Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Μετά τον Πάπα ο «Κόκκινος Ντάνι»! Η ανακοίνωση της παραίτησης από την πολιτική του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο ηγέτης του Μάη του ’68 στη Γαλλία, ήλθε να αιφνιδιάσει τους πάντες, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Προκαθήμενο της Αγίας Εδρας. Μόνο που οι ιδέες του ιδιαίτερα γνωστού στην Ελλάδα γερμανοεβραίου ευρωβουλευτή, που από «Κόκκινος» είχε γίνει στο μεταξύ «Πράσινος», απέχουν βέβαια παρασάγγας από εκείνες του υπερσυντηρητικού συμπατριώτη του Γιόζεφ Ράτσινγκερ. Ως το τέλος της πολιτικής του καριέρας ο Κον-Μπεντίτ επιχειρούσε να κάνει πράξη το κύριο σύνθημα του Μάη: «Η φαντασία στην εξουσία»! Είχε μάλιστα ονειρευτεί να είναι υποψήφιος σε ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα για να «κινητοποιήσει μια νέα δυναμική στην ελληνική κοινωνία». Αλλά, όπως ο ίδιος ομολόγησε, «όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα όνειρο, η φαντασίωση ενός αντίο».

Ονειρο για τον Κον-Μπεντίτ ήταν όμως κυρίως η δημιουργία μιας νέας Ευρώπης, η οποία θα αναδεικνυόταν μέσα από τα σημερινά αδιέξοδα. Γι’ αυτό, σε μια σπάνια επίδειξη ταύτισης απόψεων μεταξύ δύο εντελώς αντίθετων ιδεολογιών, πρότεινε μαζί με τον ηγέτη των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο, πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου Γκυ Φέρχοφστατ, τη μετατροπή του νέου Ευρωκοινοβουλίου που θα προκύψει από τις ευρωεκλογές του 2014 σε μια συντακτική συνέλευση όπου θα ετίθεντο οι βάσεις της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Το νέο αυτό Ευρωπαϊκό Σύνταγμα θα ετίθετο στη συνέχεια σε δημοψήφισμα σε όλες τις χώρες-μέλη και όσες το καταψήφιζαν θα έπρεπε να αποφασίσουν αν θα παρέμεναν στη νέα αυτή Ενωμένη Ευρώπη. Στόχος θα ήταν η εκλογή μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης και ενός προέδρου απευθείας από τους ευρωπαίους πολίτες. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με αυτό που συνέβη στην Αμερική το 1776 με τη Συντακτική Συνέλευση της Φιλαδέλφειας. Αγνωστο παραμένει όμως ποια θα είναι τώρα η τύχη της πρότασης αυτής.

Αντίθετα, είναι γνωστό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που επέδειξε ο Κον-Μπεντίτ για την ελληνική οικονομική κρίση επισκεπτόμενος συχνά την Ελλάδα. Σε μία από τις επισκέψεις του αυτές είχε πει ότι η έλλειψη ευαισθησίας από την Ευρώπη απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός «ενισχύει την έμφυτη τάση της Ελλάδας να ρίχνει τις ευθύνες στους άλλους και να παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα». Και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα με την υπόθεση του περιώνυμου «πολλαπλασιαστή», όπου ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι την κύρια ευθύνη για το απερίγραπτο χάλι μας φέρουν αυτοί που χάραξαν τα μισητά μνημόνια και όχι εμείς που δεν τα εφαρμόσαμε. Ποιος φταίει όμως για τη συνεχιζόμενη λειτουργία ενός σπάταλου γραφειοκρατικού κράτους, την άρνηση να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, την ανικανότητα να καταπολεμηθούν η διαφθορά και η φοροδιαφυγή, τη μη εφαρμογή των νόμων που ψηφίζονται για τις μεταρρυθμίσεις, την πλήρη κατάρρευση που επέφεραν οι δύο αλλεπάλληλες εκλογές και η εναλλαγή τεσσάρων πρωθυπουργών, τη στάση που τήρησε ως αντιπολίτευση η ΝΔ και όλα τα άλλα; Πώς να μη βυθιστούμε μέσα σ’ αυτή την απίστευτη ύφεση όταν εφαρμόστηκαν μόνο τα ανάλγητα μέτρα μιας πρωτοφανούς βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς να συμπεριληφθούν εκείνα που είχαν ως στόχο την ανάπτυξη, τα οποία όμως προϋποθέτουν τη σύγκρουση με τα γνωστά κατεστημένα συμφέροντα.