«Μεγάλωσα ακούγοντας τζαζ μουσική οι γονείς και οι παππούδες μου έβαζαν στο πικαπ παλιούς δίσκους, η Ελα Φιτζέραλντ, η Σάρα Βον και η Νάνσι Γουίλσον ήταν οι αγαπημένες ερμηνεύτριες της γιαγιάς μου. Στο Λύκειο αποπειράθηκα κι εγώ να τραγουδήσω τζαζ πρώτη φορά, μια καθηγήτρια μου ανέθεσε να πω ένα σόλο, Μάιλς Ντέιβις το “So What”. Hταν η πρώτη μου προσπάθεια και ενθουσιάστηκα. Ηξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο, ήθελα όμως να δοκιμάσω, ένιωθα πως αποτελούσε μια μεγάλη πρόκληση, όμως ταυτόχρονα ότι ήταν το μόνο μουσικό είδος που θα μου επέτρεπε να βρω τη φωνή μου. Εννοείται πως απαιτεί σκληρή δουλειά αυτό, δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη».
«Δεν έχω κάνει καμιά προσπάθεια να τραγουδάω διαφορετικά από άλλες τραγουδίστριες, αυτό για το οποίο έχω προσπαθήσει συνειδητά είναι να βρω τον ήχο μου, να βρω το πώς η φωνή μου όταν τραγουδάω θα γίνει επέκταση της φωνής μου όταν μιλάω. Θεωρώ ότι όλοι οι καλλιτέχνες αυτό ψάχνουμε: να αποκαλύψουμε την αλήθεια μας μέσα από την τέχνη μας. Για να εδραιώσεις την επαφή σου με αυτό που τραγουδάς βασίζεσαι στις εμπειρίες σου και αυτά που έχεις ζήσει, βρίσκεις σημεία αναφοράς από τη δική σου ζωή στους στίχους και προσπαθείς τεχνικά, πνευματικά, συναισθηματικά, με κάποιον τρόπο τέλος πάντων να πεις μια αλήθεια. Αλλωστε, το να πεις απλά την αλήθεια είναι γενικά πιο εύκολο από το κατασκευάσεις ένα ψέμα».
«Ολα συμβαίνουν στη ζωή μας, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, υπάρχει πάντα η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά και σε αυτό το κομμάτι της ύπαρξης ήθελα να εστιάσω με το άλμπουμ “The Lost and Found”. Ο Ρόμπερτ Γκλάσπερ με βοήθησε να βρουν τα τραγούδια την τελική τους μορφή, αν και υπάρχουν κάποιες ιδέες, όπως η διασκευή στο “Holding Back the Years” που ανήκουν αποκλειστικά σε εκείνον».
«H Εσπεράντζα Σπάλντινγκ, η Μπέκα Στίβενς, ο κιθαρίστας Λίονελ Λουέκε είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες και πολύ καλοί φίλοι μου και αισθάνομαι ευλογημένη που τους έχω γνωρίσει και συνεργαζόμαστε».
«Εγραψα πολλά στο Facebook για τη Γουίτνεϊ Χιούστον όταν πέθανε. Ημουν 9 χρονών όταν πρωτοβγήκε στο τραγούδι. Ως νεαρή τραγουδίστρια επηρεάστηκα πολύ από τη φωνή της, ήταν ποπ σταρ, την αισθανόσουν κοντά σου, προερχόταν όμως από τα γκόσπελ κι εξέφραζε με τη φωνή της κάτι πολύ βαθύ και δυνατό. Δεν είχα ξανακούσει τέτοια φωνή, κινούνταν στον χώρο της ποπ ωστόσο δεν μπορούσε να συγκριθεί με όσες ακούγονταν εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι η Μαραία Κάρεϊ είπε πως “κάθε κορίτσι που έχει οποιαδήποτε επιθυμία να γίνει τραγουδίστρια, δεν μπορούσε παρά να είναι ερωτευμένη με τη φωνή της Γουίτνεϊ Χιούστον” και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Δυστυχώς όμως οι καλλιτέχνης είμαστε εύθραυστα πλάσματα, καθένας έχει τις δημιουργικές και τις αυτοκαταστροφικές πλευρές του».
«Σχετικά με την οικονομική κρίση αισθάνομαι ότι πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν έντονες καταστάσεις που δημιουργούν σύγχυση, μας προκαλούν να αντιδράσουμε και νομίζω ότι το χρέος των καλλιτεχνών είναι να παίρνουν αυτά τα θέματα και να τα περνάνε στην τέχνη τους, βάζοντάς μας σε μια διαδικασία επούλωσης των πληγών μας».
«Τώρα με το Internet είναι τόσο απλό να γράφει κάποιος τη γνώμη του και να είναι το ίδιο προσβάσιμη κι εύκολο να τη βρεις σαν να είχε δημοσιευτεί στην πιο δημοφιλή εφημερίδα. Επιπλέον υπάρχουν τα σχόλια κάτω από τα βίντεο στο YouTube ή στις σελίδες των καλλιτέχνων στο Facebook. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω ένας που να εκτίθεται στο κοινό που να μην επηρεάζεται καθόλου από μια αρνητική κριτική. Πρέπει απλά να πάρεις απόφαση ότι θα υπάρχουν αυτοί που τους αρέσεις, κάποιοι που σε μισούν και υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τους αφοράς καθόλου. Απλώς στις σημερινές συνθήκες μπορεί να μάθει ο κόσμος όλος τι θεωρεί ο καθένας για σένα, είτε έχει κάποιο υπόβαθρο, είτε όχι. Πάντοτε υπάρχει ένα μάθημα που μπορείς να πάρεις από οποιοδήποτε σχόλιο, εκτός από τα σχόλια εκείνων που είναι απλώς κακοπροαίρετοι. Αυτό που χρειαζόμαστε οι άνθρωποι γενικώς είναι πάντως στήριξη κι αλληλεγγύη. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε».
Η Γκρέτσεν Παρλάτο θα εμφανίζεται στοHalf Note Jazz Clubαπό τις28 Μαρτίουμέχρι την1η Απριλίου.
