Το Επταήμερο του Διόδωρου

Επρεπε να ανέβω εγώ στην Αθήνα, ημερολόγιό μου, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, να μονοιάσουμε: συμπολίτευση και μείζων αντιπολίτευση τα βρήκαν, από κοινού θα ψηφιστεί η τροπολογία για τη διακοπή της χρηματοδότησης των κομμάτων που κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.

• Η επιστροφή μου στο Αρχιπέλαγος είχε και άλλες θετικές συνέπειες –το Ιδρυμα Ωνάση το ξανασκέφθηκε το ζήτημα και κατέληξε σε σοφότερα συμπεράσματα: αντί να πεζοδρομήσει την Πανεπιστημίου και να αποκλείσει τα τρόλεϊ από αυτήν, αποφάσισε να ποιητικοποιήσει τα τρόλεϊ προσφέροντας στίχους του Κώστα Καβάφη αντί διαφημίσεων στις επιφάνειές τους και στο εσωτερικό τους. Διανύουμε και το Ετος Καβάφη, άλλωστε, 150 χρόνια από τη γέννησή του.

• Την Τρίτη είχα δίλημμα: να πάω στην παρουσίαση του βιβλίου της Αννας Φραγκουδάκη για τον εθνικισμό και την Ακροδεξιά ή του Δημήτρη Ψυχογιού για την πολιτική βία; Πτυχές του ίδιου φαινομένου μελετάνε, ατυχία να πέσουν την ίδια ημέρα και την ίδια σχεδόν ώρα –προτίμησα το δεύτερο, μια που ήταν κοντά στο Αρχιπέλαγός μου η εκδήλωση.

• Η Ιζαμπώ τα έχασε μόλις μπήκαμε μέσα, οι πράσινες ανταύγειες των ματιών της κάλυψαν όλο το πρόσωπό της, αντικαθρεφτίστηκαν ως τους τοίχους –πρασίνισε από τη ζήλια της θα λέγαμε σε ευτελή γλώσσα, που δεν αρμόζει όταν αναφέρεται κανείς σε αυτήν. «Τούτο είναι ανάκτορο καλύτερο από το δικό μου» ψιθύρισε. «Εχετε στην Αθήνα τέτοια κτίρια; Γιατί δεν με είχες πάει ως τώρα;». Είναι πράγματι μοναδική η Υπατία, φιλοσοφημένα αρχοντική.