Ενα «Γιατί;» πλανάται πάνω από τις σορούς των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Γιατί τόσοι πολλοί οι νεκροί από μία φωτιά που θα μπορούσε και να μην ήταν φονική;
Τα δεδομένα χιλιοειπωμένα από τη Δευτέρα το βράδυ. Στις 17.00 εκδηλώνεται η φωτιά στην Καλλιτεχνούπολη, στις 18.00 προχωρά στον Νέο Βουτζά και στις 18.40 έχει ήδη αρχίσει την καταστροφική της επέλαση στο Μάτι και τη Ραφήνα.
Τρεις, περίπου, ώρες διαδρομής. Γιατί πήγαν ανεκμετάλλευτες; Εκ του αποτελέσματος συνάγεται ότι χρόνος υπήρχε για συντεταγμένη αποχώρηση από το Μάτι. Τακτική επιβεβλημένη και από τις οδηγίες που δίνει το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο και ακολουθείται από τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί η Ανατολική Αττική αποτέλεσε εξαίρεση;
Οσοι γνωρίζουμε την περιοχή και έχουμε περπατήσει στα… αδιέξοδά της καταλαβαίνουμε γιατί παγιδεύτηκαν τα θύματα. Πρόκειται για έναν οικισμό χωρίς σχέδιο δόμησης, με πολύ στενά δρομάκια ανάμεσα στα σπίτια, με τρεις «εξόδους» προς τη θάλασσα, στον οποίο εύκολα μπορείς να αποπροσανατολιστείς και να «παγιδευτείς». Πολύ περισσότερο όταν υπό το κράτος πανικού, προσπαθεί κάποιος να βρει την έξοδο κινδύνου σε ένα σκηνικό «πνιγμένο» στη φωτιά και τον καπνό.
Ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται και αυτό το «γιατί;» υψώνεται αμείλικτο: Γιατί δεν εκκενώθηκε η περιοχή; Εάν υπήρχε σχέδιο, εάν ο δήμος ήταν οργανωμένος, εάν η Πολιτική Προστασία ήταν έτοιμη, εάν οι άνθρωποι δεν έτρεχαν από δω κι από εκεί προσπαθώντας, χωρίς καθοδήγηση να σωθούν, ο θρήνος θα αφορούσε, ίσως, μόνον τα άψυχα.
Πόσοι, τελικά, αναποφάσιστοι βρέθηκαν στο ίδιο σημείο το βράδυ της Δευτέρας; Δεν μπόρεσε ούτε ένας να οργανώσει σχέδιο διάσωσης; Να αναλάβει την ευθύνη να αδειάσει συντεταγμένα τον οικισμό; Πότε επιτέλους θα δημιουργηθεί ΕΝΑ κέντρο συντονισμού που θα έχει το βάρος και της απόφασης και της ευθύνης;
Η φωτιά της Δευτέρας είχε όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί ακραία: δυνατοί άνεμοι, με στροβιλισμό, ταχύτητα 7-8 μποφόρ που βοηθούσαν στην ταχύτατη εξάπλωσή της. Δύσκολο να ελεγχθεί πολύ περισσότερο να περιοριστεί. Γιατί, λοιπόν, ο δήμος, η Πολιτική Προστασία, το Συντονιστικό που συνεδρίαζε δεν αποφάσισε την εκκένωση; Γιατί τόσο αργά το Λιμενικό εντάχθηκε στον σχεδιασμό, όταν πια οι άνθρωποι άφηναν την τελευταία τους πνοή και στη θάλασσα και δεν είχε εκπονηθεί (μέσα στο τρίωρο) σχέδιο να καταπλεύσουν τα πλοιάρια στην ακτή και να μεταφέρουν ασφαλείς τους κατοίκους; Επρεπε να βιώσουν μέχρι και τετράωρη ταλαιπωρία στο νερό;
Γιατί επί τρεις ώρες δεν έγινε τίποτε; Γιατί;
Πολύ σωστά η κυβέρνηση κήρυξε τριήμερο πένθος για τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν. Μόνο που το πένθος για τους οικείους των νεκρών δεν είναι ούτε τριήμερο, ούτε μηνιαίο. Είναι ένας πόνος μόνιμος που δεν φεύγει όσο κι αν τα χρόνια περάσουν. Τιμή θα ήταν αυτός να είναι ο τελευταίος θρήνος που θα οφείλεται στη δική μας αδιαφορία.