ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΜΙΤ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ

Η κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού γκρέμισε το περιβόητο Τείχος του Βερολίνου, ένωσε τις δύο Γερμανίες. Οι Δυτικογερμανοί εν ονόματι της προόδου και της αναπτύξεως «εισέβαλαν» στην Ανατολική Γερμανία, όπου με εργαλείο τις επενδύσεις κατέλαβαν όλη την παραγωγική μηχανή του γερμανικού κράτους. Οι θηριώδεις γερμανικές βιομηχανίες κατέφαγαν τους αφελείς «σοσιαλιστές» της Ανατολικής Γερμανίας.

(Στην Ελλάδα ζήσαμε την περιπέτεια της διαδοχής στη γερμανική βιομηχανία των εκτυπωτικών συγκροτημάτων. «Το Βήμα» είχε υπογράψει σύμβαση με την ανατολικογερμανική PLAMAG και βρέθηκε ξαφνικά να συνεργάζεται με τους μηχανικούς της ΜΑΝ, οι οποίοι είχαν απορροφήσει τους Ανατολικογερμανούς.)

Πλήρωσε ακριβά την ένταξή της στο ενιαίο γερμανικό κράτος η Ανατολική Γερμανία παρά το ότι τη συνέδεαν δεσμοί αίματος με τα «αδέρφια» τους της Δυτικής Γερμανίας. Εν τούτοις η ενοποίηση των δύο κρατών προχώρησε και μας προέκυψε ο νέος ισχυρός «συνεταίρος» στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το επιμύθιο: Δέκα περίπου χρόνια πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πετύχει την ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Οπως ο ίδιος έχει αφηγηθεί, η ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη υπήρξε το έργο της ζωής του και κατέστη δυνατή χάρη στην αποφασιστική υποστήριξη και βοήθεια του τότε καγκελαρίου Χέλμουτ Σμιτ και του τότε προέδρου της Γαλλίας Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Και οι δύο, όπως έχουν αργότερα εξομολογηθεί, βοήθησαν την Ελλάδα τιμώντας τη συμβολή της χώρας στη δημιουργία του ευρωπαϊκού πνεύματος.

Ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν βοήθησε στην αποδοχή της αιτήσεως της Ελλάδας για ένταξη στην τότε ΕΟΚ κυρίως λόγω της φιλίας του με τον Καραμανλή. Τα στοιχεία της οικονομίας δεν έπαιξαν ρόλο στην ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Τα κίνητρα του γάλλου προέδρου ήσαν προδήλως πολιτικά.

Δραματικές, αντιθέτως, ήταν οι ώρες στη Βόννη, πρωτεύουσα της τότε Δυτικής Γερμανίας. Ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ υπεδέχθη βλοσυρός τον έλληνα πρωθυπουργό, λέγοντάς του μετά τον χαιρετισμό: «Εγώ δεν συμφωνώ για την ένταξη της χώρας σας στην ΕΟΚ». Πάγωσαν οι παρευρισκόμενοι διπλωμάτες αλλά ατάραχος ο Καραμανλής με τη βοήθεια του μεταφραστή (ήταν ο στενός συνεργάτης του πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης) εξήγησε στον γερμανό καγκελάριο ότι η Γερμανία πρέπει να συναινέσει για λόγους πολιτικούς και ιστορικούς.

Ο Σμιτ αιφνιδιάστηκε και αυτός με τη σειρά του και ζήτησε από τον Καραμανλή να μιλήσουν ιδιαιτέρως. Ταχύτατα τοποθετήθηκαν δύο πολυθρόνες στο κέντρο του εντυπωσιακού αιθρίου της καγκελαρίας και ο Σμιτ με τον Καραμανλή μίλησαν οι δυο τους για δύο ώρες ενώ οι δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν εκ του μακρόθεν τις σκηνές. Τελικά για πολιτικούς λόγους ο Σμιτ ουσιαστικώς επέβαλε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Από τότε ως σήμερα πολλά μεσολάβησαν και άλλοι δύο έλληνες πρωθυπουργοί ζήτησαν τη βοήθεια της γερμανικής καγκελαρίας για λόγους πολιτικούς.

Ελπίζεται η Πολιτική να υπερισχύσει της Οικονομίας.