Θα παίξει την Πόρσια στον «Εμπορο της Βενετίας», στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Σπύρος Ευαγγελάτος για το θέατρο Ακροπόλ. Η Μαρία Σκουλά, στα είκοσι χρόνια που μετρά ήδη στο θέατρο, έχει συνεργαστεί με ορισμένους από τους σημαντικότερους έλληνες σκηνοθέτες (ξεκινώντας από τον Τσιάνο και συνεχίζοντας με τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Θωμά Μοσχόπουλο) ενώ παράλληλα κάνει συχνά σινεμά. Η συμμετοχή της στη βραβευμένη «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, ο ρόλος της στο «September» της Πένυς Παναγιωτοπούλου και η παρουσία της στο «Runaway Day» του Δημήτρη Μπαβέλα έρχονται να το επιβεβαιώσουν. Η ίδια πάντως νιώθει τυχερή για όσα έχει κάνει, ομολογεί ότι δεν μπορούσε ούτε να τα ονειρευτεί και δηλώνει ότι δεν θα άλλαζε τίποτε απολύτως.
Ο Εμπορος
«»Στον Εμπορο του Λας Βέγκας» είχα ξανακάνει την Πόρσια. Ηταν βέβαια άλλο πράγμα, τελείως διαφορετικό, αλλά στην ουσία ο ρόλος, η ηρωίδα είναι η ίδια. Οταν μου το πρότεινε ο κ. Ευαγγελάτος ενθουσιάστηκα. Πόσες φορές άλλωστε δεν επιστρέφουμε σε ρόλους;».
Η Πόρσια
«Συνδυάζει πάρα πολλά χαρακτηριστικά: δύναμη, εξυπνάδα και κάτι που ίσως να έχει να κάνει με την τωρινή προσέγγιση του έργου. Είναι σκληρή, πολύ σκληρή. Φτάνει ως το τέλος. Ωστόσο είναι ένα καθαρό και θετικό πρόσωπο, με χιούμορ. Τελικά νικάει. Με γοητεύει επίσης η σχέση με τον πατέρα της και η «οντισιόν» που κάνει για να βρει σύζυγο, μέσα από το παιχνίδι με τα κουτιά. Στον έρωτα όμως παρουσιάζεται αδύναμη, παραδίνεται. Το έργο άλλωστε παραμένει ένα παραμύθι, παιχνίδι. Οπως όταν ντύνομαι άνδρας…».
Κλασικό
«Ναι, είναι μια κλασική παράσταση –κάτι που έχει πολύ καιρό να μου συμβεί, από τη σχολή του Εθνικού. Τότε είχα δουλέψει με τον Τσιάνο. Και ομολογώ ότι αυτός ο τρόπος με δυσκολεύει. Το πιο σημαντικό είναι να βρεις τον ρυθμό, αλλά και να ξέρεις πού και πώς μπαίνεις και βγαίνεις από τη σκηνή. Τώρα ψάχνω και ανακαλύπτω ξανά άλλα πράγματα. Ψάχνω να αποκωδικοποιήσω μια διαφορετική θεατρική γλώσσα. Είναι και ο χώρος, το Ακροπόλ, που καθορίζει τα πράγματα. Βρίσκομαι σε ένα κανονικό θέατρο».
Σπύρος Ευαγγελάτος
«Εχει τόσο χιούμορ, ενώ συχνά είναι πιο νεανικός από όλους εμάς. Είναι πολύ σαφής και ισχυρός σε αυτό που ζητάει. Εχω όρεξη να αναζητήσω τώρα όλα αυτά, καθώς όλα τα ενδιάμεσα χρόνια κινήθηκα με σκηνοθέτες όπως ο Βογιατζής, ο Καραζήσης, ο Μοσχόπουλος, ο Χουβαρδάς».
Αμόρε και Εθνικό
«Οταν έκλεισε το Αμόρε ένιωσα ένα «μπαμ», αλλά επειδή συνέχισα να δουλεύω με όλους αυτούς τους ανθρώπους, δεν φάνηκε. Για μένα τελείωσε όλη αυτή η ιστορία τώρα που έφυγε ο Γιάννης (σ.σ.: Χουβαρδάς) από το Εθνικό. Συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν υπάρχει πια –αυτό που φέρνει στους συνεργάτες του. Τώρα ξαναρχίζει κάτι».
Ανασφάλεια
«Με τη δύναμη που έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια από όλους αυτούς τους ανθρώπους, δεν νιώθω ανασφαλής. Νιώθω μόνη αλλά όχι και απόλυτα. Εφυγε και ο Λευτέρης (σ.σ.: Βογιατζής), αφήνοντας ένα κενό. Νιώθω ότι αλλάζουν τα πράγματα και ψάχνω συμμάχους. Ευτυχώς βλέπω πολλούς συμμάχους».
Πορεία
«Είμαι πολύ χαρούμενη για όλα όσα μου έχουν τύχει ως τώρα. Καθόμουν τις προάλλες να γράψω το βιογραφικό μου για το πρόγραμμα και δεν το πίστευα ούτε εγώ η ίδια. Συνειδητοποίησα πόσα έργα, πόσους ρόλους, ποιους συγγραφείς, ποιους σκηνοθέτες και με ποιους ηθοποιούς μέσα σε αυτά τα είκοσι τρία σχεδόν χρόνια που είμαι στον χώρο έχω συνεργαστεί, χωρίς να σημαίνει ότι λέω πως τα έκανα καλά… Ούτε το είχα φανταστεί, ούτε καν ονειρευτεί. Είμαι πράγματι χαρούμενη. Ηθελα πολύ, αλλά δεν το περίμενα. Δεν αλλάζω τίποτε. Ούτε ξεχωρίζω κάποιο. Τα αγαπώ όλα. Μαζί με όλα αυτά μεγάλωσα κι εγώ».
Αλλαγές
«Πολλά αλλάζουν τώρα –στη ζωή, στο θέατρο. Δεν μου αρέσει η λέξη κρίση. Εκτός αν δεχτούμε ότι μια κρίση μπορεί να οδηγήσει (και) στο καλύτερο. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, και ας νιώθω κάπου-κάπου ότι ναι, τέρμα όλα… Τώρα πάντως είμαι πιο αισιόδοξη από πριν. Ισως γιατί τότε όλα έρχονταν εύκολα, αυτονόητα. Τώρα πρέπει να κοπιάσεις, να επιθυμήσεις. Οχι ότι δεν έχω κοπιάσει, αλλά ο κόπος αφορούσε τη δουλειά μου. Και ο ένας ρόλος έφερνε τον άλλον. Ποτέ δεν φοβήθηκα ότι δεν θα έχω δουλειά. Τώρα, και αν μείνω άνεργη, θα φτιάξω κάτι μόνη μου, με άλλους φίλους, συναδέλφους».
Eξηγήσεις
«Ολα όσα ζούμε τα νιώθω βαθιά μέσα μου, και τους δίνω μια έντονη συναισθηματική φόρτιση. Πάνω απ’ όλα σκέφτομαι τους ανθρώπους και πόσο ορισμένοι καταφέρνουν να παραμένουν ενεργοί. Τους συναντάς, τους βλέπεις, τους διαβάζεις, τους παρακολουθείς, είναι εκεί και σου δείχνουν τον δρόμο. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Προσωπικά το ζω εσωτερικά και μέσα από τη δουλειά μου».
Παρελθόν
«Ναι, πέρασα κι εγώ πολύ καλά, ξένοιαστα… Εκανα τις βόλτες μου, έτρωγα έξω… Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Αλλά δεν φοβάμαι. Εχω την οικογένειά μου που με στηρίζει και μου στέλνει και λάδι από την Κρήτη. Για πόσο όμως;».
Παρόν
«Σήμερα δεν είμαστε πια τόσο ανθρώπινοι. Αν οι σχέσεις ήταν ειλικρινείς, όλα θα ήταν αλλιώς. Πιστεύω ότι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε γιατί κλειστήκαμε στους εαυτούς μας και γίναμε πιο σκληροί. Είμαι αισιόδοξη, όχι γιατί τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά γιατί νιώθω δυνατή και έτοιμη να ταρακουνήσω τον άλλον ώστε να κάνουμε κάτι μαζί».
πότε & πού:
Θέατρο Ακροπόλ. Πρεμιέρα: Παρασκευή 25 Απριλίου, στις 21.00. Η παράσταση θα παίζεται σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, καθ’ όλη τη διάρκεια της χειμερινής σεζόν, με το «Ολα για τη μητέρα μου»
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Ο έμπορος της Βενετίας» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης.
Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγγελάτος.
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας.
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ.
Μουσική: Γιάννης Αναστασόπουλος.
Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου, Μαρία Σκουλά, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μάξιμος Μουμούρης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Ψυχογιός, Χριστιάνα Μαντζουράνη κ.ά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
