Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πολίτες οι Δημόσιες Υπηρεσίες είναι άκρως αναξιοπρεπής και προσβλητικός.
Το σχήμα πολίτης (ή μάλλον υπήκοος) – υπάλληλος- προϊστάμενος δεν αποδίδει και πρέπει να βρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος που θα ικανοποιήσει την απαίτηση των φορολογουμένων για αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό που εισφέρουν για τη λειτουργία του κράτους και αυτό που εισπράττουν από αυτό!
Οι προϊστάμενοι αδυνατούν να διαχειριστούν σωστά όχι μόνο το υπαλληλικό προσωπικό αλλά και τα πλήθη του κόσμου που συρρέουν για να εξυπηρετηθούν. Μένουν απομονωμένοι στα γραφεία τους και διεκπεραιώνουν γραφειοκρατικές υποθέσεις μακριά από το «αγριεμένο πλήθος».
Όσοι υπάλληλοι δεν συναλλάσσονται με το κοινό αντιμετωπίζουν τον πολίτη με έπαρση και απαξίωση.
‘Οσοι, πάλι, συναλλάσσονται έχουν απαυδήσει από το φόρτο και από τη αδικία με την άνιση κατανομή του προσωπικού ώστε μιλούν βιαστικά, δεν περιμένουν, γίνονται αγενείς!
Στα τηλέφωνα κανείς δεν απαντά, σε συστημένη επιστολή επίσης κανείς δεν απαντά, η ηλεκτρονική επικοινωνία είναι terra incognita για τις δημόσιες υπηρεσίες, κάποιο γραφείο που να υποδέχεται τον πολίτη και να τον ενημερώνει σχετικά με το πού θα απευθυνθεί και τι πρέπει να προσκομίσει δεν υπάρχει, τα Κ.Ε.Π., αυτά τα «μαγαζάκια», που απασχολούν προσωπικό ενώ θα μπορούσε να προσέφερε τις υπηρεσίες του αλλού, έχουν καταντήσει να είναι μόνο για επικυρώσεις…!
Για να μη μακρηγορώ θα αναφέρω δυο παραδείγματα:
1. Γενικό Λογιστήριο.
Σε εκείνο το άθλιο κτήριο έχει στοιβαχτεί -κυριολεκτώ-μέγα πλήθος περιμένοντας να έρθει η ώρα για να ανέβει στους ορόφους. Ένας μοναδικός υπάλληλος διαχειρίζεται εκείνο το μπουλούκι όπου ακόμα και η αναπνοή είναι υπό αίρεση.. Λέει κάποια στιγμή ο υπάλληλος: «Προσέξτε πώς θ´ανεβείτε… Μην έχουμε θύρα 7!».(Να επισημάνω ότι οι πόρτες που οδηγούν επάνω, είναι κατά το ήμισυ ανοιχτές προφανώς για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος ατυχήματος!).
Τότε ξεσπάει ένας άνευ προηγουμένου καυγάς όπου η αβρότητα δίνει και παίρνει, σε πρόσωπο δεύτερο ενικό, ανάμεσα στον υπάλληλο και κάποιους ταλαίπωρους συμπολίτες μας!
2. Ο.Π.Α.Δ. που εντάχθηκε στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για καλύτερα!
Ίδια κατάσταση. Ένας μόνος υπάλληλος στο ισόγειο δίνει αριθμούς προτεραιότητας , σε ανθρώπους που έχουν πιάσει «στασίδι» από τις 7.00′ , για να προσέλθουν στις 9.00′ και να αρχίσουν να εξυπηρετούνται μετά τις 11.00! Όταν οι αριθμοί τελειώνουν, ο αποκαρδιωμένος υπάλληλος τους αφήνει όλους ν’ ανέβουν και «γαία πυρί μειχθήτω»!
Οι αριθμοί αφορούν σε τέσσερα ταμεία που βρίσκονται σε έναν πολύ μικρό χώρο, του 2ου ορόφου, στον οποίο καλούνται «να στοιβαχτούν» πάνω από 100 άτομα! Οι φωτεινοί δείχτες έχουν καλυφθεί με άσπρα χαρτόνια οπότε ο καθένας καλείται να υπερασπιστεί το δικό του αριθμό προτεραιότητας με τις ατάκες: «Ποιος πέρασε»; «Ποιος είναι να περάσει τώρα;» Εσείς τι αριθμό έχετε;»
Μέσα σε αυτό το αλαλούμ, και με τους ίδιους αριθμούς για τέσσερις θυρίδες που διεκπεραιώνουν διαφορετικές εργασίες, «οι πρώτοι είναι έσχατοι και οι έσχατοι είναι πρώτοι». Και σε κάθε θυρίδα είναι μόνο ένας -απελπισμένος- υπάλληλος!.
Να επισημάνω ότι η ίδια κατάσταση είναι για να πάρει κάποιος πληροφορίες ή για να διεκπεραιώσει μια υπόθεση. Δηλαδή πρέπει να είναι αποφασισμένος ότι θα χάσει τρεις, τουλάχιστον, εργάσιμες μέρες για να θεωρήσει ένα βιβλιάριο υγείας!
Ερωτήματα:
Δε θα μπορούσε:
1. να υπάρχει μια θυρίδα – υποδοχής,
2. ένας υπάλληλος -security να κατευθύνει από το ισόγειο τον κόσμο κατά ομάδες όπως έχω δει να γίνεται σε κράτη όπου σέβονται τον πολίτη ώστε να μη γίνεται αυτός ο πανικός,
3. να αποκεντρωθούν οι υπηρεσίες ώστε να μη συρρέει όλη η Αττική στην οδό Ηπείρου,
4. να τηρηθεί σωστά η προτεραιότητα,
5. να γίνει εξορθολογισμένη η κατανομή του προσωπικού;
Εμένα, προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει αν η Ελλάδα θα παραμείνει ή όχι στο ευρώ ούτε αν ο πρωθυπουργός θα πάει στο Κατάρ για να φέρει -αν φέρει- επενδύσεις, όταν :
1. υποβαθμίζεται καθημερινά η ποιότητα της ζωής μου,
2. οι γιατροί του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. έχουν κάποιους μήνες να πληρωθούν,
3. τα νοσήλια για τα Α.Με Α. έχυν πάνω από ένα χρόνο να καταβληθούν,
4. το φορολογικό σύστημα είναι εξαιρετικά άδικο,
5. βρίθουν οι εφημερίδες από κατ’ εξακολούθηση περιπτώσεις ανομίας και παρανομίας,
6. χάνονται χρόνος και χρήματα εξαιτίας των κινητοποιήσεων που ανίκανες κυβερνήσεις έχουν υποθάλψει;
Γιατί, λοιπόν, εγώ να δώσω πίστωση χρόνου, υπομονή και ανοχή όταν οι πολιτικοί -μηδενός κόμματος εξαιρουμένου- δεν αίρονται στο ύψος της αποστολής τους;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Η κυρία Χαρίκλεια Μυττά είναι φιλόλογος
