Στα παλιά τα χρόνια, σε όλες τις εθνικές γιορτές, πάντα κάποιος γυµνασιάρχης εκφωνούσε τον «πανηγυρικό της ηµέρας», συνήθως µε θέµα «το αειθαλές και ακατάβλητο της ελληνικής φυλής». Τον ακούγαµε, δεν είχαµε δα και άλλη επιλογή, όρθιοι στην αυλή του σχολείου, µε κάποια εσωτερική οργή: όλοι µας γνωρίζαµε από πρώτο χέρι, από γονείς, αδέλφια και µερικές φορές και από προσωπικές εµπειρίες, τι σηµαίνει και πόσο κοστίζει ο πατριωτισµός. Τα µεταξικής καταγωγής καθαρευουσιάνικα του κ. Γυµνασιάρχη προκαλούσαν µειδιάµατα που προσπαθούσαµε να κρύψουµε. Και να, τόσα και τόσα χρόνια µετά, δηλαδή τώρα, που µε απόφαση της βαρυπενθούσης µαχητικά εθνικόφρονος ΟΛΜΕ, τα παιδιά έπρεπε λέει να ακούσουν στα σχολειά ένα µανιφέστο της για τη «νέα κατοχή» και όλα όσα έπονται και τα γνωρίζετε σε όλα τα κείµενα του «αγανακτισµένου» συρµού. Είχαµε δηλαδή τότε έναν εθνικισµό της κακιάς ώρας και τόσες δεκαετίες µετά έχουµε έναν άλλο αρρωστηµένο αντιευρωπαϊκό και αντιγερµανικό εθνικισµό. Προφανώς, η δηµοκρατία δεν έµαθε στους δασκάλους ότι άλλο οι δίκαιες ή άδικες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις τους, άλλο ακόµα και οι απανωτές απεργίες που ξεχαρβαλώνουν περισσότερο µια παιδεία που ακόµα και χωρίς κρίση στέλνει τους νέους στο αδιέξοδο της ανεργίας, και άλλο η υποχρεωτική από τους µαθητές τους ακρόαση της κάθε ακραίας και συχνά ηλίθιας κοµµατικής προπαγάνδας. Ο Παντελής Καψής εξήγησε πρόσφατα από το Vima.gr το πώς και το γιατί της περίφηµης «µειωµένης εθνικής µας κυριαρχίας». Να προτείνω τη δική µου περίληψη:
1. Ολοι οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ενω σης έχουν αποδεχτεί από την αρχή πολύ σηµαντικούς περιορισµούς της εθνικής τους κυριαρχίας και αν κάτι χωλαίνει – που χωλαίνει – είναι ότι απαιτούνται και κάµποσοι άλλοι για να είναι η Ενωµένη Ευρώπη πραγµατικά ενωµένη. Τώρα ανακάλυψαν οι υπερπατριώτες της ΟΛΜΕ, του ΛΑΟΣ και της κάθε πολυαριστεράς ότι ακόµα και για τις χωµατερές οι βασικές αποφάσεις είναι κοινοτικές, µε την ισότιµη συµµετοχή µας φυσικά, αλλά όσο µας παίρνει;
2. Ως προς τα σηµερινά: κάθε λύση, όχι µόνο του δικού µας προβλήµατος αλλά γενικά του κοινού σχεδόν προβλήµατος του χρέους, θέτει σε κίνδυνο το τραπεζικό σύστηµα όλων των άλλων ευρωπαϊκών δυνάµεων γιατί αυτές καλούνται να τη χρηµατοδοτήσουν µε τεράστια ποσά. Και θέλουµε να τους επιβάλουµε εµείς το τι και πώς θα πράξουν σε µια κοινή διαπραγµάτευση µε στόχο το εσείς πληρώνετε έστω και µε τόκο και εµείς εισπράττουµε χωρίς εγγύηση επιστροφής;
3. Το µέγα θέµα δεν είναι ή «νέα κατοχή» από τη «γερµανική Ευρώπη» αλλά το «έλλειµµα Ευρώπης», δεν είναι τόσο οι Βρυξέλλες όσο η νέα παντοδυναµία των εθνικών κυβερνήσεων σε βάρος του κοινού ευρωπαϊκού συµφέροντος (όπως το τονίζει και ο πραγµατικά ευρωπαϊστής Κον Μπεντίτ) και ταυτόχρονα µε αυτή την επικίνδυνη παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό σχέδιο η χαµηλή ποιότητα της σηµερινής συντηρητικής ευρωπαϊκής ηγεσίας. Ατσαλα, καθυστερηµένα, µε όρους συχνά δογµατικής προσήλωσης στην «αγορά», η Ευρώπη, µε σκαµπανεβάσµατα – το ζήσαµε –, πάντως προσπαθεί. Εµείς; Ο καθένας µπορεί να το κρίνει. Με ή χωρίς την… ΟΛΜΕ και όλους τους άλλους «λεβέντες αντιστασιακούς»!
somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
