Φέτος δεν είχε αντίστροφη μέτρηση όπως άλλες φορές. Δεν είχε διθυράμβους και κλαρινέτα. Αντιθέτως είχε πίεση, άγχος, κατήφεια και προβληματισμούς.. Σε δύο ώρες φεύγω για την αγαπημένη Ιταλία. Λίγο Μιλάνο, μετά Φλωρεντία και μια γεύση από Τοσκάνη. Άλλες φορές, μια βδομάδα πριν, έστρωνα κόκκινα τραπέζια, προγραμμάτιζα τα αξιοθέατα αναλυτικά και ψώνιζα χαμογελώντας για να γεμίσω τις βαλίτσες Φέτος είναι αλλιώς.
Φέτος είμαστε «υπό Κατοχή». Κατέχουν την χώρα μας, την οικονομία μας, την Αθήνα μας.. Αλλά για μένα το πιο βασικό είναι ότι κατέχουν τις όμορφες στιγμές μας. Το χαμόγελό μας και τις έντονες καθημερινότητες. Αυτές τις καθημερινότητες με τα μακριά, πράσινα παλτό και τις ζαλισμένες βόλτες με το ποτήρι στο χέρι, με τα διαπασών τραγούδια και τα κόκκινα, γεμάτα με αναμνήσεις Moleskine, με τις βόλτες στον περιφερειακό Λυκαβηττού και Πετραλώνων και τα πολύχρωμα σπρεύ στους τοίχους.
Ο κολλητός μου, που δεν θα έρθει τελικά, χθες, στο τελευταίο τηλεφώνημα με αποχαιρέτησε λέγοντάς μου «Φύγε τρελέ και μην κοιτάξεις πίσω σου. Φύγε να ηρεμήσεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα!» Εντάξει, υπάρχουν πολλά που θα σκέφτομαι και θα μου λείψουν, αλλά αυτή την περίοδο πιστεύω ότι το να χαθώ στα στενά της Αναγέννησης το’ χω ανάγκη όσο τίποτε!
Να κάθομαι στα τραπεζάκια στην κεντρική πλατεία του Ντουόμο πίνοντας καφέ και να αφήνομαι στην εποχή. Στην εποχή του «Renaissance». Στην εποχή δηλαδή της δημιουργίας και του ελεύθερου πνεύματος. Χρειάζομαι κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που επικρατεί στην Αθήνα. Να ξεφύγω από τα πλοκάμια του νιχιλισμού που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν τους νέους. Να ξεφύγω από τα καμένα. Αυτό που θα μου λείψει είναι η Κυριακάτικη βόλτα στο αγαπημένο κέντρο, ο πιο υπερήφανος ήλιος στον κόσμο, οι όμορφες φάτσες, τα ζεστά μάτια από τις κουζίνες στα σπίτια και οι κυριακάτικες λεμονάτες μυρωδιές από τους φούρνους. Θα μου λείψει το ποδήλατό μου και ο υπολογιστής μου. Θα μου λείψει η ροζ κάλτσα και τα μπλε μάτια! Arrivederci !
