Οι καλοί λογαριασμοί

Σε όσους ασχολούνται με την προεκλογική κατασκευή μετεκλογικών κυβερνήσεων, θέλω να υπενθυμίσω ένα πολύ απλό πολιτικό δεδομένο: όσο ισχύει το μπόνους των πενήντα εδρών, δεν υπάρχει καμία αριθμητική περίπτωση να σχηματιστεί κυβέρνηση που να μην περιλαμβάνει το πρώτο κόμμα.

Οποιο κι αν είναι πρώτο κόμμα!

Υπό αυτή την έννοια, η νέα κυβέρνηση μπορεί να έχει ή να μην έχει «προοδευτικό πρόσημο», μπορεί να αποτελεί ή να μην αποτελεί «νέο μπλοκ εξουσίας», μπορεί να είναι κεντροδεξιά, κεντροαριστερή ή άσπρη με κανελί βούλες, το μόνο βέβαιο σε ό,τι την αφορά είναι ότι θα αποτελεί κατά βάση μια κυβέρνηση του πρώτου κόμματος.

Ποιο θα είναι αυτό; Αγνωστο με τα σημερινά δεδομένα –άλλωστε η στοιχειώδης πρόνοια επιβάλλει να μην υπάρχουν εκλογικά προγνωστικά προτού υπάρξουν εκλογές…

Αλλά όποιο κι αν είναι, αυτό θα κυβερνήσει. Μαζί με άλλους, σύμφωνοι. Αλλά και με τους δικούς του.

Αυτή η απλή και αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ακυρώνει όλους τους περίπλοκους πολιτικούς σχεδιασμούς. Και όλες τις προκαταρκτικές επιλογές.

Μόνιμα ή προεπιλεγμένα μπλοκ εξουσίας δεν μπορούν να υπάρξουν.

Οι έλληνες ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες και ο συσχετισμός δυνάμεων που θα προκύψει θα διαμορφώσει μια συμμαχική κυβέρνηση γύρω από το κόμμα που θα έλθει πρώτο. Η επιλογή είναι σχεδόν μονόδρομος, ο άλλος δρόμος οδηγεί στην ακυβερνησία.

Πάμε παρακάτω.

Αν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, τότε μπορεί να θεωρηθεί πιθανό ότι θα συνεχιστεί η σημερινή κυβερνητική συνταγή.

Απλώς, αν μια ενωμένη Κεντροαριστερά βγει ισχυρότερη από τις κάλπες, τότε οι συσχετισμοί στη νέα διακυβέρνηση θα είναι σαφώς ευνοϊκότεροι για αυτήν.

Αν αντιθέτως αναδειχθεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε έχει μπροστά του δύο επιλογές.

Είτε να προσπαθήσει να κυβερνήσει με την Κεντροαριστερά –επιλογή που με τα σημερινά δεδομένα θα τον οδηγήσει στα όρια της διάσπασης και ουδείς γνωρίζει αν μπορεί να την υποστηρίξει πολιτικά…

Είτε να επιχειρήσει μια νέα εκλογική αναμέτρηση για να επιδιώξει την αυτοδυναμία –επιλογή εξαιρετικά παρακινδυνευμένη αφού θα χρεωθεί προκαταβολικά και το κόστος της παρατεταμένης ακυβερνησίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία περνάει σχεδόν αποκλειστικά από την Κεντροαριστερά.

Προϋποθέτει την κατάλυση της πολιτικής υγειονομικής ζώνης που έχει δημιουργηθεί γύρω του, με δική του ευθύνη και την οποία μόνο κάτι μεμονωμένες και γραφικές περιπτώσεις πολιτευτών έχουν επιχειρήσει έως τώρα να παραβιάσουν.

Και τον υποχρεώνει σε μια ριζική αναθεώρηση της έως τώρα στρατηγικής του «ή αυτοί ή εμείς».

Ολες οι άλλες επιλογές –«κινηματικές», «συγκρουσιακές», «ανατρεπτικές» και ό,τι άλλο μπορεί να επινοήσει η ευρηματική λεξιπλασία της Αριστεράς –δεν αποτελούν μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο της χώρας παρά πρόβες πολιτικής εκτροπής. Καλώς ή κακώς.

Οι στοιχειώδεις και μάλλον τετριμμένες αυτές παρατηρήσεις έρχονται να αντικρούσουν ένα δημοφιλές παραμύθι: ότι στη δημοκρατία όλες οι επιλογές είναι ανοιχτές, αρκεί να τις προτιμήσει ο λαός.

Ε, λοιπόν, δεν είναι. Για να γίνω ακριβέστερος, κάθε επιλογή έχει κόστος και συνέπειες που καθιστούν ορισμένες από αυτές απαγορευτικές. Ή καταστροφικές.

Ακόμη περισσότερο όταν η διακυβέρνηση μιας χώρας της ευρωζώνης προσδιορίζεται σήμερα περισσότερο από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη και λιγότερο από τις σκοπιμότητες, τις επιθυμίες ή τη ρητορική των κομμάτων που την ασκούν.

Δεν το αξιολογώ. Το παραθέτω ως έχει διότι αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία οφείλουν να γνωρίζουν όλοι.

Στην πολιτική, βλέπετε, δεν αρκούν οι καλοί φίλοι. Χρειάζονται και μερικοί καλοί λογαριασμοί.