Κίτρινα Ποδήλατα: Τραγουδάμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς

Μα μυαλό δεν βάλαμε! Κάθε φορά που αναλύουμε μια κατάσταση με τη λογική και την όποια εμπειρία μας, καταλήγουμε να ρισκάρουμε για άλλη μια φορά. Iσως η ασφάλεια που νιώθουμε επειδή είμαστε δύο και πάρα πολύ κοντά; Ισως οι χαρακτήρες μας; Δεν ξέρουμε ακριβώς… Ξέρουμε μόνο πως πάντα καταλήγουμε να ακολουθούμε το πιο ριψοκίνδυνο και ποτέ το ασφαλές και το τετριμμένο. Και αν κάποια στιγμή φαίνεται πως επιλέγουμε ένα λιμάνι πιο ήρεμο να ξαποστάσουμε, είναι γιατί θα έχει πολύ μεγάλο πέλαγος το ταξίδι που έχουμε στα σκαριά και θέλει ετοιμασία και δυνάμεις. Μεγαλώνουμε και το καταλαβαίνουμε μόνον όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη.

Πάντα σαν μικρά παιδιά. Ειδικά σε αυτές τις εποχές νιώθουμε πως τα όνειρά μας ταιριάζουν περισσότερο από ποτέ σε μικρά αγόρια που με πλήρη άγνοια κινδύνου νιώθουν ότι μπορούν να προσπαθήσουν τα πάντα. Τα κενά αυτής της παιδικής παρόρμησης στα όνειρά μας νιώθουμε πως τα συμπληρώνει η εμπειρία μας μόνο στο ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε τη σημαντικότητα της διάθεσης και της προσπάθειας και όχι απαραίτητα του αποτελέσματος. Ας γίνει το ταξίδι και κάπου θα βγάλει. Ας είναι τα πανιά έτοιμα και θα δούμε για πού θα φυσήξει.

Τα πάντα – εκτός από τις γυναίκες, εννοείται. Πιστεύουμε πως το πιο μαγικό που συμβαίνει στο συγκρότημά μας είναι αυτή η διάθεση να αναδείξει ο ένας τον άλλον, να δουλεύουμε για το εμείς και ποτέ για το εγώ. Και αν αναλογιστούμε πως το συγκρότημα και η μουσική είναι όλη μας η ζωή, τότε όλη μας η ζωή αναλογικά κινείται πάνω σε αυτή τη λογική και φιλοσοφία.

Ολο και περισσότερο τη μουσική και όλα αυτά που μόνο η μουσική μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε καθώς απλώνεται και χρωματίσει τη ζωή μας. Και αυτό καθιστά οτιδήποτε άλλο, καλώς ή κακώς, πολύ… δεύτερο. Το πάθος μεγαλώνει και οι χτύποι στην καρδιά γίνονται όλο και πιο δυνατοί, πιο σίγουροι, πιο… ανασφαλώς υπερήφανοι. Λένε πως ο έρωτας γίνεται αγάπη και αυτό που μένει όταν καταλαγιάζει το πάθος είναι υπέροχο. Δεν ξέρουμε αν θέλουμε κάποτε ο έρωτάς μας για τη μουσική να γίνει απλά αγάπη. Αν όμως γίνει, ελπίζουμε να είμαστε σε μια φάση όπου θα έχουμε αφήσει πίσω μας έργο να το καμαρώνουμε με χαμόγελο ήρεμης συνείδησης.

Για τη νέα γενιά. Γι’ αυτήν γράφουμε, γι’ αυτήν επιμένουμε, αυτήν θέλουμε να σταθούμε ικανοί και άξιοι να εμπνεύσουμε. Η γενιά που ναι μεν είναι πιο άτυχη από ποτέ, αλλά που μέσα από τις άσχημες συνθήκες και την ανασφάλεια που επικρατεί είμαστε σίγουροι πως θα βρει δυνάμεις που ούτε η ίδια θα φανταζόταν ότι έχει. Αγωνιούμε για να μην καταφέρουν κάποιοι να την απογοητεύσουν εντελώς, να την αποπροσανατολίσουν, να την κάνουν να χάσει το δυνατό «σήμα» κάθε φρέσκιας, υγιούς και απαραίτητης εφηβικής αμφισβήτησης και αντίδρασης. Αγωνιούμε για μια νέα γενιά που δεν έχει το δικαίωμα να ολιγωρήσει. Γιατί κάθε στιγμή που θα τα παρατάει, κάθε στιγμή που θα κατεβάζει τα χέρια, θα την αντικρίζει κάποτε στον καθρέφτη μαζί με τις ρυτίδες του προσώπου της.

Πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Πάντα ελπίζουμε και πιστεύουμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λένε, γιατί είναι η φύση μας έτσι. Και όσο η ανάσα μας εύκολα ή δύσκολα συνεχίζει, όλα μπορούν να γίνουν. Ελπίζουμε πως θα υπάρξουν άνθρωποι και καταστάσεις που θα εμπνεύσουν και θα οδηγήσουν. Την ίδια στιγμή όμως πιστεύουμε πως η ελπίδα, όπως και η τύχη, μένουν κοντά μας ή απομακρύνονται ανάλογα με το πόσο εμείς έχουμε δουλέψει γι’ αυτές, ανάλογα με το πόσο ικανοί, ενημερωμένοι, ενεργοί και δραστήριοι είμαστε. Τίποτε δεν χαρίζεται στη ζωή. Ακόμη και η ελπίδα και το δικαίωμα σε αυτήν κατακτάται με τη γενική συμπεριφορά μας.

Με την αδικία. Οχι απαραίτητα απέναντι σε εμάς, με κάθε μορφή αδικίας που μπορεί να αντιληφθούμε. Μισούμε θανάσιμα την αναξιοκρατία και την ανηθικότητα που μπορούν να φέρουν τόσο άδικα αποτελέσματα σε καταστάσεις και ανθρώπους που θα έπρεπε να προκόβουν, να επιβραβεύονται και να αξιοποιούνται. Νιώθουμε πως το DNA μας απλά έχει μηδενική ανοχή στην αδικία. Ειλικρινά είναι η μόνη κατάσταση που μπορεί να μας απομακρύνει από τις κόκκινες γραμμές του χαρακτήρα μας.

Ο,τι δεν ταιριάζει με την αισθητική μας, αλλά μόνον αφού το παρακολουθήσουμε, το γνωρίσουμε και σιγουρευτούμε για αυτό. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα για το αν έχει να μας δώσει κάτι καλό ή όχι. Γενικά προσπαθούμε να ενεργούμε όπως θα θέλαμε να ενεργούν και οι άλλοι σχετικά με εμάς. Να μην κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε να μας κάνουν, άρα και να μη μας απορρίπτουν είτε ως ιδιότητα είτε ως ανθρώπους χωρίς πρώτα να μας γνωρίσουν.

Ο,τι ταξιδεύει τη ζωή μας, ό,τι μας φέρνει η επόμενη στιγμή που θα μας συγκινήσει, θα μας ταράξει συναισθηματικά, είτε θετικά είτε αρνητικά. Τραγουδάμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Είναι διαταγή εκ των έσω. Συγγνώμη!

Για να μπορούμε πάντα να έχουμε την αίσθηση του ενθουσιασμού του προορισμού αλλά κυρίως για να λαχταράμε να γυρίσουμε πίσω στη βάση μας πιο σοφοί και πιο έμπειροι, γεμάτοι εικόνες και παλέτα με πιο πολλά χρώματα για το επόμενο ταξίδι.