Αίφνης, εκεί που το ΚΙΝΑΛ έμοιαζε σαν μια βάρκα ξεχασμένη μεσοπέλαγα την οποία παρέσερναν τα κύματα μία δεξιά και μία αριστερά, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Οσο και αν ακούγεται κυνικό, η απώλεια της Φώφης Γεννηματά έπαιξε ρόλο σε αυτό. Αλλά η επόμενη ημέρα επεφύλασσε εκπλήξεις, με σημαντικότερη φυσικά την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Ο πρώην πρωθυπουργός και οι Νίκος Ανδρουλάκης και Ανδρέας Λοβέρδος θα δώσουν μάχη σκληρή για ένα στέμμα που αναμφίβολα δεν έχει τη λάμψη του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος.

Παρά το όψιμο ενδιαφέρον για το μέλλον του Κινήματος Αλλαγής από πολλές πλευρές, ο κυνικός παρατηρητής δύσκολα μπορεί να αποφύγει την εκτίμηση ότι αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με μία τρικυμία σε ένα ποτήρι και τίποτα περισσότερο. Ισως η αυριανή τηλεμαχία των πέντε εκ των έξι υποψηφίων (καθώς ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε τελικώς να μη συμμετάσχει) να ρίξει κάποιο φως για το ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη ημέρα στο ΚΙΝΑΛ, αλλά προς το παρόν η συζήτηση έχει αναλωθεί σε μάλλον ήσσονος σημασίας ζητήματα.

Ποια αλήθεια είναι η σημασία του αν το κόμμα θα ονομάζεται ΚΙΝΑΛ ή ΠαΣοΚ; Τι ακριβώς σημαίνει η «καραμέλα» περί προοδευτικής διακυβέρνησης την οποία, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν στο στόμα τους και κάποιοι εκ των υποψηφίων στο ΚΙΝΑΛ; Ποιες απαντήσεις δίνονται σε καυτά ζητήματα, όπως π.χ. η κλιματική αλλαγή, η ψηφιοποίηση ή οι καταιγιστικοί μετασχηματισμοί στον χώρο της εργασίας; Πώς αντιλαμβάνονται οι υποψήφιοι την ανανέωση; Θα αφορά μόνο σε πρόσωπα ή και σε ιδέες και αν ναι, σε ποιες ιδέες;

Αυτά τα ερωτήματα, μερικά μόνο από όσα θα μπορούσε να καταγράψει κανείς, δεν έχουν λάβει ακόμη απάντηση. Οι υποψήφιοι έχουν κυρίως αφιερωθεί στην παλιά, γνωστή τακτική της μάχης μηχανισμών του παλαιού και… ορθόδοξου ΠαΣοΚ. Και τα υπόλοιπα κόμματα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, απλά ενδιαφέρονται (και από την πλευρά τους καλά κάνουν) για την εκλογική αριθμητική που θα διαμορφωθεί όταν οι επόμενες κάλπες θα αρχίσουν να εμφανίζονται στον ορίζοντα.

Η προεκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ δεν συγκίνησε. Αυτό που προκάλεσε έξαψη του ενδιαφέροντος ήταν η κάθοδος ενός πρώην πρωθυπουργού στη διεκδίκηση της ηγεσίας. Ακόμη και αυτός όμως περιβάλλεται από ορισμένους ανθρώπους που φέρουν τόσο έντονη τη δυσοσμία του παρελθόντος, που δύσκολα μπορούν να συγκινήσουν έναν πολίτη που θα ήθελε να δει τη χώρα του να πηγαίνει μπροστά. Η δε έννοια της προοδευτικής διακυβέρνησης είναι τόσο ασαφής και θολή που μοιάζει ασπόνδυλη. Τι είναι, αλήθεια, προοδευτικό σήμερα; Κι επίσης, ποια είναι η Σοσιαλδημοκρατία τού σήμερα και του μέλλοντος για την αναγέννηση της οποίας διάφοροι μιλούν;

Η ευχή είναι να αποκτήσει το ΚΙΝΑΛ μία ηγεσία που να μπορεί να παράσχει ιδέες, να συνδέσει το κόμμα με τον σύγχρονο κόσμο και να βγάλει τους δύο παράγοντες του σημερινού «μικρού δικομματισμού» από τη ζώνη ασφαλείας στην οποία μοιάζουν να έχουν, προς το παρόν, περιοριστεί. Σε διαφορετική περίπτωση, θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον αιώνιο – και ίσως αδιάφορο – τρίτο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο πήχης πρέπει να τεθεί πολύ ψηλότερα από εκεί που βρίσκεται σήμερα.