Και αναφέρομαι στη φτώχεια της πολιτικής σκέψης, της σκέψης που όχι μόνο αδυνατεί να δώσει λύσεις στο ιστορικής σημασίας πρόβλημα της σημερινής κρίσης της χώρας μας αλλά και αναπαράγει με πολλαπλούς τρόπους αυτή την κρίση και την «κουβαλάει» και στο μέλλον. Και αυτό οφείλεται – κατά τη γνώμη μου – στο γεγονός ότι το πολιτικό μας σύστημα και πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό (και ιδίως εκείνων που είχαν κυβερνητικές ευθύνες) είναι το ίδιο που προκάλεσε την κρίση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να λειτουργήσει ως παράγοντας υπέρβασής της και επιπλέον παγιδεύει τους κομματικούς μετασχηματισμούς και την προοδευτική εξέλιξη της πολιτικής μας σκηνής.
Η συνολική εκφορά του καθημερινού πολιτικού λόγου εκφράζει και την ουσία της πολιτικής πράξης. Πρόκειται για μια εκφορά ρηχή χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, για μια στείρα περιγραφική προσέγγιση των πραγμάτων. Ο πολιτικός λόγος είναι απόλυτα παρασιτικός, έχει μια φοβερή μονομέρεια στρεφόμενος ουσιαστικά κατά των εργαζόμενων. Αντί να είναι απολογητικός είναι ένοχα επιθετικός. Γι’ αυτό κινδυνολογεί διαρκώς και επιχειρεί να στρέψει την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
Πρόκειται για έναν φτωχοδεή λόγο, χωρίς βάθος και προοπτική, που όχι μόνο δε σέβεται τον πολίτη και το σκληρά δοκιμαζόμενο λαό αλλά τον προκαλεί με τις διαρκώς ψευδόμενες από την πραγματικότητα αναφορές του. Κινδυνολογεί εναντίον ενός αόριστου κινδύνου, ο οποίος προέρχεται πάντα μόνο ή από την αντίπαλη πολιτική πλευρά ή από την απελπισία των πολιτών! Ασχολείται με τα ίδια και τα ίδια πράγματα από τότε που άρχισε η ιστορία της κρίσης. Το μοναδικό του λεξιλόγιο αποτελείται από ένα μικρό σύνολο εννοιών: μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων, ανεργία, άγρια και συνεχής φορολογία. Και αυτό το λεξιλόγιο είναι καθημερινό από το πρωί ως το βράδυ.
Αν κάποιος κάνει το λάθος και παρακολουθεί διαρκώς την ειδησεογραφία, κάνει σοβαρό σφάλμα, γιατί κινδυνεύει από κατάθλιψη (γιατί και η οργή κάποτε στερεύει) όχι μόνο από την οικονομική του ένδεια αλλά και από την προκλητικότητα αυτού του λόγου. Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος είναι ένα αντηχείο, αντηχείο του λόγου της τρόικα, ένα αντηχείο μονότονο και εφιαλτικό. Είναι λόγος αποκαλυπτικός της απραξίας και της αδυναμίας της πολιτικής. Μιλάει, για παράδειγμα, για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, με τον ίδιο γνωστό παλμό χρόνων και χρόνων που έχει οδηγήσει την όλη εικόνα σε μια καρικατούρα ανευθυνότητας και χυδαιότητας.
Είναι τόσο άχρηστοι που δεν μπορούν ούτε καν να παρακολουθήσουν τη ροή του λαθρεμπορίου του πετρελαίου που ξεκινάει από έναν μόλις διυλιστήριο. Μένουν στις διαπιστώσεις, στις αερολογίες και στις ξεγυμνωμένες ηθικολογίες. Δεν έχουν κανένα σχέδιο, δεν έχουν καμιά συγκροτημένη άποψη για το δέον γενέσθαι, κάθε μέρα κινούνται στην αντίληψη του «βλέπουμε και κάνουμε», δηλαδή θα μας πουν τι θα κάνουμε! Είναι σκιές πολιτικών, είναι καρικατούρες της πολιτικής!! Αλλά ίσως να μην έπρεπε να είμαστε και εμείς τόσο …απαιτητικοί.
Πώς μπορεί να κατανοήσει ένας πολιτικός το δράμα ενός ανέργου ή ενός νέου που αμείβεται με 600 ευρώ, όταν αυτός ο πολιτικός έχει ετήσιο εισόδημα 180.000 ευρώ ή όταν έχει 54 ακίνητα μέσα στην Αθήνα; Κάθε φορά που στομώνει ο πολιτικός λόγος της παρακμής και της διαφθοράς επινοεί κάποιο στόχο. Δεν έχει καμιά σημασία αν μιλάνε για τα ίδια και τα ίδια. Έχουν βρει και κάποιες ομάδες – ομάδες προνομίων που οι ίδιοι τις έχουν δημιουργήσει γιατί μέσα σ’ αυτές τις ομάδες είναι και ο στενός περίγυρός τους – και στρέφουν με τη βοήθεια του επίσης παρακμιακού πάλαι ποτέ δημοσιογραφικού λόγου τη λεγόμενη κοινή γνώμη.
Είναι τόσο κυνικοί που αντί να αισθάνονται ενοχή για τα εκτρώματα που δημιουργούν, εμφανίζονται και ως τιμητές του απόλυτα ορθού! Έτσι στην περίπτωση των «υπαλλήλων της Βουλής» έχουν διοριστεί παιδιά προέδρων της Βουλής και πολλά συγγενικά τους πρόσωπα, έχουν αυτοδιοριστεί και πολιτικά πρόσωπα: αποτυχημένοι πολιτευτές ακόμα και πρώην βουλευτές! Όταν με το καλό βγει στην επιφάνεια αυτό το πανηγύρι του ωμού ρουσφετιού, θα κατανοηθεί πλήρως το εύρος της παρανομίας και της ανηθικότητας. Και όμως την ίδια στιγμή, οι πολιτικά υπεύθυνοι επιδίδονται σε αναλύσεις για τα ίδια πράγματα και βγαίνουν ακόμα και πρωθυπουργοί και υπουργοί πρωτοκλασάτοι για να κατακεραυνώσουν τα προνόμια. Μπορεί να είναι και δικαιολογημένοι, μπορεί να υπάρχει και μια σχετική αιτιολογία.
Τόση υποτέλεια και ευπείθεια στην τρόικα και στους ξένους δανειστές και στα μεγάλα αφεντικά σε αναγκάζει να ξεδώσεις και κάπου, να το παίξεις και εσύ κάπου αφεντικό… Ο ιστορικός έχει έτοιμη τη γραφή της ετυμηγορίας. Οι σημερινοί πολιτικοί είναι οι δημιουργοί της παρακμής, είναι και παιδιά της παρακμής και ως εκ τούτου μόνο αυτοί μπορούν να την εκφράσουν. Ας κατανοήσουν ότι η ιστορία θα τους ξεπετάξει, ότι το όνομά τους θα συνδεθεί με τη πτώχευση της χώρας και του λαού μας.
Γιατί η αυτή η πτώχευση δεν έπεσε από τον ουρανό, δε την προκάλεσαν οι μισθοί και οι συντάξεις. Την προκάλεσε το πλιάτσικο του δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς και από τους παρατρεχάμενούς τους, την προκάλεσε η ανικανότητα των πολιτικών, την προκάλεσε η αδυναμία των κυβερνητικών κομμάτων να διαμορφώσουν ένα στοιχειώδες σχέδιο για την χώρα μας σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Το μόνο που κατάφερε η φτωχή σκέψη των πολιτικών είναι να κάνουν τους εαυτούς τους πλούσιους ή πολύ πλούσιους.
Η μόνη μας ελπίδα είναι η ανάπτυξη των δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων, ο μετασχηματισμός των πολιτικών κομμάτων σε σχηματισμούς έκφρασης των κοινωνικών συμφερόντων και παραγωγής μιας πολιτικής που θα οδηγήσει τη χώρα μας στην υπέρβαση της κρίσης. Και αυτή η φωτεινή περίοδος της ιστορίας θα έχει ως συστατικό της στοιχείο και την κάθαρση. Οι πολίτες έχουμε ένα καθήκον: να αγωνιστούμε για να έλθει αυτή η περίοδος το συντομότερο!
https://anthologio.wordpress.com/
