Εζησαν την απόλυτη καταστροφή εντελώς αβοήθητοι. Εναν μήνα μετά τη φωτιά στην Ανατολική Αττική, οι άνθρωποι που επέζησαν από την πύρινη λαίλαπα έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα την αναλγησία του κράτους και τη γραφειοκρατία στο απόγειό της. «Νιώθουμε εγκατάλειψη, μας έχους ξεχάσει» λένε χαρακτηριστικά.
Εχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Για εκείνους, τα σπίτια των οποίων χαρακτηρίστηκαν «κόκκινα», η καθημερινότητα το τελευταίο διάστημα παρομοιάζεται μόνο με αγώνα δρόμου και μάλιστα ανώμαλου. Μένουν ακόμη σε κατασκηνώσεις, τα επιδόματα δεν έχουν φτάσει στους λογαριασμούς όλων ενώ προσπαθούν να κάνουν έναν προγραμματισμό, προκειμένου να φτιάξουν και πάλι τη δική τους κανονικότητα.
Οι πιο τυχεροί δεν είδαν τις κατοικίες τους να γίνονται στάχτη. Η τύχη τους, όμως, σταματά εκεί, αφού αναγκάζονται να ζουν σε μισογκρεμισμένα σπίτια, χωρίς παράθυρα, σε υπόγεια που έμειναν όρθια ακόμη και σε αποθήκες.
Το τι θα γίνει την επόμενη μέρα είναι αβέβαιο, αφού πολλά είναι τα μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά και επιζητούν άμεση λύση, όπως είναι ο καιρός, τι θα γίνει με τα σχολεία της περιοχής και πότε τελικά θα επιστρέψει η ζωή στον καμένο τόπο.
Σε ένα σπίτι με τρύπιο ταβάνι αναγκάζεται να μείνει η οικογένεια της Λαμπρινής Ιωάννου, μόνιμης κατοίκου Νέου Βουτζά. Οι μέρες μετά τη φωτιά, όπως λέει, κυλάνε βασανιστικά, με οικονομικά προβλήματα επιβίωσης.
«Παρά την καταστροφή που πάθαμε δεν έχουμε πάρει ακόμα ούτε ευρώ. Από όσα έχουν εξαγγείλει, δεν έχουμε δει τίποτα απολύτως. Το σπίτι έχει χαρακτηρισθεί κίτρινο. Δεν έχει έρθει ακόμα το αρμόδιο κλιμάκιο και μας έχουν πει να μην κάνουμε καμία παρέμβαση, αν δεν έρθει πρώτα η επιτροπή. Εχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και ακόμα δεν ξέρουμε πότε θα έρθουν. Το ταβάνι του σπιτιού μου είναι τρύπιο, τι θα γίνει αν πιάσει βροχή; Εχουμε μείνει στο «θα» από υποσχέσεις. Φοβόμαστε μην πάθουμε τα ίδια με αυτά που έπαθε ο κόσμος στη Μάνδρα με τις πλημμύρες. Αλλά ακόμα και να πάρουμε αυτά που μας έχουν υποσχεθεί, δεν φθάνουν για να επισκευάσουμε ένα κανονικό σπίτι. Χρειαζόμαστε κανονική αποζημίωση και όχι ψίχουλα» λέει η Λαμπρινή Ιωάννου.
