Οι Μy Wet Calvin δεν είναι mainstream

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που οι My Wet Calvin, η καλύτερη ελληνική indie μπάντα κατά την Σοφία Κοκοσαλάκη (γι’ αυτό τους διάλεξε για την κολεξιόν της στο Madwalk), κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, το All Great Events. Τώρα, τρία χρόνια μετά, επιστρέφουν με καινούριο άλμπουμ, καινούρια δισκογραφική εταιρία και πιο χαλαρή διάθεση αφού έχουν μεγαλώσει. Έτσι υποστηρίζουν οι ίδιοι. Μπορεί η μπάντα, πλέον, να έχει έναν πιο part time χαρακτήρα και οι συναυλίες να έχουν αραιώσει ωστόσο αυτοί δεν θα σταματήσουν να βγάζουν ωραίες κυκλοφορίες. Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα μας μιλάνε ο Άρης Νικολόπουλος και ο Λεωνίδας Οικονόμου, οι My Wet Calvin.

Πείτε μου για το άλμπουμ. Σε λίγες μέρες βγαίνει το Happened Before.

Λεωνίδας : Ναι, έτσι είναι και βγαίνει τη Δευτέρα του Πάσχα στις 9 Απριλίου. Θα κυκλοφορήσει σε μια έκδοση βινυλίου, όπου θα έχει μια κασετίνα με 5 επτάιντσα, και κάθε επτάιντσο θα αντιστοιχεί σε έναν από τους πέντε παραγωγούς που έχουν δουλέψει για το άλμπουμ. Το εξώφυλλο θα έχει πέντε χρώματα που μαζί φτιάχνουν ένα pattern και μέσα θα έχει ξεχωριστούς φακέλους όπου θα αντιστοιχούν στο κάθε χρώμα. Η κυκλοφορία του cd θα είναι διαφορετικό με τη μεγάλη αλλαγή να έχει να κάνει με το tracklist που θα είναι διαφορετικό απ’ ότι στην έκδοση του βινυλίου. Συμμετέχουν ακόμα στα φωνητικά η Στέλλα από τους Expert Medicine και ο Τζεφ από τους Egg Hell.

Πως και συνεργαστήκατε με πέντε παραγωγούς;

Αρης : Αυτό το κάναμε για απλούς λόγους. Αν ακούσεις το άλμπουμ θα καταλάβεις πως όλα τα κομμάτια είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Σκεφτήκαμε πως αυτό δεν είναι ένα άλμπουμ αλλά μια συλλογή κομματιών.

Λεωνίδας : Πέρσι το χειμώνα ξεκινήσαμε να δουλεύουμε σε δύο καινούρια κομμάτια. Το κάναμε πιο ελεύθερα, για να τα δώσουμε δωρεάν, αυτή ήταν η αρχική ιδέα. Ωστόσο αυτό άλλαξε στην πορεία. Δουλέψαμε με διαφορετικό παραγωγό, για να δοκιμάσουμε κόσμο, να δούμε συνεργασίες κτλ. Σε κάποια φάση που αναρωτηθήκαμε τι μέλλει γενέσθαι είδαμε πως αυτή η ιδέα μπορεί να γίνει και κανονική κυκλοφορία. Κάναμε δηλαδή ένα compilation με σινγκλάκια διαφορετικών παραγωγών. Σε αυτή τη διαδικασία δεν σκεφτήκαμε το άλμπουμ σαν μια ενότητα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές ανεξάρτητες δισκογραφικές, όμως δύο είναι οι πιο μεγάλες. Η Αrchangel και η Inner Ear. Τι συνέβη και φύγατε από τη μια για να πάτε στην άλλη;

Λ : Η Archangel δε δραστηριοποιείται πια όσο στο παρελθόν και είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση που έχουν πάρει. Δεν κάνουν πλέον τόσα πολλά πράγματα όσα στο παρελθόν. Από την άλλη πλευρά, η Inner Ear βγάζει συνεχώς δίσκους. H αλήθεια είναι πως δεν ανήκαμε στα μελλοντικά δισκογραφικά σχέδια της Archangel. Όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς. Τους είπαμε τι θέλουμε να κάνουμε, αυτοί δεν μπορούσαν να το πραγματοποιήσουν αφού ήθελαν να κάνουμε κάτι πιο μίνιμαλ. Στην κουβέντα που ακολούθησε, τους ρωτήσαμε αν θα υπήρχε πρόβλημα να το κάνουμε με κάποιον που θα μπορούσε να υλοποιήσει την ιδέα μας και αυτοί πολύ ανοιχτά μας άφησαν να το κάνουμε αλλού. Η Inner Ear ήθελε να συνεργαστούμε, θέλαμε κι εμείς και έγινε.

Θυμάμαι από παλιά που τις προσέχατε πολύ τις κυκλοφορίες σας. Ηταν πολύ προσεγμένες παρόλο που τις κυκλοφορούσατε μόνοι σας. Μια δισκογραφική πλέον σας απαλλάσσει από πολλά έξοδα.

A : Είναι ένα κομμάτι των My Wet Calvin αυτή η διαδικασία. Όπως είπες τα eps που κάναμε παλιά, τα φτιάχναμε μόνοι μας και τα πουλούσαμε στις συναυλίες. Μάλιστα στην περιοδεία για το Velvet Bus είχαμε ξεπουλήσει.

Το προσέχετε πάρα πολύ το γραφιστικό.

Α : Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα της όλης διαδικασίας ήταν το να φτιάξουμε το artwork. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τη δυνατότητα και σχεδιάζουμε και το αντικείμενο γιατί αν δεν ήταν αυτό θα χάναμε ένα κομμάτι της δημιουργικής μας φάσης.

Λ : Σκέψου πως η ιδέα για το artwork πήγε παράλληλα με τη σύλληψη όλου του δίσκου. Tα πέντε χρώματα, οι αφίσες, συναυλίες, γενικά είναι πολύ ωραίο και δημιουργικό. Αυτό ίσως είναι και ένα πρόβλημα για τον κόσμο με τους My Wet Calvin. Δεν είναι ότι θα ακούσεις ένα κομμάτι και θα μπεις κατευθείαν σε αυτή τη φάση. Πρέπει να το δεις λίγο, να το δουλέψεις για να το καταλάβεις. Είναι το συν και το πλην μας. Είχαμε πάντα μια λανθάνουσα λογική μάρκετινγκ σε αυτό που κάναμε. Είναι σα να έχουμε το συγκρότημα, το γραφείο management, τη σκηνοθεσία και όλο το promotion.

Η συμμετοχή σας στο Madwalk πως σας φάνηκε;

A : Η όλη φάση ήταν σαν air guitar με κιθάρες στα χέρια. Ούτως ή άλλως playback παίξαμε.

Λ : Η αισθητική όλου αυτού του πράγματος είναι λίγο extreme. Με την Κοκοσαλάκη προσπαθούσαμε να βρούμε κοινά σημεία επαφής, κάνοντας υποχωρήσεις και οι δύο πλευρές, για να πάει καλά αυτό το πράγμα. Από το Madwalk έβγαλα το συμπέρασμα πως σαν μπάντα μπορούμε να είμαστε και «εκεί» χωρίς να είναι κάτι «έξω» από εμάς.

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που οι Raining Pleasure είχαν παίξει στο Fame Story και τους είχε ρίξει διάφορες κατηγορίες το Indie κοινό. Τώρα, ίσως λόγω κρίσης ίσως επειδή δεν έχει και τόση σημασία δεν έγινε κάτι τέτοιο.

Α : Είναι διαφορετικό. Oι Raining Pleasure δε μπήκαν καν στον κόπο να βάλουν ένα καλώδιο στην κιθάρα όταν ήταν πάνω στη σκηνή. Κι εμείς παίξαμε playback αλλά το καλώδιο το βάλαμε. Ακόμα είχαν τον Νίκο Μίχα στα φωνητικά και τους προλόγισαν σαν τη μπάντα του Νίκου Μίχα. Υπάρχει τρόπος να την κάνεις τη βλακεία και να τη βγάλεις καθαρός. Αυτοί το έκαναν με τον χειρότερο τρόπο που υπάρχει.

Ηταν καλή εμπειρία το Madwalk;

Λ : Μέχρι την πρόβα τζενεράλε είχα αμφιβολίες σχετικά με το τι ακριβώς έκανα εκεί. Ήταν λες και είναι ψεύτικο όλο αυτό που συμβαίνει, ήταν σουρεαλιστικό. Φυσικά και είχε πλάκα. Έρχεσαι σε επαφή με ένα σύστημα που δουλεύει τόσος πολύς κόσμος για ένα αμφιβόλου αισθητικής και αξίας αποτέλεσμα.

Α : Μετά από μια τέτοια εμπειρία σου είναι πολύ πιο δύσκολο να πεις πως η Παπαρίζου, για παράδειγμα, κάνει χάλια μουσική. Έχει πέσει δουλειά πολύ σε αυτή την κατάσταση και αυτό είναι που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση.

Λ : Η ερώτηση πάντως που μου δημιουργείται είναι για ποιο λόγο ο κόσμος γουστάρει να βλέπει τέτοια πράγματα. Μας δημιούργησε μεγάλη ασφάλεια το ότι παίζαμε για την Κοκοσαλάκη.

Δηλαδή αν δεν ήταν για την Κοκοσαλάκη αλλά για κάποιον σχεδιαστή που δεν θα τον ξέρατε δε θα παίζατε;

Λ : Στο έγκλημα δεν έχει σημασία πως το κάνεις αλλά ποιον έχεις συνένοχο.

Α : Το σημαντικό είναι ότι παίζαμε για την καλύτερη ελληνίδα σχεδιάστρια και το ότι μας είχε διαλέξει αυτή.

Η μουσική κατάσταση στην Ελλάδα πως σας φαίνεται;

Λ : Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εμπορική δυναμική, ότι και να πιστεύει ο καθένας.

Α : Κάνεις μεγάλος λάθος. Οι Κeep Shelly In Athens παίζουν στο Coachella σε ένα μήνα. Aυτό είναι η εμπορική δυναμική. Εκεί είναι τα λεφτά. Μια μπάντα μπορεί να βγάλει πάρα πολλά λεφτά.

Εσείς γιατί δεν το κυνηγήσατε για έξω;

Α : Δεν ξέραμε πώς να το κυνηγήσουμε και η μπάντα μας είναι part time.

Λ : Έτσι είναι. Είναι μια δημιουργική διέξοδος για να κάνεις κάτι που σου αρέσει πραγματικά.

Γιατί δεν κάνετε περισσότερα live;

Λ : Εχουν στριμώξει τα πράγματα. Ο Άρης έχει πλέον οικογένεια, εγώ το έχω ρίξει στη δουλειά. Η ενήλικη ζωή συσσωρεύει ευθύνες και υποχρεώσεις.

Α : Δεν υπάρχει το αφελές που υπήρχε στην αρχή, το ωραίο.

Είστε 8 χρόνια μπάντα και δεν έχετε σταματήσει ποτέ να ντύνεστε στις συναυλίες σας. Πως κι έτσι;

Λ : Είναι το τριπάκι που μπαίνουμε. Μας αρέσει. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι των My Wet Calvin.

Ξεκινήσατε δύο, μετά στην συνέχεια φτιάξαμε ορχήστρα πολλών ατόμων και τώρα πάλι είστε δύο. Τι συνέβη;

Α : Όπως είπαμε η μπάντα είναι part time. Είμαστε δύο γιατί μπορούμε να φτιάξουμε το πρόγραμμα μας καλύτερα, υπάρχει πιο εύκολη συνεννόηση και είναι το πιο ευέλικτο. Τώρα στην ενήλικη ζωή και με full time δουλειές από πίσω είναι δύσκολο να κανονίσουμε πρόβα οι δυο μας. Φαντάσου πόσο δύσκολο θα ήταν αν ήμασταν πέντε άτομα.

Για το πρώτο σας άλμπουμ βγάλατε τρία βίντεο κλιπ. Για αυτό πόσα θέλετε να βγάλετε;

Λ : Το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσουμε πολύ να βγάλουμε κάποιο βίντεο. Για να γίνει όμως αυτό θέλει καταρχάς budget, μεράκι που αυτό υπάρχει και κόσμο για να ασχοληθεί.