Νίκος Ρωμανός: «Δεν ήμουν στους «Πυρήνες» αλλά σε αυτόνομη ομάδα»

Σε αυτή την αναφορά προχωρά ο 20χρονος Νίκος Ρωμανός που συνελήφθη πριν από ένα περίπου μήνα, ύστερα από την διπλή ληστεία στο Βελβεντό, σε δύο κείμενά του που αναρτήθηκαν σε διαδικτυακό χώρο αντεξουσιαστων. Ο Νίκος Ρωμανός, που κρατείται στις φυλακές Αυλώνα, μιλά για «μια συνολική εξεγερσιακή δυναμική» αλλά και ομολογεί «τεχνικά λάθη που έκανε».

Τα δύο κείμενα του 20χρονου αντιεξουσιαστή έχουν ως εξής:

«Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα κληθώ από τον σύγχρονο ιεροεξεταστή Μόκκα για να «απολογηθώ» σχετικά με τη συμμετοχή μου στην Επαναστατική Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Ο λόγος που ξεκαθαρίζω τη θέση μου είναι για δηλώσω τις επιλογές και στάσεις αγώνα στους συντρόφους μου. Οι ποινικές ευθύνες ενός κατηγορητηρίου με αφήνουν αδιάφορο. Όχι από τη θέση ενός οσιομάρτυρα αλλά σαν μια αναρχική επιλογή σύγκρουσης με τους νόμους και τη δικαστική μαφία.

Δεν αναγνωρίζω τις διαδικασίες τους, ούτε το δικαίωμα να με κρίνουν υπάνθρωποι, όπως ο Μόκκας, που για μένα δεν έχουν ούτε το δικαίωμα στη ζωή. Όσο μπορώ σκοπεύω να προσβάλλω τις διαδικασίες τους και να αναδείξω, ως αιχμάλωτος πλέον, την επαναστατική αντιπαράθεση που διεξάγεται καθημερινά απέναντι στην εξουσία. Η αδιάλλακτη στάση απέναντι στους δικαστικούς είναι ακόμα μια στιγμή μάχης στην εμπόλεμη συνθήκη που βιώνουμε.

Δηλώνω λοιπόν πως δεν υπήρξα μέλος της Επαναστατικής Οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και διατηρώ διαφωνίες σε θέσεις της οργάνωσης. Το γεγονός αυτό δεν αποτέλεσε σοβαρό λόγο για να μην συνδεθώ συντροφικά με τους συντρόφους της ΣΠΦ. Μια σύνδεση που με ώθησε στο να μοιραστώ μαζί τους κοινές σκέψεις, ανησυχίες, εμπειρίες, τεχνογνωσίες. Να μοιραστώ βιώματα για την επίθεση στην κυριαρχία και τους συμμάχους της.

Χάραζα και συνεχίζω να χαράζω μια πορεία στα εδάφη που ο αναρχικός αγώνας υψώνει το ανάστημά του και εξαπλώνει την εξεγερσιακή του δυναμική.

Σ αυτή την αντιφατική αλλά ευχάριστη διαδρομή, η επιλογή της παρουσίας μου σε επαναστατικές υποδομές (και όχι φυσικά τα τεχνικά λάθη που έκανα) δεν αποτελεί «ενοχοποιητικό» στοιχείο αλλά τιμή μου.

Η κατασταλτική στρατηγική αρνείται την αυτονομία των αναρχικών ομάδων άμεσης δράσης και βασισμένη σε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο χρησιμοποιεί τη ΣΠΦ για να «δικαιολογήσει» τις επιθετικές πρακτικές του ευρύτερου εξεγερσιακού ρεύματος.

Μια παρόμοια συνθήκη είχαν βιώσει και αγωνιστές στην Ιταλία με τις διώξεις του εισαγγελέα Marini. Το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει ο Marini οδήγησε στην καταδίκη αναρχικών σε εξοντωτικές ποινές και σκληρούς περιοριστικούς όρους. Ένα ακόμα παράδειγμα το οποίο αποδεικνύει ότι οι όροι του «διαλόγου» δεν πρέπει να είναι νομικοί αλλά οπλισμένοι.

Η στάση μας προσπαθεί να προωθήσει μια αντίληψη που αδιαφορεί για τα νομικίστικα ζητήματα (στο βαθμό του εφικτού πάντα) και στοχοποιεί τη ρίζα αναπαραγωγής όλων αυτών των μεθοδεύσεων, τον κοινό μας εχθρό.

Οι εξεγερσιακές πρακτικές πρέπει να εμπλουτιστούν και το επίπεδο βίας να πολλαπλασιαστεί.

Στέκομαι αλληλέγγυος με τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ και τους υψώνω τη γροθιά μου από τις φυλακές που βρίσκομαι αιχμάλωτος. Δύναμη σύντροφοι.

Συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις αντάρτικες ομάδες, στους πυρήνες της FAI/IRF και τις εξεγερμένες ατομικότητες ανά τον κόσμο».

Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο πρόκειται για «παρέμβαση του Νίκου Ρωμανού στη συγκέντρωση στις φυλακές Αυλώνα την Κυριακή 17/02».

«Θα αρχίσω λέγοντας δυο λόγια σχετικά με την υπόθεσή μου. Απ’ την πρώτη στιγμή υπήρξε μια προσπάθεια θυματοποίησής μας αποκρύπτοντας τις επιλογές μας και παρουσιάζοντάς μας ως παρασυρμένους νέους. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και συνεχίστηκε από τους ρεφορμιστικούς κύκλους αριστερίστικων συνιστώσεων τύπου ΑΚ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τη μια λοιπόν τα ΜΜΕ οξύνουν τη στρατηγική αποπολιτικοποίησης της αναρχικής δράσης μετατρέποντας τις επιλογές μας σε δακρύβρεχτες ιστορίες κίτρινου τύπου και από την άλλη οι ρεφορμιστές της ΑΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να πουν λέξη για τις επιθετικές πρακτικές αγώνα, μυξοκλαίγονται για εμάς συμβάλλοντας στην αποπολιτικοποίησή μας.

Για μένα η σύλληψη τεσσάρων ένοπλων αναρχικών χωρίς μάχη είναι μια ήττα που δεν επιδέχεται περαιτέρω θυματοποίησης.

Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια πλούσια ιστορική εμπειρία, μια αντάρτικη παράδοση όπου οι επαναστάτες μάχονται ως το τέλος.

Μια αντίληψη που προωθεί μια αυθεντική επιλογή σύγκρουσης με την εξουσία. Μια επιλογή που έχει καταφέρει να σχηματίσει σημαντικές ιστορικές παρακαταθήκες επαναστατικού αγώνα.

Προφανώς η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει αποκλειστικά εμάς. Οι λόγοι που μας ώθησαν σ΄αυτή την επιλογή εξηγήθηκαν στο κείμενο που δημοσιεύσαμε σχετικά με την υπόθεσή μας.

Σχετικά με τα βασανιστήρια λοιπόν, προφανώς και έχει σημασία να αναλύσουμε τις στρατηγικές προθέσεις της εξουσίας εναντίον μας. Όταν όμως αυτή η ανάλυση καταλήγει να υπερκαλύπτει τις επιλογές αγώνα που μας οδήγησαν στη φυλακή, τότε απλά αναπαράγει μια τρομολαγνική αντίληψη χωρίς επαναστατική προοπτική.

Για μένα η απάντηση σε βασανισμούς και δολοφονίες συντρόφων (χωρίς να εξισώνεται η διαφορετική βαρύτητα του καθενός) είναι τα αντίποινα εναντίον των εχθρών της ελευθερίας. Αντίποινα τα οποία συνδέονται ταυτόχρονα με την πολύμορφη αναρχική δράση δημιουργώντας μόνιμες εστίες αντίστασης.

Θα προσπαθήσω τώρα να μεταφέρω το βίωμα μου για να γίνει αντιληπτό στον καθένα. Ο ψυχικός πόνος της υποταγής και της αναίμακτης παράδοσης δεν συγκρίνεται με τον ξυλοδαρμό απ’ τους μπάτσους. Ο ξυλοδαρμός σε εξαγριώνει ενώ ο άλλος σε στοιχειώνει.

Κλείνοντας θέλω να χαιρετήσω όλους τους συντρόφους που έτρεξαν μοιράζοντας κείμενα, στήνοντας μικροφωνικές, κολλώντας αφίσες, οργανώνοντας πορείες, βάζοντας φωτιές ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.

Τέλος να στείλω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στον απεργό πείνας Σπύρο Δραβίλα και να ενημερώσω ότι από τις φυλακές Αυλώνα 37 άτομα δήλωσαν τη συμπαράσταση τους στον αγώνα του για μια ανάσα ελευθερίας».