11 ερωτήσεις στην Λίνα Σακκά

Πρωταγωνιστείτε στο έργο «Η κυρία της νύχτας» που παρουσιάζεται στο θερινό Gazarte Theater. «Πρόκειται για μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Ξεκίνησε να δημοσιεύεται σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις» και ύστερα εκδόθηκε και ως μυθιστόρημα. Εχει σασπένς. Αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας, της Λιάνα Περέζ. Υστερα από ένα ψυχολογικό τραύμα που υπέστη στα 16 της, μοναδικός στόχος της είναι να πάρει εκδίκηση από αυτούς που προκάλεσαν την καταστροφή της οικογένειάς της».

Κόντρα ρόλος; «Ναι, 100%. Αλλά δεν μπορώ να μη θαυμάσω την αφοσίωση αυτής της γυναίκας στον στόχο της. Πλησιάζει ερωτικά τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην καταστροφή».

Βουτάτε στη δεκαετία του 1950. Πώς αποδίδεται η ατμόσφαιρα; «Η σκηνοθέτις Φρόσω Λύτρα δημιουργεί μια παράσταση-θέαμα. Υπάρχουν έντονα τα στοιχεία του νουάρ: οι ατμόσφαιρες ανάλογα με το φως, το μυστηριώδες περιβάλλον με τους καπνούς, τα ιδιαίτερα κοστούμια. Ο χώρος στο θερινό Gazarte είναι μια παλιά εργατοαυλή με σπιτάκια. Σε αυτά επεμβαίνουν εικαστικοί και δημιουργούν τον περιβάλλοντα χώρο της ιστορίας: το υπνοδωμάτιο της Περέζ, το μπουντουάρ της, τη χαρτοπαικτική λέσχη, ένα γραφείο ενός μηχανικού της εποχής. Ο κόσμος θα μπορεί να περιηγηθεί εκεί προτού ξεκινήσει η παράσταση».

Απείχατε μεγάλο διάστημα από το θέατρο μετά τη γέννηση του γιου σας. Είχατε αγωνία για την επιστροφή; «Ηταν τόσο μεγάλο το συναίσθημα αυτό, που δεν υπήρχε χώρος για τέτοιες αγωνίες. Αλλωστε, δεν έγινα μητέρα σε μια φάση που έχτιζα την καριέρα μου. Ηθελα να το ζήσω. Μετά τα τρία χρόνια άρχισα να αισθάνομαι ότι έπρεπε να αναδυθεί και η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, η δουλειά μου. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Αν τον ξεχάσεις, ενδεχομένως δεν θα είσαι και καλή μητέρα».

Είστε κλασική ελληνίδα μαμά; «Οχι. Είναι πλέον 4,5 χρόνων, του δείχνω εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα, δεν θα του απαγορεύσω να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο αν θέλει. Θα του πω: «Σκαρφάλωσε· εγώ θα είμαι από κάτω στην περίπτωση που χρειαστείς βοήθεια»».

Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σας έχει πει ο γιος σας; «Δεν του είχα πει ότι είμαι ηθοποιός, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλώς γιατί πίστευα ότι δεν θα το αντιληφθεί. Του έλεγα ότι κάνω μια δουλειά που λέμε ιστορίες και ο κόσμος έρχεται να μας ακούσει. Κάποια στιγμή είμαστε σε μια βόλτα και λέει σε μια κυρία: «Το ξέρεις ότι η μαμά μου είναι ηθοποιός;». Mε έδωσε κανονικά».

Για ποια κατάκτησή σας έχετε παλέψει περισσότερο; «Για την ψυχική και πνευματική μου υγεία. Δούλεψα με τον εαυτό μου. Αρκετά μεγάλη μπόρεσα και βρήκα ισορροπία και νομίζω ότι δεν ήταν τυχαίο ότι την εποχή που απαλλάχθηκα από φαντάσματα του παρελθόντος και ψυχολογικά ζητήματα ήρθε το παιδί».

Το θέατρο λειτουργεί ψυχαναλυτικά για εσάς; «Παλαιότερα πάρα πολύ, σε σημείο που ήμουν λίγο άδικη μαζί του γιατί το χρησιμοποιούσα λίγο σαν δεκανίκι. Οταν άρχισα να έχω ισορροπία εσωτερική, έδωσα στο θέατρο τη θέση που του αξίζει μέσα μου και αυτό κάνω και τώρα».

Την τηλεόραση την αγαπάτε; «Τη λατρεύω. Μου χάρισε ευτυχισμένες στιγμές, ωριμότητα, με έχει βοηθήσει να γίνομαι καλύτερη και ως ηθοποιός, με γνώρισε ο κόσμος, ώστε να με ακολουθεί στις θεατρικές δουλειές μου».

Παρακολουθούσατε τις σειρές στις οποίες παίζατε; «Nαι, αλλά στις πρώτες δουλειές μου ήμουν τόσο ανώριμη που με έβαζα απέναντι και με πυροβολούσα. Τώρα που το σκέφτομαι, λέω: «Πόσο χαζή ήσουν που στεναχωριόσουν. Μια χαρά ήταν όλα. Εκανες πολύ καλή προσπάθεια»».

Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που σας έχει τύχει λόγω της αναγνωρισιμότητάς σας; «Οταν έπαιζα στη σειρά «Η αγάπη ήρθε από μακριά» υποδυόμουν μια παντρεμένη Ελληνίδα που ερωτεύεται έναν Αλβανό. Ανθρωποι μεγάλων ηλικιών είχαν ταυτιστεί και με κατσάδιαζαν στον δρόμο: «Βρε, άφησες τον άνθρωπο που σε αγαπάει, που έχει κτήματα, για έναν εργάτη. Τι θα τρώτε, μωρέ;»».