Ευκόλως μπορεί κανείς να πει ότι η ελληνική κοινωνία είναι ζούγκλα, μετά όσα βλέπει κανείς ή ακόμα χειρότερα, ο ίδιος ζει.Όμως και χτες δεν ήταν καλύτερα.Πετούσαμε το περίσσευμα του ποτηριού μας στο πάτωμα, και αυτό, που τόσα χρόνια μας κρατούσε όρθιους άρχισε να σαπίζει, τι κι αν έτσι εμείς συνηθίσαμε τη μυρωδιά.Και βρεθήκαμε σήμερα να φοβούμεθα ότι θα πέσομε κάτω, όλοι μαζί, στο σκοτείνο υπόγειο.Σήμερα εσύ αύριο εγώ σε ένα σπίτι που δε σε χωρά.
Η ρουτίνα που έγινε τόπος άγνωστος, ένα άγριο δάσος.Και αυτές; των καναλιών οι ειδήσεις; σαν τις τροπικές καταιγίδες, μόλις που στέγνωσα και πάλι βρέχει καταρρακτωδώς.Κι αυτά τα δέντρα; τα θεόρατα; που δεν αφήνουν τον Ήλιο να ‘ρθει εδώ.Ένα μόνο επιθυμώ και ένα μονίμως σκέφτομαι. Nα ΄βρω ένα ξέφωτο.
Και πως εδώ μέσα στη ζούγκλα αναπτύχθηκαν μεγάλοι και θαυμαστοί πολιτισμοί.Και οι ιθαγενείς λαοί σεβάστηκαν το περιβάλλον που ζούσαν, δεν επιβλήθηκαν αλλά υποβλήθηκαν σε αυτό,αντίθετα με ‘μας.Σεβάστηκαν τους κανόνες της φύσης έχοντας επίγνωση ότι είναι περαστικοί, και ότι οι ίδιοι ανήκουν σε ένα γενικότερο σύνολο, και όχι ότι αυτό όπως εμείς πιστεύουμε μας ανήκει.Και κάπως έτσι, η μία γενιά κληροδοτούσε στη νέα ασφαλή τα πρώτα σκαλοπάτια της ζωής.
Άραγε μπορούμε και εμείς οι πολιτισμένες κοινωνίες να εγγυηθούμε στην επόμενη γενιά αυτό που νομοτελειακά της ανήκει.Και αν όχι, τότε γιατί; τι να φταίει; Πολύ περισσότερο εμείς οι Έλληνες έχοντας μια τόσο βαριά κληρονομιά-παγκόσμια κληρονομιά, για την οποία μονίμως επαιρόμεθα.Η κρίση θα αργήσει αλλά θα ξεπεραστεί, όποια κι αν είναι η έκβαση των πραγμάτων.
Το θέμα είναι να αποφασίσουμε τι κοινωνία θέλουμε, και σε τι περιβάλλον, κυρίως δε τι θα κληροδοτήσουμε στην επόμενη γενιά (όχι όπως εν πολύς λέγεται <<στα παιδιά μας>> και καθένας εννοεί τα δικά του παιδιά και αναλόγως λειτουργεί και πράττει.Τι λοιπόν; Ένα έρημο και συνάμα πολύβουο τοπίο από διάσπαρτα κόκαλα ‘ φαντάσματα της πολυπόθητης ανάπτυξης μιας αλλοτινής,δύσκολης εποχής που τώρα έχει περάσει ή ένα λιμάνι του Αιγαίου με το χρυσό Ήλιο και τα καταγάλανα νερά που όμως είναι θάλασσα…Παραδόξως δε θυμίζει σε τίποτα τη χτεσινή φουρτούνα.
Προσωπικές σκέψεις και προβληματισμοί με άφθονο χρόνο μέρες του χειμώνα του ’12
