Από την πρώτη στιγμή υπήρξε θετικός στην ιδέα. Λες και το ήξερε ότι η ηλικία των νηπίων – μια ηλικία όπου οι λέξεις «σύμβαση» και «καθωσπρεπισμός» είναι άγνωστες – θα ήταν ιδανική για ένα μάθημα αλλιώτικο από τα άλλα. Και έτσι έγινε όταν ο Αλέκος Φασιανός πήρε πέντε-έξι κραγιόνια σε ένα μικρό χαρτάκι και επισκέφθηκε το νηπιαγωγείο «Εργαστήρι» έπειτα από προσωπική, αναπάντεχη πρόσκληση που δέχθηκε και κάθησε απέναντι από 20 παιδιά μικρότερα των έξι ετών για να τους πει κατ’ αρχάς μια ιστορία. Πώς, όταν ήταν στην ηλικία τους, ένας «παππούς» – στη σημερινή δική του ηλικία – του είπε ότι η ουσία της ζωγραφικής δεν είναι παρά μόνο μια γραμμή. Και στη συνέχεια σηκώθηκε και τράβηξε αυτή τη γραμμή στο μικρό καβαλέτο. Από εκείνη τη γραμμή ξεπήδησαν κύματα, βάρκες και πανιά, ψάρια, άγκυρες και άνθρωποι με μαλλιά, πολλά μαλλιά, να ανεμίζουν στον θαλασσινό αέρα. Και χωρίς να τους το ζητήσει, τα παιδιά άρχισαν και αυτά να ζωγραφίζουν, σαν να ήταν κολλητικό, πολλά θέματα. Γιατί, αν η φαντασία τους πάρει φωτιά, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει. «Εσείς ζωγραφίζετε καλύτερα από εμένα» είπε ο ζωγράφος και τα αποχαιρέτησε με ένα «ευχαριστώ». Επειδή δίπλα στα νήπια έγινε μαθητής – έτσι όπως μόνο ένας μεγάλος δάσκαλος μπορεί να γίνει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
