Το «Californication» και το νόημα της ζωής

Είχα κρατήσει τον έβδομο και τελευταίο κύκλο του «Californication» για να τον απολαύσω στην άδειά μου. Κάθε βράδυ ένα επεισόδιο, ως ιδανικό κλείσιμο μιας ημέρας με πεζοπορία, μπάνιο και φαγητό (το τρίπτυχο των ιδανικών διακοπών για εμένα). Φανατικός θεατής του από το 2007, όσο πλησίαζε το φινάλε ένιωθα την περιέργειά μου να μεγαλώνει. Θα κατάφερναν οι δημιουργοί του να το οδηγήσουν σε μια κορύφωση αντάξια της μέχρι σήμερα πορείας του ή θα ζούσα άλλη μία απογοήτευση όπως εκείνη που μου επιφύλαξαν με τα φινάλε τους τα «True Detective», «How I Met Your Mother» και (παλαιότερα) το «Lost»; Ε, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου το φινάλε του «Californication» είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμη επιτυχημένο επεισόδιο: αποτελεί μάθημα ζωής για τον σύγχρονο άνθρωπο, εκείνο το μοναχικό, θλιμμένο, ανίκανο να επικοινωνήσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πλάσμα.

Γι’ αυτό αφιερώνω στη σειρά το σημερινό μου κείμενο, για να περάσω το μήνυμα και σε όσους δεν την αγάπησαν όσο εγώ ή και που δεν την παρακολούθησαν. Το οποίο μήνυμα λέει ότι σε μια κοινωνία κατεψυγμένων συναισθημάτων, όπου ως μοναδικός τρόπος επικοινωνίας προβάλλει η σεξουαλική επαφή και όπου η επιτυχία μεταφράζεται σε φράγκα, ο μοναδικός σίγουρος δρόμος προς την αυτογνωσία, την ωρίμανση και την ευτυχία είναι τελικά ο δρόμος της αγάπης. Ολα αυτά θα μπορούσαν να ακούγονται μελό, γλυκανάλατα και παρωχημένα αν δεν προέκυπταν ως «κεντρική ιδέα» μιας ακραία τολμηρής σειράς, όπου το ζωώδες σεξ και οι καταχρήσεις προβάλλονταν ως καθημερινή ρουτίνα.

Αυτό συνέβαινε μέχρι και τον έκτο κύκλο, με τον κεντρικό ήρωα, τον (εν πολλοίς βασισμένο στον Τσαρλς Μπουκόφσκι) συγγραφέα Χανκ Μούντι, να παρασύρεται διαρκώς από άσωτες γυναίκες, από τσιγαριλίκια άριστης ποιότητας και από ποτήρια γεμάτα ουίσκι και να τα κάνει σαλάτα ως σύζυγος και ως πατέρας. Η τεράστια αγάπη του για τη μητέρα της κόρης του και για την κόρη του ήταν δεδομένη, παρέμενε όμως και θαμμένη κάτω από τα σκουπίδια που με δική του ευθύνη συσσωρεύονταν στη ζωή τους.

Οταν οι δύο πολύτιμες γυναίκες του τού γύρισαν οριστικά την πλάτη, σε μια δραματική προσπάθεια να τις ξανακερδίσει, αποφάσισε να αλλάζει ζωή, να νοικοκυρευτεί, να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο καλός, τρυφερός, αφοσιωμένος σύντροφος-πατέρας που θα βασιστείς επάνω του. Τις συγκινητικές προσπάθειές του, μια διαδρομή γεμάτη αγωνία και πόνο, κατέγραψε ο έβδομος κύκλος, ο οποίος, όσο προχωρούσε, αποκάλυπτε στα μάτια μας έναν καινούργιο Μούντι: όχι άγιο, ο ήρωάς μας θα είναι πάντα μπερμπάντης, παιχνιδιάρης, επιρρεπής στις καταχρήσεις, ετούτα είναι εξάλλου χαρακτηριστικά στα οποία οφείλει μέρος της γοητείας του. Ομως, αυτή τη φορά, έχοντας απόλυτη επίγνωση του άγριου ζώου που κρύβει μέσα του (μόνο εκείνος;), υπόσχεται ότι δεν θα αφήνεται στην (καταστροφική ενίοτε) ευφορία της στιγμής που βάζει σε κίνδυνο τις σχέσεις του με τους δικούς του, αντιθέτως, θα προσπαθήσει να επενδύσει στην ευφορία που του δημιουργεί η αρμονική συμβίωση μαζί τους.

Στις τελευταίες σκηνές του τελευταίου επεισοδίου ο Μούντι κάνει την απόλυτη υπέρβαση: απαρνείται το εύκολο σεξ (πράγμα πρωτοφανές για εκείνον), επιλέγοντας από την περιστασιακή ηδονή την ουσιαστική αγάπη. Ετσι, συμβουλεύει τον (από μια προηγούμενη σχέση) γιο του, το παιδί που ο ίδιος έσπρωχνε στην αγκαλιά πληρωμένων γυναικών, να μη ρίξει αμέσως στο κρεβάτι την κοπέλα που του αρέσει, αλλά να μιλήσει μαζί της, να την καλέσει σε δείπνο, να τη γνωρίσει καλύτερα. Σπρώχνει τον γεννημένο να χάνει κολλητό του να διεκδικήσει ξανά τη σύζυγό του από τον δυνατό αντίζηλό του, ρίχνει την (κατά διαστήματα) ερωμένη του στην αγκαλιά εκείνου που μπορεί να την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, συμβουλεύει την πανέμορφη φοιτήτρια, που εργάζεται ως πόρνη πολυτελείας και του ζητάει να κάνει… πρακτική μαζί του, να επιστρέψει στις σπουδές της.

Κυρίως, εκφράζει δημοσίως στη γυναίκα που λατρεύει την αφοσίωσή του, εισβάλλοντας στο αεροπλάνο με το οποίο εκείνη φεύγει μακριά του και διαβάζοντάς της μερικές πρόχειρες αράδες: «Οι ιστορίες όπου πρωταγωνιστώ καταλήγουν πάντα σε φιάσκο. Γνωρίζω, όμως, ότι οι ηλιόλουστες ημέρες μας ήταν δείγμα απόλυτης ομορφιάς. Ως συγγραφέας λατρεύω τα ευτυχισμένα φινάλε, όπου ο άντρας σώζει το κορίτσι και εκείνο τον σώζει από τον εαυτό του. Ως άντρας που αγαπά ένα κορίτσι, αντιλαμβάνομαι πως τέτοια φινάλε δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο το τώρα και υπάρχουμε εγώ και εσύ, κάτι που μπορεί να είναι αρκετά τρομακτικό μερικές φορές. Ομως, αν ακούσεις την ψυχή σου, αν απλώς συνεχίσεις να προσπαθείς και δεν τα παρατήσεις ποτέ, όσες φορές και αν κάνεις λάθος… Δεν ξέρω πώς να το τελειώσω. Δεν θα τελειώσει ποτέ όσο υπάρχουμε εσύ, εγώ, η ελπίδα και η ομορφιά». Ιδού, λοιπόν, το μήνυμα: Ολο το νόημα της ζωής, μια διαρκής προσπάθεια να κατακτήσεις εκείνους που αγαπάς και να τους αποδείξεις ότι αξίζεις την αγάπη τους, καθώς και η ελπίδα και η ομορφιά που γεννιούνται από αυτή την προσπάθεια. Δεν είναι, υποθέτω, απαραίτητο να δείτε το «Californication» για να το καταλάβετε…

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Ιουλίου 2014