Στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προβλέπεται να είναι ο διεθνής παραστάτης της χώρας. Ωστε να ομιλεί εκπροσωπώντας «όχι γνώμες». Αλλά Μία Γνώμη. Εκείνη που θεωρεί ότι υποστηρίζεται από την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία ενός Λαού, και η οποία δεν μπορεί ούτε να πιστωθεί ούτε να χρεωθεί αποκλειστικά σε μία μόνο πολιτική παράταξη. Αλλά εν μέρει σε όλες.
Τις τελευταίες μέρες ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας διερωτήθηκε πάνω σε δύο θέματα, φαινομενικά μόνο ελληνικά, αλλά κατά βάση, και κυρίως, πανευρωπαϊκά.
-Το πρώτο αφορούσε την ευρωπαϊκή υποχρέωση της τουρκικής κυβέρνησης να εκφράσει, επιτέλους, «μια ειλικρινή συγγνώμη» προς τα θύματα της περιόδου 2010-2018. Η απεύθυνσή του δεν είχε την πρόθεση να ενοχοποιήσει την τουρκική κοινωνία, αλλά την παράλειψη των κυβερνήσεών της ενώπιον της τελευταίας να εγκαλέσει. Μιας κοινωνίας που διεκδικεί την ευρωπαϊκή της υιοθεσία. Τίποτε παραπάνω δεν έκανε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας παρά να υπενθυμίσει την υποχρέωση αναγνώρισης ενός εγκλήματος. Οπως άλλες κυβερνήσεις με γονυκλισία και λόγο έπραξαν για ό,τι… διέπραξαν.
Υποκαθιστάμενος στην παράλειψη της ίδιας της Ευρώπης, να προβεί αυτή στην αναγκαία υπόδειξη, έθεσε το ζήτημα της διεθνούς ευθύνης και της Τουρκίας και της ίδιας της Ευρώπης. Μιας ευθύνης, η οποία έχει αναγνωρισθεί με τις υπογραφές όλων μας κάτω από κείμενα «διεθνούς δικαιοταξίας».
-Λίγες μέρες μετά, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, τιμώντας τη θυσία στον Ζάλογγο, «διεθνοποιεί» για δεύτερη φορά την ευθύνη των Ευρωπαίων, αμφισβητώντας το ηθικό κύρος της πρωταρχίας της οικονομίας πάνω στην πολιτική. Διακηρύσσοντας ότι η επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, παραπέμπει στην εκπλήρωση της ιδρυτικής υπόσχεσης για μια Ευρώπη ειρηνική και δημοκρατική. Που όμως δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν διανέμεται κάθε φορά διορθωτικά ο παραγόμενος πλούτος. Κάτι βέβαια που δεν σημαίνει ότι μπορεί να παραβλέπεται η ευθύνη τού κάθε μέλους στην τήρηση των κανόνων, με τους οποίους η Ενωση θεσμικά υποστασιοποιείται.
Με αφορμή δύο «δικά μας» θέματα, ο Πρόεδρος έδωσε δύο δείγματα (ίσως και δήγματα) αυθεντικής εκπλήρωσης ενός ευρωπαϊκού προεδρικού ρόλου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
