Αντιδράσεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις,γιαούρτια, προπηλακισμοί και μίσος κοινωνικό είναι η απάντηση της άλλης, της αντισυστημικής πλευράς στην κρίση. Γι’ αυτό τον κύκλο η διάσωση δεν υπάρχει, η ρύθμιση των χρεών είναι χαμένη υπόθεση, η Ευρώπη είναι αντιδραστική και ο συμβιβασμός άγνωστη λέξη. Τώρα το τι θέλουν είναι μια άλλη ιστορία.

Οι μεν υποστηρίζουν την παραμονή μας στην ευρωζώνη, αλλά με τους δικούς μας όρους, πράγμα που δεν γίνεται. Αλλοι επιδιώκουν την έξοδό μας από την ευρωζώνη, χωρίς όμως να νοιάζονται πως θα ζήσει η χώρα εκτός ευρωπαϊκών θεσμών.

Ορισμένοι φαντασιώνονται νέο 1821 λες και είμαστε υποδουλωμένοι στους Οθωμανούς και κάποιοι τρίτοι έχουν το δικό τους χαβά, ονειρεύονται εξέγερση και αναρχική άνοιξη σαν και εκείνη που έζησαν οι Καταλανοί τον προηγούμενο αιώνα.

Τώρα πόση σχέση έχουν όλη αυτοί με τις πραγματικές αγωνίες του ελληνικού λαού για δημιουργία και προκοπή είναι άλλη υπόθεση. Το πιθανότερο είναι ότι μέσα στον αντιμνημονιακό πυρετό που ζουν ίσως να μην το έχουν σκεφθεί ποτέ.

Αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Πως όλος αυτός ο κύκλος της μεγάλης αντίδρασης και της κοινωνικής σύγκρουσης θα αποδεχθεί ή έστω θα συμφιλιωθεί με ένα υποτυπώδες σχέδιο προόδου και ανάπτυξης. Και αυτή ίσως είναι η πρόκληση της επόμενης πολιτικής περιόδου.

Πως δηλαδή η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές θα καταφέρει να διαμορφώσει ένα αξιόπιστο σχέδιο επανεκκίνησης της οικονομίας και πως θα εξασφαλίσει την αποδοχή και τη συμμετοχή του ελληνικού λαού σε αυτό.