Αναλογιζόμενοι όσα έχουν συμβεί από το 2002 μέχρι σήμερα, δεν είναι δυνατόν να μην καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι σωρεία «εγκληματικών» λαθών και αμελειών, μας οδήγησαν σε αδιέξοδα που η λύση τους, είναι και επώδυνη και αμφιλεγόμενη.
Η δημοσιονομική χαλάρωση των πρώτων ετών, η αδράνεια της τριετίας 2008-2010 και η συνεχής αναβλητικότητα των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τα μνημόνια που οι ίδιοι συμφώνησαν και υπέγραψαν, οδήγησαν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί με πλήρη διάλυση την ελληνική οικονομία. Πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας με συνεχώς ανοδικές τάσεις, πλήρη ασφυξία της αγοράς, συσσώρευση χρεών, κατάρρευση του κράτους πρόνοιας , έχουν δημιουργήσει ένα αρνητικό επιχειρησιακό περιβάλλον και έχουν οδηγήσει μια κοινωνία σε απόγνωση.
Το εκρηκτικό μείγμα της οικονομίας που επεκτάθηκε στη κοινωνία μεταφέρθηκε και στην πολιτική σκηνή μειώνοντας τις πιθανότητες διεξόδου. Τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν συρρικνωθεί υπέρμετρα από το 85% στο 30%, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να μοιράζει ελπίδες και χρήμα που δεν υπάρχει, εμμένοντας σε λανθασμένες πολιτικές του παρελθόντος που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αποδεικνύονται εξαρτημένοι από το λαϊκισμό, η Χρυσή Αυγή από τη περιθωριοποίηση κοντεύει να εξελιχθεί σε καθοριστικό παράγοντα αρνητικών εξελίξεων και το ΚΚΕ συνεχίζει τη γνωστή σταθερά της αποστασιοποίησης από κάθε κυβερνητική προοπτική.
Το ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι αν οι συνεχείς ενέσεις ρευστότητας μπορούν να αναστρέψουν το κλίμα της οικονομίας. Ομολογώ ότι το 2013, διέψευσε τις προσδοκίες μου. Οι δόσεις που με τόση ανυπομονησία, θυσίες και κόπο κατέφθασαν σταδιακά, μάλλον απορροφώνται για τον ίδιο λόγο που απορροφήθηκαν και οι προηγούμενες, για τις πληρωμές μόνο των ανελαστικών δαπανών (συντάξεις, μισθούς), ενώ τα 9 δις που θα έπεφταν στην αγορά για να τονωθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία μέχρι το Μάρτιο παρατάθηκαν μέχρι το Δεκέμβριο.
Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι δημιουργούνται νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει εξηγήσεις πως μετά από τόσες περικοπές, τόσες θυσίες δεν μπορούμε να πετύχουμε δημοσιονομική ισορροπία. Προφανώς η απάντηση είναι στα 12,5 δις ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το κράτος. Σε αυτή τη περίπτωση όμως, στον σχεδιασμό δεν έχουν ληφθεί υπόψη οι επιπτώσεις της ύφεσης και δεν έχουν συνυπολογιστεί στο ισοζύγιο πληρωμών της κυβέρνησης. Αυτό θα σημαίνει ότι το κράτος θα συνεχίσει να παράγει ελλείμματα.
Επομένως αυτή τη στιγμή η χώρα μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε κινούμενη άμμο, όποιες κινήσεις και να γίνονται βρισκόμαστε συνεχώς σε δυσχερέστερη θέση. Προσωπική μου άποψη και ελπίζω να διαψευστεί είναι ότι χάσαμε το τρένο του ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε σε ένα πληθωριστικό τοπικό νόμισμα που θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα και θα μας γυρίσει πίσω πολλά χρόνια, αλλά που μπορεί μέσα από ένα περιβάλλον συνεχούς αλλά πιο χαλαρής λιτότητας να οδηγήσει την οικονομία σε ένα μονοπάτι σταδιακής ανοικοδόμησης και σε ένα σταθερότερο επιχειρησιακό περιβάλλον.
Επειδή ο χρόνος δε γυρνάει πίσω πρέπει η κυβέρνηση να επικεντρωθεί στην εξεύρεση ενός σχεδίου που θα μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Παράλληλα απαιτείται σχέδιο ανασυγκρότησης της κοινωνίας γιατί στις παρούσες συνθήκες δεν είναι δυνατόν να πορευτούμε με τα υπάρχοντα επίπεδα διαφθοράς, φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής και αναξιοκρατίας.
