Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην Ανώτατη Εκπαίδευση υπάρχουν πολλά συσσωρευμένα προβλήματα.
Προβλήματα σχεδιασμού που γέμισαν τη χώρα με τμήματα που συχνά δεν είχαν αντικείμενο ή δεν είχαν το απαραίτητο προσωπικό.
Προβλήματα στελέχωσης και οργάνωσης.
Προβλήματα περιεχομένου και κατεύθυνσης.
Καταλαβαίνω επίσης ότι υπήρχε πρόβλημα με ένα σύστημα εισαγωγής που μπορεί να μην βάζει κριτήρια και να κατανέμει τους αποφοίτους με τρόπο ανορθολογικό σε τμήματα που δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.
Όμως, οποιαδήποτε προσπάθεια να διορθώσουμε αυτά τα «κακώς κείμενα» της ανώτατης εκπαίδευσης θα έπρεπε να ξεκινούσε από τη βασική αφετηρία ότι θέλουμε να αυξήσουμε την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση.
Ότι τη θεωρούμε ένα δικαίωμα για όλους.
Ότι θέλουμε να βοηθήσουμε ακόμη περισσότερα παιδιά να έχουν όσο το δυνατό περισσότερη μόρφωση.
Με αξιοκρατία και με προσπάθεια όσοι περνούν στα πανεπιστήμια όντως να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να τα παρακολουθήσουν, αλλά και με ταυτόχρονη προσπάθεια να βοηθήσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερους μαθητές να τα καταφέρουν.
Είναι προφανές ότι το σύστημα που διαμορφώθηκε για να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση έχει σοβαρά προβλήματα.
Γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι μαθητές που δεν μπορούσαν να γράψουν καλά να μένουν εκτός.
Αυτό που βλέπουμε είναι καλοί μαθητές να μένουν έξω από σχολές που ήθελαν, παρότι έχουν πολύ καλούς βαθμούς.
Εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί το νέο σύστημα εισαγωγής.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα «στατιστικό πρόβλημα».
Αυτό είναι ένα πρόβλημα στον τρόπο που σχεδιάστηκε ο νέος τρόπος εισαγωγής.
Μπορεί να είναι και πρόβλημα του τρόπου που το εφάρμοσαν τα Πανεπιστήμια.
Αλλά σίγουρα είναι πρόβλημα.
Το υπουργείο Παιδείας έχει την ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να διορθώσει το πρόβλημα.
Δεν είναι παράλογο να γίνονται διορθώσεις και παρεμβάσεις σε ένα σύστημα που εφαρμόζεται για πρώτη φορά.
Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα.
Με κριτήριο το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση.
