπορεί να αισθάνεσαι ότι «the mirror isn’t good for your health» και πρέπει να αγαπήσεις στ’αλήθεια τον εαυτό σου προκειμένου να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις. Το πολύ ωραίο «No God», ένα mid-tempo r’n’b κομμάτι, απευθύνεται στους πάσης φύσεως ξεροκέφαλους ναρκισσιστές που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Στο τέλος του κομματιού ακούγεται και ένα σύντομο ηχητικό απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «Gay and Proud» (1970) του ακτιβιστή κινηματογραφιστή Lilli Vincenz όπου γίνεται αναφορά στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν κάνει coming out θέλοντας να ξεπεράσουν μια ερωτική απογοήτευση όταν δεν μπορούν να μιλήσουν σε κανέναν για αυτή.Στα highlights αυτής της δουλειάς ανήκει σίγουρα το χορευτικό electro pop anthem «Lose You», όπου το Σαμ αφήνει την αγέρωχη ντίβα που πάντα ξέραμε ότι κρύβει μέσα του να θριαμβεύσει. Εθιστικό αυτό το κομμάτι, με καταπληκτικό pre-chorus, πολύ ωραία έγχορδα και φοβερή παραγωγή – το μόνο θέμα του είναι ότι τελειώνει κάπως απότομα προκειμένου να σε αναγκάσει να πατήσεις το repeat. «Ι’m not perfect but Ι’m working on it», λέει με την υπέροχη φωνή του το ταλαντούχο αυτό άτομο από την Αγγλία, στο ατμοσφαιρικό «Perfect» μια συνεργασία με την Τζέσι Ρέγιεζ, η οποία έχει γράψει χιτς για τον Κάλβιν Χάρις, την Kehlani, την Ντούα Λίπα και τη Normani. Το μήνυμα είναι ένα και έχει πολλούς αποδέκτες: «τα δουλεύω τα θέματα μου αλλά προς το παρόν θα χρειαστεί να δεχτείς την τωρινή εκδοχή μου με τους περιορισμούς και τα προβλήματά της».Το «Unholy» δεν χρειάζεται συστάσεις, το ντουέτο του Σαμ Σμιθ με τη γερμανίδα τρανς τραγουδίστρια Κιμ Πέτρας κατέκτησε την κορυφή των τσαρτς στις ΗΠΑ και τη Βρετανία και έχει συγκεντρώσει αυτή τη στιγμή περισσότερα περισσότερα από 740 εκατομμύρια streams μόνο στο Spotify. Πολύ ωραία η κιθάρα που ανοίγει την όμορφη μπαλάντα «How to Cry», ενα calling out προς κάποιον σύντροφο που δεν ξέρει πώς να είναι ευάλωτος και να εκφράζει τα συναισθήματά του και αυτό δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στη σχέση τους. Το επόμενο κομμάτι, με τίτλο «Six Shots», ένα δηθεν αισθησιακό τραγούδι με φωνητικές ακροβασίες, ανήκει στην κατηγορία filler και μπορούμε να του πούμε «συγχαρητήρια, είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος». Το «Gimme», αντιθέτως, είναι μια ευχάριστη dancehall συνεργασία του Σμιθ (πάλι) με την Τζέσι Ρέγιεζ αλλά και με την τζαμαικανή ράπερ Koffee, η οποία είναι μόλις 22 ετών και έχει ήδη βραβευτεί με Γκράμι.Μας ταξιδεύει στα 90s το disco influenced «I’m Not Here to Make Friends», στην αρχή του οποίου ακούγεται η RuPaul από το reality «RuPaul’s Drag Race» να λέει το κλασικό πλέον μότο της «If you can’t love yourself, how in the hell you gonna love somebody else?». Εδώ το Σαμ παίρνει στην ουσία μια φράση που ακούγεται συχνά από τα χείλη των διαγωνιζόμενων drag queens στο συγκεκριμένο ριάλιτι («δεν ήρθα εδώ για να κάνω φίλους (αλλά για να κερδίσω)») και τη μετατρέπει σε αποφασιστική δήλωση ότι δεν ήρθε στο κλαμπ επειδή ενδιαφέρεται για μια φιλική γνωριμία αλλά επειδή ψάχνει για σεξ, hook-up, εραστή της μιας νύχτας, πείτε το όπως θέλετε. Στο ομότιτλο track έχουμε κάτι σαν θρησκευτικό ύμνο με θέμα την αγάπη για τον εαυτό μας, ενώ το «Who We Love», ένα ντουέτο με τον Εντ Σίραν, είναι μια γλυκερή μπαλάντα προορισμένη να ξεχαστεί. Με εξαίρεση πάντως τις 2-3 αδύναμες στιγμές θα μπορούσαμε να πουμε οτι το «Gloria» είναι το πιο δυνατό στο σύνολό του άλμπουμ του Σαμ Σμιθ μέχρι τώρα – τέτοια ωραία πράγματα συμβαίνουν όταν παίρνει κανείς την απόφαση να απελευθερωθεί από τα «πρεπει» και τα «μη» της κοινωνίας.