Αποδυναμώνουν το μικρομεσαίο φαρμακείο

Ενα νέο πεδίο διαγράφεται για τον φαρμακευτικό τομέα: τα ασφαλή, καινοτόμα και προσβάσιμα στο ευρύ κοινό φάρμακα. Η αλματώδης ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας έδωσε απεριόριστες δυνατότητες στους ασθενείς να ωφελούνται από θεραπείες που ούτε καν μπορούσαν να φανταστούν πριν από κάποιες δεκαετίες.

Δυστυχώς η οικονομική δυσπραγία που πλήττει την ελληνική αγορά μετά την ευημερία των προηγούμενων ετών στερεί από τους έλληνες ασθενείς τη δυνατότητα πρόσβασης σε καινοτόμα φάρμακα και νέες θεραπείες. Στον βωμό της μείωσης του κόστους της φαρμακευτικής δαπάνης οι τιμές πέφτουν με οριζόντιες περικοπές, η κοινωνική ασφάλιση ελαχιστοποιείται και οι έλληνες ασθενείς δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε μια σύγχρονη θεραπεία.

Οι συνεχείς μειώσεις των τιμών, τα αντικίνητρα στην προώθηση νέων καινοτόμων και λογικά ακριβών φαρμάκων κάνουν «ανεπιθύμητη» την ύπαρξη στην αγορά τέτοιων φαρμάκων και φέρνουν την υγεία πολλά χρόνια πίσω.

Προφανώς διαφεύγει από τους οικονομικούς «εγκεφάλους» ότι η δαπάνη για τα φάρμακα είναι κοινωνικά ανελαστική και ότι η σύγχρονη θεραπεία δημιουργεί σημαντικές οικονομίες κλίμακας, εξαιτίας της μικρότερης νοσηλείας και νοσηρότητας.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα όσων μολύνονται με τον ιό HIV, οι οποίοι χάρη στις νεότερες θεραπείες ζουν περισσότερο από 40 χρόνια. Μάλιστα, οι θεραπείες αυτές έχουν αυξήσει σημαντικά το προσδόκιμο επιβίωσης των φορέων του ιού, το οποίο πλέον υπολογίζεται το ίδιο με αυτό του γενικού πληθυσμού.

Στη δίνη των αριθμών και των περικοπών έχει πληγεί –ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα –ένας σημαντικός πυλώνας της πρωτοβάθμιας υγείας που είναι το μικρομεσαίο φαρμακείο. Ετσι η ίδια η πολιτεία αποδυναμώνει ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία της, που ήταν η άμεση σχέση φαρμακοποιού και ασθενούς. Γιατί ο επιστήμονας φαρμακοποιός θα μπορούσε πολύ εύκολα να περάσει τα μηνύματα που αφορούν την πρόληψη, την εφαρμογή ενδεδειγμένης θεραπείας που συνιστά ο γιατρός, τις επιπτώσεις της πολυφαρμακίας και της αλόγιστης χρήσης των αντιβιοτικών.

Ομως η αντιμετώπιση της πολιτείας είναι εχθρική και ο φαρμακοποιός αγωνίζεται να ανταποκριθεί στον επιστημονικό και επιχειρηματικό ρόλο του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του ΕΟΠΥΥ που δημιουργεί συνθήκες μονοπωλιακού κρατισμού με τη δημιουργία φαρμακείων. Το ιδιωτικό φαρμακείο είναι υγειονομική μονάδα πρώτης γραμμής και η πολιτεία πρέπει να αναγνωρίσει αυτόν τον ρόλο και όχι να τον αντιμάχεται.

Μόνον έτσι η φαρμακευτική περίθαλψη θα αναβαθμιστεί και η φαρμακευτική δαπάνη θα εξορθολογικοποιηθεί.