Τζόσουα Ρέντμαν: Ενας ρομαντικός σαξοφωνίστας στην Αθήνα

O Τζόσουα Ρέντμαν δεν είναι ένας ακόμη σαξοφωνίστας. Αυτό είναι το σίγουρο. Και δεν είναι ένας ακόμη μουσικός που κυκλοφορεί μία ακόμη δουλειά επειδή δεν έχει τι άλλο να κάνει. Ο Ρέντμαν είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης πέρα από εποχές και είδη και κάθε νέα δουλειά του, όπως συμβαίνει και με το εντυπωσιακό άλμπουμ του «Walking Shadows» που μόλις κυκλοφόρησε, είναι μία άρτια πρόταση. Εδώ μάλιστα επιχειρεί μία άκρως περιπετειώδη επιστροφή στο μέλλον και πετυχαίνει. Εχοντας στο DNA του αριστουργήματα του παρελθόντος όπως οι ηχογραφήσεις με έγχορδα του Τσάρλι Πάρκερ από τη δεκαετία του ’50, τις αντίστοιχες του Μάιλς Ντέιβις με τον Τζιλ Εβανς από τα 60ς ή ακόμη και το «Hot House Flowers» του Γουίντον Μαρσάλις του 1984, έφτιαξε ένα άλμπουμ με μπαλάντες στο οποίο όπου έκρινε χρησιμοποίησε σύνολο εγχόρδων, ενώ κάποια άλλα τα άφησε «γυμνά» να πουν μόνα τους τις αλήθειες τους. Το σαξόφωνό του αντικαθιστά μοναδικά τη φωνή σε τραγούδια όπως το «Let it be» των Μπιτλς αλλά και το «Stop this train» του Τζον Μάγερ, κυρίως όμως σε ταξιδεύουν με τη σχεδόν κινηματογραφική υπόστασή τους. Ο Τζόσουα Ρέντμαν που εμφανίζεται στο Παλλάς στις 21 Οκτωβρίου πέρα από τις επιρροές από τους σπουδαίους του παρελθόντος όπως είναι οι αγαπημένοι του Τζον Κολτρέιν και Σόνι Ρόλινς, έχει και τα γονίδια ως γιος του σπουδαίου σαξοφωνίστα Ντιούι Ρέντμαν και της χορεύτριας Ρενέ Σέντροφ. Εχει παίξει στην καριέρα του δίπλα σε μεγαθήρια όπως ο Τζακ Ντετζονέτ, ο Τσάρλι Χέιντεν, ο Ελβιν Τζόουνς και ο Πατ Μεθίνι και συνεργάζεται με την αφρόκρεμα της σύγχρονης τζαζ όπως είναι οι Μπραντ Μερλντάου, Μπράιαν Μπλέιντ και Λάρι Γκρεναντίερ μεταξύ πολλών άλλων.

«Πάντα ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ με μπαλάντες, με τρυφερά, μελωδικά κομμάτια αλλά δεν το είχα καταφέρει. Και να που ήρθε ο χρόνος τελικά».

«Οπωσδήποτε, αυτός ήταν και ο στόχος μου, να αναφερθώ αλλά και να τιμήσω κάποια από αυτά τα τζαζ άλμπουμ που χρησιμοποίησαν σύνολα εγχόρδων. Μου έρχεται στο μυαλό η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Φρανκ Σινάτρα, η Σάρα Βον, ο Μπεν Γουέμπστερ, ο Τσάρλι Πάρκερ, ο Γουίντον Μαρσάλις, με κάποιες εξαιρετικές δουλειές τους που κίνησαν στην εποχή τους τεράστιες συζητήσεις. Τα έγχορδα δεν μπορώ να πω ότι ήταν ο αυτοσκοπός της ηχογράφησης, γι’ αυτό και δεν θα τα ακούσεις παντού. Τοποθετήθηκαν όπου κρίθηκε απαραίτητο».

«Εχετε δίκιο διότι όταν παίζω έχω την αίσθηση ότι το σαξόφωνο αντικαθιστά τη φωνή κατά μία έννοια. Ιδιαίτερα δε στα πολύ συναισθηματικά κομμάτια, σε αυτά που εκτίθεται ο εσωτερικός κόσμος σου, πιστεύω ότι είναι απαραίτητη μία τέτοιου είδους προσέγγιση».

Είναι το σαξόφωνο ο λόγος που γράφετε μουσική, ή απλώς το μέσο, μέσω του οποίου εκφράζεστε;

«Για πολύ πρακτικούς λόγους που έχουν να κάνουν με τη σύνθεση, κυρίως συνθέτω στο πιάνο ή φτιάχνω τις ενορχηστρώσεις μου. Αυτή τη φορά ένιωσα την ανάγκη να έχω την αίσθηση πως ακούγεται η μελωδία πρωτίστως στο σαξόφωνο».

«Κάθε φορά προσπαθώ να συλλάβω την πρόοδό μου ως σαξοφωνίστα, την προοπτική μου, ένα συναίσθημα, τη στιγμή. Θέλω και πιστεύω να καταφέρνω κάθε νέα ηχογράφησή μου να ακούγεται ως μία νέα περιπέτεια στο συνολικό ταξίδι που εγώ ονομάζω τζαζ».

«Οντως η παράδοση θέλει τους τζαζ μουσικούς να απευθύνονται στο μεγάλο αμερικανικό ρεπερτόριο όταν θέλουν να διασκευάσουν ένα τραγούδι, κάτι που δεν θεώρησα ποτέ αναγκαίο όταν είχα αυτή την ανάγκη. Υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία γύρω, που είναι κρίμα να περιορίζεσαι σε μία ομάδα τραγουδιών».

«Τα πάντα, από ποπ, ροκ, ηλεκτρονική, κλασική, λίγο δύσκολο αυτές τις μέρες που αφιερώνω πολύ χρόνο στην οικογένειά μου, αλλά πραγματικά δεν έχω όρια στο τι ακούω. Νομίζω άλλωστε ότι ο ορισμός του τζαζ μουσικού είναι να παραμένει με ανοικτά αφτιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του».

«Θέλω να μαθαίνω από όσους περισσότερους μουσικούς γίνεται, να τους ακούω από κοντά, να γνωρίζω την τεχνική τους. Είναι τυχαίο ότι ηγούμαι ενός σχήματος, ο στόχος μου πάντα ήταν να συνεργάζομαι με σπουδαίους μουσικούς, να επικοινωνώ μαζί τους και να μαθαίνω από αυτούς».

«Χωρίς αμφιβολία ήταν ο Τζον Κολτρέιν. Ηταν βεβαίως ο πατέρας μου που με έβαλε μέσα στη μουσική και όλοι αυτοί οι σημαντικοί μουσικοί όταν άρχισα να μαθαίνω σαξόφωνο, όπως ο Σόνι Ρόλινς, ο Ορνέτ Κόλμαν, ο Λέστερ Γιανγκ και ο Ντέξτερ Γκόρντον».

Εν συντομία, ο Κολτρέιν και ο Ρόλινς…

«Ο Κολτρέιν θα έλεγα ότι είναι η επιτομή της πνευματικότητας στην τζαζ. Ιδιαίτερα με τα τολμηρά και τόσο καινοτόμα άλμπουμ που έφτιαξε τη δεκαετία του ’60, με το κλασικό Κουαρτέτο Κολτρέιν, τόλμησε όσο κανένας άλλος να διερευνήσει την ακεραιότητα στην ελευθερία στην έκφραση. Ο Σόνι Ρόλινς, από την άλλη, είναι ο απόλυτος αυτοσχεδιαστής: είχε το μοναδικό χάρισμα να πιάνει το τυχαίο, τη στιγμή, και ενώ μοιάζει εκ πρώτης άναρχος, την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ό,τι πιο λογικό έχεις ακούσει και απολύτως δομημένο».

«Το πιστεύω αυτό, πως η καλύτερη τζαζ έχει γραφτεί από συγκροτήματα, γιατί τότε είναι που η πραγματική μαγεία συμβαίνει, βγαίνει στην επιφάνεια. Η πραγματική μαγεία έρχεται στην επιφάνεια όταν ένας μουσικός παίζει ένα σόλο και οι υπόλοιποι μουσικοί έρχονται στη στιγμή να επικοινωνήσουν μαζί του και όλο αυτό που αρχικά μοιάζει με τυχαίο να αποκτήσει δομή και κυρίως δύναμη».