Ο άντρας στην εικόνα είναι ένας παντοδύναμος μάγος. Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί μαύρη μαγεία για να κάνει το κόσμο να υποφέρει. Στο θεάρεστο έργο του, το οποίο περιλαμβάνει ακρωτηριασμούς νηπίων, χημικά πειράματα, δολοφονίες και δολοπλοκίες, ο Βούντου Τζο δεν είναι μόνος του: τον βοηθά ένας λόχος από έμβρυα-ζόμπι, όλα κατευθείαν από τον κάδο των τοξικών αποβλήτων μίας κλινικής εκτρώσεων στη γειτονιά.
Ο λόγος για το Δηλητηριώδες Νανούρισμα, την άκρως politically incorrect σειρά κόμικς του Ντάγκλας Πάσκιεβιτς, δύο τεύχη της οποίας κυκλοφόρησαν πρόσφατα και στα ελληνικά από τη Jemma Press, σε μετάφραση της Μπέλλας Σπυροπούλου και lettering Αγγελικής Φασιλή.
Ο ιδιόρρυθμος κύριος Πάσκιεβιτς, τον οποίο το περιοδικό Previews αποκάλεσε «Βασιλιά του Μαύρου Χιούμορ», έχει εργαστεί για την Image, την DC Comics, είναι τακτικός συνεργάτης του περιοδικού MAD, ενώ η ανεξάρτητη σειρά Arsenic Lullaby (το πρόσφατο, δηλαδή, Δηλητηριώδες Νανούρισμα) έχει αποσπάσει υποψηφιότητες για τα σημαντικότερα διεθνή βραβεία κόμικς, Harvey και Eisner.
Είχα ακούσει και διαβάσει διάφορα για το Δηλητηριώδες Νανούρισμα, όμως εκείνο που με έκανε να ανυπομονώ να το αρχίσω ήταν μία φράση του Θωμά Παπαδημητρόπουλου στο site του Comicdom: Στις 190 σελίδες της έκδοσης βλέπουμε τον Βούντου Τζο, έμβρυα-ζόμπι, εξωγήινους, ανθρώπους χωρίς δέρμα, μυστικούς πράκτορες, τον Βαρόνο Φον Ντόνατ, νεράιδες, τον Διάβολο, ανάπηρους, Ναζί και λεπρούς. Ο Πάσκιεβιτς δε διστάζει να τα βάλει ακόμη και με τους Αιθίοπες, την παιδεραστία και την ανήλικη εργασία!
Άρχισα και τελείωσα τους δύο τόμους σε μία μέρα. Το Δηλητηριώδες Νανούρισμα είναι όπως ακριβώς το περιέγραψαν οι κριτικοί του – αγενές, άξεστο, κακόγουστο, βίαιο, και πάρα πολύ αστείο. Γέλασα δυνατά μεσα στο λεωφορείο καθ’ οδόν για το γραφείο. Διασκέδασα πολύ με το απαξιωτικό βλέμμα της καθώς πρέπει κυρίας δίπλα μου – κοιτούσε μία εμένα μία τη σελίδα με τα έμβρυα-ζόμπι και, εν τέλει, λίγο πριν σηκωθεί για να αποβιβαστεί, κούνησε το κεφάλι με δυσαρέσκεια.
Σήμερα, μία μέρα πριν την έναρξη της μεγαλύτερης γιορτής κόμιξ στην Αθήνα, του τριήμερου Comicdom Con, δεν ανυπομονώ μόνο για τα πλουμιστά περίπτερα, τα signings των καλλιτεχνών, τις νέες κυκλοφορίες. Δεν μετράω απλώς τις ώρες μέχρι να δω ποιο ελληνικό κόμικ θα βραβευτεί (αν και φυσικά έχω ψηφίσει και είμαι έτοιμη να ζητοκραυγάσω). Δεν είμαι απλώς περίεργη να δω από κοντά τον μυθικό πλέον Μίλο Μανάρα.
Ανυπομονώ για την Κυριακή, 1 Απριλίου, στις 2 το μεσημέρι, που θα ακούσω τον ίδιο τον Ντάγκλας Πάσκιεβιτςνα συνομιλεί με το κοινό στο αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης για έμβρυα-ζόμπι, Ναζί, λεπρούς κι ανάπηρους.
