Σημάδια απελπισίας

Λανθασμένη η κίνηση των καναλιών να εμπιστευθούν τις σημαντικές εξελίξεις που αφορούν τη Χρυσή Αυγή σε εκπομπές που δεν έχουν ούτε τα πρόσωπα αλλά ούτε και τις δυνατότητες να τις καλύψουν. Η εξειδίκευση είναι ζητούμενο στη δημοσιογραφία και ειδικά όταν τα θέματα που διαχειρίζονται οι παρουσιαστές είναι τόσο σοβαρά, δεν σηκώνει «σκόντο». Αλλωστε η ημιμάθεια, η κακή αισθητική, η απουσία προσόντων όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά μπορεί και να αποδειχθούν καταστροφικά, ειδικά όταν οι απαιτήσεις είναι υψηλές. Είναι τουλάχιστον αψυχολόγητο λοιπόν να επενδύσεις για ενημερωτικούς στόχους σε προγράμματα που τότε και τώρα θεωρούν σημαντικές τις ανούσιες πτυχές του κακώς εννοούμενου lifestyle και τις αναδεικνύουν εμμονικά. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και σουρεαλιστικό όταν στο ίδιο δεκάλεπτο πρέπει να διαχειριστείς το φαινόμενο των «Ταγμάτων εφόδου» και το ντόμινο των εξελίξεων για τη συμπαρουσιάστρια του «Πρωινού mou». Επίσης επειδή ως γνωστόν «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», το ζιβάγκο δεν μεταμορφώνει σε σοβαρή μια γυναίκα που τον υπόλοιπο χρόνο επενδύει σε υπερβολικό μακιγιάζ και ελάχιστο ντύσιμο. Ο Οσκαρ Γουάιλντ το είχε περιγράψει ως αλάνθαστο σημάδι απελπισίας και δεν θα διαφωνήσουμε.