Ετυχε να βρίσκομαι μπροστά, ειδάλλως και να μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Λεωφόρος Συγγρού, πιάτσα ταξί στον Αγιο Σώστη. Καθημερινή. Δίπλα μου η στάση των λεωφορείων όπου και περιμένω. Η κοπέλα ,κοντά στα 30, μπαίνει στο πρώτο ταξί. Την βλέπω να βγαίνει. Πηγαίνει στο δεύτερο. Μπαίνει. Βγαίνει. Πάει στο τρίτο. Τα ίδια. Μετά στο τέταρτο. Στο πέμπτο! Μα τι μπορεί να συμβαίνει αναρωτιέμαι. Οπότε την ρωτώ. «Είμαι άρρωστη» μου λέει απελπισμένη «και πρέπει να πάω στον γιατρό στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου της Νέας Σμύρνης. Μήπως την ξέρετε; Γιατί κανείς από τους ταξιτζήδες δεν την ήξερε. “Πήγαινε στον πίσω” μου έλεγαν.»
Όχι δεν την ήξερα την πλατεία Αγίου Κωνστναντίνου της Νέας Σμύρνης.. Αλλά εγώ δεν είμαι ταξιτζής. Και οι κύριοι ταξιτζήδες της πιάτσας του Αγίου Σώστη ή όντως δεν την ήξεραν και προφανώς δεν ενδιαφέρθηκαν να την μάθουν, ή την ήξεραν και για τους δικούς τους λόγους δεν πήγαν την πελάτισσα.
Και ερωτώ. Είναι δυνατόν, σήμερα, την εποχή του GPS αλλά και της οικονομικής κρίσης ,να λειτουργεί κάποιος κατ’ αυτόν τον τρόπο και να θεωρείται επαγγελματίας; Δεν νομίζω. Ερασιτέχνης και μάλιστα της κακιάς ώρας είναι. Επομένως ως ερασιτέχνης δεν χρειάζεται την άδεια του επαγγελματία. Κατά τα άλλα, έχουμε κρίση και κλαιγόμαστε που έχει κοπεί η δουλειά.
Η μόνη λύση που μπορώ να προτείνω είναι η άμεση καταγγελία. Αστυνόμευση θέλουν; Αστυνόμευση θα πάρουν. Το τηλέφωνο της γραμμής του καταναλωτή όπου μπορούν να καταγγελθούν τέτοιες περιπτώσεις είναι το 1520. Μη φοβάστε. Τηλεφωνείστε. Αντισταθείτε στην δικτατορία των ερασιτεχνών. Δυστυχώς, ο αριθμός 1019 που ήταν η απευθείας γραμμή καταγγελιών ταξί και είχε ξεκινήσει πιλοτικά το 2009, δεν ισχύει πλέον διότι καταργήθηκε λόγω κρίσης.
Και ιδού τα χάλια μας.
