Ο υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης έχει προφανώς το αγαθόν της σκέψεως που χαρακτηρίζει πολλούς από τους «αγωνιστές της Αριστεράς». Ησαν ανέκαθεν συμπαθείς οι Ρηγάδες, από τον καιρό της δικτατορίας, οπότε και εμφανίστηκαν ως νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Εν αντιθέσει με τους Κνίτες (Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας) οι Ρηγάδες εθεωρούντο μετριοπαθείς και επιρρεπείς στις συνεργασίες με άλλες κομματικές οργανώσεις του «δημοκρατικού χώρου».
Η εξέλιξη είναι γνωστή. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η ηγεσία του ΚΚΕ (ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Γρηγόρης Φαράκος) συμφώνησε με τον Λεωνίδα Κύρκο (ΚΚΕ Εσ.) για την ίδρυση του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου». Ηταν το πρώτο βήμα που έφερε και τα υπόλοιπα. Τα δύο κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς προχώρησαν σε κυβερνητική συνεργασία με τη Δεξιά. Πολλοί Ελληνες δεν πίστευαν τα αφτιά τους όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία της ΝΔ με τον Συνασπισμό.
Οι καιροί αλλάζουν και προσφάτως ήταν οι κεντρώοι (ΠαΣοΚ κ.λπ.) που πρότειναν συνεργασία στον μεταμορφωμένο Συνασπισμό για να εισπράξουν ένα ξερό όχι. Ο Συνασπισμός κέρδισε τις εκλογές και όταν κατάλαβε ότι είχε μείνει με την καυτή πατάτα στα χέρια πρότεινε συναίνεση κ.λπ. Τα κόμματα του Κέντρου αρνούνται να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς ελπίζοντας ότι το κυβερνών κόμμα θα έχει χειρότερη πορεία και από το ΠαΣοΚ.
Η περιληπτική περιγραφή των πολιτικών εξελίξεων από την εποχή της μεγάλης εκλογικής νίκης του ΠαΣοΚ (το 1981) ως τη σημερινή παρακμή του είναι ασφαλώς διδακτική.
Βέβαια, σήμερα στο γήπεδο εκτός από τους κόκκινους και τους πράσινους κινούνται και πολύχρωμοι παίκτες, οι οποίοι προσδοκούν να βγει έξω η μπάλα για να κλωτσήσουν και αυτοί.
Αλλά αν πρόκειται για τερατογενέσεις, λογικότερο θα ήταν να τα βρουν μεταξύ τους οι δύο μεγάλοι και να μείνουν εκτός νυμφώνος τα περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ



