Η γνωστή λαϊκή μας παροιμία που λέει ότι «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει πέντε μέρες κοσκινίζει» ταιριάζει γάντι στην «κατ’ ευφημισμόν» έντονη πολιτική και δήθεν «αντιμνημονιακή» συζήτηση που έχει ανοίξει με πρωταγωνιστές όλα τα κόμματα, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένων. Γιατί η αλήθεια δεν είναι ότι μετά το «επίτευγμα» του πρωτογενούς πλεονάσματος είμαστε πλέον «ελεύθεροι και ωραίοι» να ασκήσουμε «εθνική δημοσιονομική πολιτική» ούτε ότι αν «κάψουμε» το μνημόνιο θα μείνουμε εντός ευρώ και θα μας στέλνει το eurogroup κάθε μήνα «μεταναστευτικά εμβάσματα» για να κλείνουμε τις τρύπες από το σουρωτήρι που θα λέγεται «προϋπολογισμός».
Η αλήθεια βρίσκεται σε πέντε βασικά σημεία:
Πρώτον, στο ρεπορτάζ των S. Bouras και A. Granitsas της WSJ ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ δεν έχουν πεισθεί ότι τα μέτρα που προβλέπονται στο σχέδιο προϋπολογισμού της κυβέρνησης για το 2014, με 0,6% ανάπτυξη, θα οδηγήσουν σε πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 2,85 δις € ή 1,6% του ΑΕΠ».
Δεύτερον, στις λίγες γραμμές των αρθρογράφων της ίδιας εφημερίδας E. Quinn και P. Hannon ότι «η Ιρλανδία διαμόρφωσε το σχεδιασμό της για έβδομο χρόνο οδυνηρής λιτότητας το 2014 με νέες αυξήσεις φόρων και μειώσεις δαπανών στο ύψος των 2,5 δις € με πρόβλεψη ότι το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης πρέπει να μειωθεί σε 4,8% έναντι 7,3% το 2013 και στόχο το 2015 το έλλειμμα να μειωθεί κάτω από το 3% του ΑΕΠ».
Τρίτον, στο άρθρο της P. Kowsmann (WSJ) , ότι «η κυβέρνηση της Πορτογαλίας δημοσιοποίησε το σκληρότερο πακέτο μείωσης δαπανών για συντάξεις και μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και άλλα μέτρα λιτότητας το 2014, ύψους 3,2 δις €».
Τέταρτον, στο Πρωτόκολλο αριθμός 5 της Συνθήκης του Μάαστριχτ για το ευρώ που προβλέπει ότι «οι τιμές αναφοράς του άρθρου 126 της ΣΛΕΕ, όπου ορίζεται ρητά ότι τα κράτη μέλη αποφεύγουν τα υπερβολικά ελλείμματα, είναι 3% για τον λόγο μεταξύ του προβλεπομένου ή υφισταμένου δημοσιονομικού ελλείμματος κα ιτου ΑΕΠ και 60% για τον λόγο μεταξύ του δημοσίου χρέους και του ΑΕΠ, καθώς επίσης ότι οι κυβερνήσεις των κρατών μελών ευθύνονται για τα ελλείμματα του Δημοσίου υπό ευρεία έννοια».
Πέμπτον, στη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της 24/25 Μαρτίου 2011 για το Σύμφωνο Ευρώ Plus, στην οποία ορίζεται ότι «για τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ στα οποία εφαρμόζεται διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, η Επιτροπή και το Συμβούλιο θα μπορούν να εξετάζουν τα σχέδια εθνικών προϋπολογισμών και μέτρα για την αντιμετώπιση των ανισορροπιών και να γνωμοδοτούν επ’ αυτών πριν από την έγκρισή τους από τα αντίστοιχα εθνικά κοινοβούλια».
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν να υπάρχουν πολιτικοί σ’ αυτή τη χώρα που να τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι θα παύσει η εξάρτηση από τα δάνεια διάσωσης και το έθνος θα ξανακερδίσει τον έλεγχο του πεπρωμένου του ή ότι θα βγούμε από το μνημόνιο και θα μας επιστραφεί το πορτοφόλι μας; Άλλες πρέπει να είναι οι πολιτικές με βάση τις αλήθειες του σήμερα και αυτές πρέπει να εστιάζονται στην αναδιανομή του όποιου εθνικού εισοδήματος, να πληρώσουν αυτοί που είχαν νομή και κατοχή του πλούτου στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια όταν έγινε το πάρτι του υπερβολικού και άμετρου δανεισμού.
